De ongelukkige jeugd van Joan Crawford werd gekenmerkt door de scheiding van haar ouders en een ernstige ziekte die er voor zorgde dat ze op zevenjarige leeftijd maar liefst een jaar het bed moest houden.

Crawford wou danseres worden en die interesse bleef ondanks het feit dat ze haar school niet afmaakte.  Ze werkte eerst een tijd als wasvrouw, dienster en winkelverkoopster tot ze als Billie Cassin (de naam van haar stiefvader) ging optreden in nachtclubs in Detroit en Chicago nadat ze een Charleston-wedstrijd had gewonnen. 

In 1924 kreeg ze de kans om toe te treden tot het koor van Innocent Eyes dat vooral actief was op Broadway.

Een talentenjager zag in haar de anonieme doublure van Norma Shearer wat ervoor zorgde dat ze een contract kreeg bij MGM.  Eigenlijk was het een nationale publiciteitswedstrijd met als inzet het vinden van een passende artiestennaam die er toe leidde dat ze haar naam wijzigde in Joan Crawford.   Van bijrollen ging het richting hoofdrollen met als eerste hoogtepunt haar rol als knap jazzmeisje in Our Dancing Daughters.

Het was voor Joan Crawford wat zoeken naar een eigen identiteit die in de jaren ’40 goed vorm kreeg met het gezicht wat elke filmliefhebber als vanzelfsprekend verbindt aan de Crawford-look.