Vijf jaar na het door Susanne Bier geregisseerde Deens origineel is de Amerikaanse remake van “Brothers” een feit. Verrassend is die tweede take geenszins: een scenario dat zich concentreert op de impact van de oorlog in het Midden-Oosten op het thuisfront smeekt bijna om een ‘made in Hollywood’-benadering. Het originele “Brothers” werd geschreven door Bier en Anders Thomas Jensen, de regisseur van “Flickering Lights”, “The Green Butchers” en “Adam’s Apples”. De neusjes van de Deense cinemazalm dus, en het lag voor de hand dat de film in Amerika zou worden opgemerkt.

De remake (geschreven door David Benioff, die eerder “25th Hour”, “Troy” en “The Kite Runner” adapteerde) volgt het origineel zeer trouw. Wie de Deense versie zag, zal hier geen verrassende dingen op het bord krijgen, maar kan de sterke Amerikaanse vertolkingen aftoetsen aan de originele Deense vertolkingen van onder meer Ulrich Thomsen en Connie Nielsen. Het grootste verschil zit hem in de stijl: Bier volgde voor haar film het Dogmahandboek en zorgde voor een ruwere, schijnbaar meer geïmproviseerde benadering van het gegeven.

De broers uit de titel zijn Sam en Tommy Cahill. Sam Tobey Maguire) is een marinier die in Afghanistan gestationeerd is. Tussen verschillende missies door kan hij naar huis, maar telkens hij naar de oorlogszone moet, is het voor zijn familie bidden geblazen dat hij heelhuids thuiskomt. Tommy (Jake Gyllenhaal) is minder heroïsch: hij is een opvliegende drinkebroer die al menige tijd in de gevangenis heeft doorgebracht. Net voordat Sam terug naar Afghanistan moet, komt Tommy vrij.

Tommy maakt opnieuw kennis met Sams gezin, en echt goed boteren met diens echtgenote Grace (Natalie Portman) doet het niet. Nadat Sam met een helikopter crasht, ontvangt Grace het nieuws dat haar echtgenoot is overleden. De dood van Sam zorgt voor verschillende kenteringen in het gezin: vader Cahill (Sam Shepard) moet uiteindelijk toegeven dat Tommy ook zijn zoon is, zelfs al heeft hij niet dezelfde kwaliteiten als zijn broer. En Grace vindt onverwacht soelaas bij Tommy, die als een ersatzvader voor haar dochtertjes Isabelle en Maggie zorgt. Wanneer een herrezen Sam als een met shell shock opgezadeld oorlogsbeest terug op de stoep staat, is de vreugde groot bij Grace. Maar vraag is of die lang duurt: Sam draagt immers een gruwelijk geheim met zich mee, en de kans dat hij terug kan reïntegreren in zijn gezin blijkt nogal klein…

De Ierse cineast Jim Sheridan (“My Left Foot”, “In The Name Of The Father”) kiest voor de remake voor een sobere regie die plat sentiment zoveel mogelijk uit de weg gaat. Daarvoor rekent hij in de eerste plaats op gevat acteerwerk van Maguire, Gyllenhaal, Portman en Shepard. Al kan niemand van de klassebakken voorkomen dat “Brothers” meer niet dan wel overtuigt. Grotendeels heeft dat te maken met het scenario. Het eerste halfuur is het best: de heikele familiebanden tussen de Cahills worden raak getypeerd, en als aanzet voor een familiedrama opent het mooie perspectieven. Raar dan ook dat de toenadering tussen Gyllenhaal en Portman maar weinig ‘oempf’ brengt, en zelfs de te verwachten clash tussen beide broers tijdens de climax levert geen geïnspireerd vuurwerk op. De nadruk ligt uiteindelijk vooral op de nefast voor de feestvreugde zijnde gevolgen van oorlog en geweld, en dat is een open deur die al sterker is ingetrapt dan in deze film. Door snel vrij te geven dat Sam nog leeft en door de scènes op het thuisfront af te wisselen met de scènes in Afghanistan, verloopt de weg naar de derde akte te voorspelbaar en te getelefoneerd. Ook de scènes waarin Maguire als krijgsgevangene wordt gemarteld, passen niet echt in de flow en lijken af en toe ontsnapt uit een goedkope B-film.
“Brothers” scoort uiteindelijk beter als acteerworkshop dan als onder de huid kruipend relatiedrama. En dat is in het licht van het verwachtingspatroon van deze film toch wel teleurstellend te noemen.