'Je kan nooit te hard je best doen' lijkt een gouden raad waar geen speld tussen te krijgen is. Lijken is niet altijd zijn, daar deze “Mortdecai” net in de middelmaat blijft steken doordat alle betrokkenen – regisseur David Koepp op kop – te zichtbaar hun best willen doen om een grootschalige (slapstick)komedie af te leveren. En daarbij over het hoofd zien dat een dergelijk project enkel kan slagen als het buikgevoel goed zit. Toegegeven, de “Pink Panther”-films van Blake Edwards en Peter Sellers schoten evenveel naast als in de roos, maar hadden een constante die zowel de goede als slechte momenten verbond: een naturel aanvoelende komische timing. Zelfs grappen die op hun bek gingen hadden veelal een momentum waarbij je voelde dat je naar komische genieën aan het kijken was. Koepp zoekt zijn heil in een te overberedeneerde, academische en gestoryboarde aanpak. En daar komt Wes Anderson dan misschien mee weg, Koepp niet.

“Mortdecai” is gebaseerd op de boeken van de Brit Kyril Bonfiglioli rond de excentrieke en niet zuiver op de graat zijnde kunsthandelaar Charlie Mortdecai (of “more decay” zo je wil). Bonfiglio schreef in totaal vijf boeken rond Mortdecai, waarvan er eentje pas verscheen in 1999, veertien jaar na zijn dood. De centrale as van de “Mortdecai”-verhalen vescheen in de jaren zeventig, en het eerste deel uit die reeks – het uit 1973 stammende “Don’t You Point That Thing At Me” – levert de basis voor deze prent. Zeggen dat de “Mortdecai”-boeken autobiografisch waren, is een brug te ver maar toch heeft de auteur heel wat zaken gemeenschappelijk met het hoofdpersonage: beiden waren/zijn kunsthandelaars, schermers en upper class bon vivants.

Charlie Mortdecai (Johnny Depp) is een kunstkenner en –handelaar die tussen een paar veelal schimmige deals door resideert in een uit de kluiten gewassen landhuis in Londen waar hij samen met zijn vrouw Johanna Gwyneth Paltrow) woont. Echt goed gaan de zaken niet: ondanks alle rijkdom die hij bezit, stevent Mortdecai af op een bankroet. Hij kan dus wel wat vers geld gebruiken, en dat dient zich aan als hij door de MI5-inspecteur Martland (Ewan McGregor) wordt ingehuurd om een verdwenen schilderij van Goya op te sporen. Dat verdween na de moord op de vrouw die het aan het restaureren was. Volgens Martland is het schilderij een schakel in de speurtocht naar een internationaal gezochte terrorist. Mortdecai stemt toe en verzeilt zo met zijn vechtgrage rechterhand Jock (Paul Bettany) in een globetrottend avontuur waarin zelfs de schaduwen van de nazi’s opduiken.

Op zich genoeg voer voor een amusante mengeling tussen schelmenkomedie en spionagepastiche zou je denken … niet dus. De meeste grappen vatten nauwelijks vuur en Koepp krijgt het schamele vuur dat er is niet aan de lont. Koepp is niet de enige schuldige: Johnny Depp – in zijn zoveelste wackorol – zoekt op zijn beurt iets te overduidelijk naar de juiste toon om het hoofdpersonage neer te zetten. En dat zoeken is zichtbaar op het scherm: Depp denkt in de roos te schieten door het trekken van grimassen, het hevig articuleren en het maken van knorgeluiden die het midden houden tussen Mr. Bean en Samson – de hond, niet de Bijbelse held uit het Oude Testament. Een ingestudeerd nummertje dat nooit als natuurlijke flow oogt. En misschien wel het grootste pijnpunt is van “Mortdecai”. Hevig schmieren lukte tot op zekere hoogte in de “Pirates Of The Caribbean”-franchise, hier is het vooral een stoorzender. Idem dito trouwens voor Bettany, Paltrow en McGregor die de andere voornaamste rollen typetjesgewijs mogen inkleuren.

Voor Depp is het floppen van “Mortdecai” alvast heel pijnlijk. Want floppen doet dit: in Amerika bracht de film tijdens zijn openingsweekend de spreekwoordelijke appel en ei op, en heel wat reviews hebben het nu al over de slechtste prent van 2015. De kans dat de film zijn productiebudget van 60 miljoen dollar terugwint is dus klein. Voor Depp is het na de povere ontvangst van “Transcendence” en “The Lone Ranger” zijn derde flop op rij. En “Mortdecai” had hij dan ook nog eens meegeproduceerd. Iets zegt ons dat Depp zijn looneisen van twintig miljoen dollar voor een hoofdrol zo stilletjesaan zal mogen herzien. Gelukkig dat hij kan terugvallen op de geplande vijfde “Pirates”-film en de sequel op “Alice In Wonderland” – bij de bookmakers nog steeds ingeschreven als geheide successen. Lionsgate zal hun plannen om van “Mortdecai” een franchise te maken, in elk geval mogen opbergen.

Hoe je het ook draait of keert, “Mortdecai” is een pijnlijke uitschuiver. Niet alleen voor Depp, maar ook in het regieoeuvre van scenarist/scriptdoctor Koepp die met titels als “Stir Of Echoes” en “Premium Rush” eerder nochtans bewees een begenadigd vakman te zijn. Of hoe deze film hoogstens goed is voor een gnuif en een gniffel, maar nooit voor een uitbundige schaterlach: this is deufineutely neut a reum with a beum.