De ongelukkige jeugd van Joan Crawford werd gekenmerkt door de scheiding van haar ouders en een ernstige ziekte die er voor zorgde dat ze op zevenjarige leeftijd maar liefst een jaar het bed moest houden.

Crawford wou danseres worden en die interesse bleef ondanks het feit dat ze haar school niet afmaakte. Ze werkte eerst een tijd als wasvrouw, dienster en winkelverkoopster tot ze als Billie Cassin (de naam van haar stiefvader) ging optreden in nachtclubs in Detroit en Chicago nadat ze een Charleston-wedstrijd had gewonnen. 

In 1924 kreeg ze de kans om toe te treden tot het koor van Innocent Eyes dat vooral actief was op Broadway.

Een talentenjager zag in haar de anonieme doublure van Norma Shearer wat ervoor zorgde dat ze een contract kreeg bij MGM. Eigenlijk was het een nationale publiciteitswedstrijd met als inzet het vinden van een passende artiestennaam die er toe leidde dat ze haar naam wijzigde in Joan Crawford. Van bijrollen ging het richting hoofdrollen met als eerste hoogtepunt haar rol als knap jazzmeisje in Our Dancing Daughters (1928).

Tijdens de opnames van Mannequin (1937) deed het gerucht de ronde dat Joan Crawford een affaire had met Spencer Tracy. Maar, voor zover het klopt, daaraan kwam een einde toen hij categoriek weigerde om zijn vrouw Louise Treadwell en hun kinderen te verlaten.

Het was voor Joan Crawford wat zoeken naar een eigen identiteit die in de jaren ’40 goed vorm kreeg met het gezicht wat elke filmliefhebber als vanzelfsprekend verbindt aan de Crawford-look; veel lippenstift die haar brede mond accentueert en zware make-up op haar ogen die op die manier nog meer geaccentueerd werden.

Crawford is altijd heel selectief geweest in haar carrière wat het aannemen van rollen betreft. Toen MGM nog maar weinig interesse had in de actrice en ze zelfs afgeschreven werd als 'box-office poison' (!) werd ze opgevist door Warner Bros die haar prompt een contract aanbood. Ze werd onmiddellijk spreekwoordelijk in Mildred Pierce gekatapulteerd met een Academy Award/Oscar als resultaat!

In de jaren ’50 was Crawford meestal te zien als rijpe femme fatale, in de jaren ’60 kwam ze nog eens terug na een wat mindere periode in het horror-genre (!) met een bijrol in What Ever Happened to Baby Jane? (1962) aan de zijde van haar eeuwige rivale Bette Davis.

Wat dus volgde na de MGM- en Warner Bros-periode was niet echt een constante op vlak van succes maar wel duurzaam qua continuïteit: Joan Crawford was regelmatig te zien in films tot pakweg 1970.

Joan Crawford is getrouwd geweest met Douglas Fairbanks Jr. (1928-1933), Franchot Tone (1935-1939), acteur Phillip Terry (1942-1946) en tenslotte Pepsi Cola-magnaat Alfred Steele waar ze mee trouwde in 1956. In 1959 werd Joan Crawford weduwe waarna ze een tijd actief was in de raad van bestuur van het bedrijf, instond voor de publiciteit van Pepsi maar bij elke filmrol die ze aangeboden kreeg tijdelijk terugkeerde naar de filmset.

Na haar dood, anno 1978, hing haar geadopteerde dochter Christina in het boek Mommie Dearest een minder fraai beeld op van haar – die van barbaarse, manipulatieve moeder, wat in 1981 zelfs verfilmd werd met Faye Dunaway in de hoofdrol.