Hoelang kan James Wan dezelfde film blijven remaken? Het is een logische vraag als je weet dat de man die destijds aan de wieg stond van de “Saw”-franchise met twee “Insidious”-hoofdstukken en twee “Conjuring”-titels min of meer steeds dezelfde film heeft gedraaid. En dan is hij inmiddels ook aan het produceren geslagen binnen het paranormale horrorgenre. Dat Wan meer is dan zomaar een boe-man bewijzen zijn uitstappen naar het “Fast & Furious”-universum en dat van DC waarvoor hij momenteel “Aquaman” draait. Maar Wan zal voor eeuwig en altijd onthouden worden voor zijn paranormale kleppers. En terecht eigenlijk, want Wan toont zich een begenadigd vakman die er dusver nog steeds in slaagt om elke film een verrassend accent mee te geven.

Wan De Kippenvelman dus. En die komt in tegenstelling tot Jan De Mosselman niet uit Scheveningen, maar uit Australië. Eigenlijk uit Maleisië, als zijn geboorteplaats de doorslaggevende factor is. En tegenwoordig woont hij in Amerika. Hij komt dus eigenlijk uit veel plaatsen. Misschien strijkt hij zelfs ooit wel eens in Scheveningen neer, mocht hij er voor een prikje een spookhuis op de kop kunnen tikken. Want ja, tegenpruttelende lezer die geen belang hecht aan de laatste zin uit de eerste paragraaf, je kan (tegen)argumenteren dat als je een van Wans horrorthrillers hebt gezien, je ze eigenlijk allemaal hebt gezien, daar het inderdaad allemaal variaties op hetzelfde thema zijn. Toch is dat geen reden om “The Conjuring 2” links te laten liggen. Wan laat immers heel wat conculega’s een poepje ruiken bij het opbouwen van zijn kippenvelscènes. Hij doet meer dan zomaar inzetten op gemakkelijke springangsten: als een volleerde Busby Berkeley maakt hij steevast choreografische hoogstandjes van zijn scary momenten, en gaat daarbij zowel voor de korte sprong als de lange aanloop. En variaties op een bekend thema of niet: ons nekvel werd tijdens “The Conjuring 2” toch weer een fiks aantal keer flink onder handen genomen door deze wan direction.

Patrick Wilson en Vera Farmiga zijn opnieuw van de partij als paranormale onderzoekers Ed en Lorraine Warren. Dit koppel was vooral berucht om hun betrokkenheid in de tot in de treure uitgemolken Amityville Horror, een zaak die hier trouwens tijdens de eerste tien minuten nog eens opgerakeld wordt. Het eigenlijke spokenverhaal speelt zich af in Enfield, een wijk in Noord-Londen. Daar werden eind jaren zeventig een alleenstaande moeder en haar kinderen – en dan vooral haar dochters – geteisterd door een duistere entiteit die ongevraagd het meubilair verplaatste, klopgeestconfetti in het rond strooide en een van de dochters liet leviteren en met een akelige oudemannenstem liet spreken. Echt een kolfje naar de hand van de Warrens: door de Amerikaanse katholieke kerk naar het huis gestuurd om te kijken of er echt iets niet pluis is, of dat het allemaal in scène is gezet door een moeder die zo hoopt op gratis betere huizing.

Wan neemt naar genrenormen veel tijd om de zaak van de Enfield-klopgeest uit de doeken te doen. Een Amityville-intro, een link met Lorraines eigen spookbeelden en een trage opbouw. Met die opbouw is op zich niets mis: zeker niet omdat de scènes waarin de entiteit zich manifesteert schoolvoorbeelden zijn van Grote Horror. Wat misschien niet hoefde was de kruisbestuiving tussen het Britse onderzoek en de persoonlijke kopzorgen van Lorraine die vreest dat een duistere macht het op haar en Ed heeft gemunt. Al was het maar omdat alles dan net een tikkel compacter zou zijn geweest. Bovendien stelt de dubbelopclimax ietwat teleur daar er op de weg daarnaartoe interessantere rilrollades te rapen zijn. Wat vooral telt is dat Wan eens te meer een geslaagde griezelrit aflevert. Hoera daarvoor.

En ja, dit is allemaal gebaseerd op ware feiten. De zaak van de Enfield-klopgeest is wel degelijk gedocumenteerd, en tijdens de aftiteling krijg je echte foto’s en opnamemateriaal te zien en te horen van de Hodgesons en hun kwelduivel. Genoeg gesprekstof dus om achteraf ettelijke ectoplasmaballonnetjes op te laten. En stiekem even in de dvd-kasten te kijken om te kijken of er zich daar geen grommende schavuit schuilhoudt. Wie trouwens alle details wil weten (wat er – misschien – echt was en wat zeker niet) kan daarvoor terecht op de fijne website historyvshollywood.com waar de film tot in de kleinste details wordt vergelijken met het ‘ware’ verhaal.

Ook de extra’s besteden aandacht aan de ware gebeurtenissen. In de featurette “The Enfield Poltergeist: Living The Horror” praten Janet en Margaret Hodgson voluit over de zaak die hen als kleine meisjes zoveel slapeloze nachten bezorgde. Ze brengen ook een setbezoek, waar ze de echte Lorraine Warren nog eens ontmoeten. Ook Graham Morris, een fotograaf die destijds voor The Daily Mirror de zaak volgde, doet zijn duit in het zakje. Waarheid of leugen, dat moet iedereen maar voor zichzelf uitmaken, denken we dan. De grens tussen echt en vals wordt trouwens wel heel klein wie naar de extra ‘Hollywood’s Haunted Stage’ kijkt. Daarin beweert een veiligheidsagent annex ‘ghostbuster’ dat de set van ‘The Conjuring 2’ zelf ook behekst was door de geesten van overleden filmmakers uit de jaren twintig. Ja, er mag met de ogen worden gerold.

De overige extra’s concentreren zich volledig op de film zelf: naast een handvol verwijderde scènes is er een korte featurette over het productieproces, leer je heel wat bij over de totstandkoming van de speciale effecten in het algemeen en de creatie van de Crooked Man in het bijzonder - een heel rare man in een pak, zo blijkt - en mag componist Joseph Bishara zijn soundtrackschrijfproces uit de doeken doen.