Wat drie jaar geleden vooral opviel aan de eerste X-Men was de betrekkelijke soberheid van de film. Zonder de eindgeneriek in rekening te brengen (en je weet hoe lang die dingen duren bij een special effects-overladen film) klokte de film af op nauwelijks anderhalf uur. En dat terwijl er niet één, maar meer dan een half dozijn superhelden in voorkwamen. X-Men was dan ook niet zo spectaculair als de hype destijds deed geloven: regisseur Bryan Singer (The Usual Suspects) balanceerde op de fijne draad tussen een gemiste kans en een alternatieve superhelden-aanpak, en de balans sloeg uiteindelijk over aan de positieve kant. En beter kort dan geslaagd dan lang en hemelstergend slecht. Naar het schijnt wordt bv. Batman & Robin zo nog steeds gebruikt als martelmiddel in overvolle gevangenissen. Een lot dat X-Men 2 (of X2 zoals de film officieel heet) niet beschoren zal zijn. Niet dat dit de beste superheldenfilm aller tijden is, verre van... Het is wel een degelijk stukje grappig entertainment dat vaak midden in de roos van het genre schiet. Bryan Singer schudt alles deze keer langer, breder en spectaculairder uit zijn mouw. Meer tijd en meer budget dan bij de eerste, heet zoiets.

X-Men 2 is overduidelijk geïnspireerd door The Empire Strikes Back, nog steeds het schoolvoorbeeld van de beste special effects-sequel ooit. Zo zijn de X-Men in deze film niet allemaal samen op pad, maar vechten ze vanop verschillende locaties voor hetzelfde doel (vermijden dat militaire adviseur en mutantenhater Stryker (bezige bij Brian Cox) alle mutantenleven op de wereldbol uitroeit). De liefdesdriehoek tussen Wolverine, Jean Grey en Cyclops is bijna een parodie op die van Luke Skywalker, Leia & Han Solo (de kus tussen Wolverine en Jean lijkt zelfs verbazend sterk op die van Leia en Han). En er zitten ook heel wat conflicten tussen (surrogaat)vaders en zonen in de film. Toeval kan het allemaal niet zijn.

Er zijn ook meer mutanten van de partij. Kurt Wagner ofte Nightcrawler is de meest prominente. Deze teleporter kan zich snel door tijd en ruimte bewegen, en dat levert meteen al een geslaagde openingsscène op. De poederslierten die Nightcrawler achterlaat zijn immers visueel verbluffend. Ook de rollen van Iceman & Pyro zijn gevoelig uitgebreid. Wie zich in de sequel vooral van haar beste zijde laat zien is Mystique, die shapeshift dat het geen naam meer heeft. De rol van Cyclops is dan weer aanzienlijk kleiner dan die in de eerste film. De lijm die de mutanten bijeenhoudt is nog steeds Wolverine, zonder twijfel de icoon van deze film (en van de volledige seriie). Hij krijgt niet voor niets de coolste oneliners en de meest uitgebouwde en dramatisch ondersteunde rol. En de beste vechtscène: het treffen met Lady Deathstrike (geen katje om zonder staaldraadhandschoenen aan te pakken) zal ongetwijfeld uitgroeien tot de meest gedenkwaardige scène uit de film.

Waar de film niet volledig in overtuigt, is in de verhaalscharnier. Alles draait alweer rond de vraag of de mutanten nu al dan niet moeten aanvaard worden door de maatschappij, en al dat gehakketak staat af en toe wel 'good old fun' in de weg. In dat opzicht is de ontknoping van de film een beetje teleurstellend. Verhaaldraden blijven onafgewerkt (iemand toevallig Magneto en Mystique nog gezien ?) en er is niet echt een cliffhanger die ons onmiddellijk naar deel 3 doet verlangen. Dit in tegenstelling tot Star Wars, Matrix of Lord Of The Rings, waarvan je weet dat alles reeds is uitgetekend en waarin alles dan ook rechtlijniger naar die climax wordt toegewerkt. Ook het aangekondigde verleden van Wolverine wordt niet zo sterk uitgewerkt. Er wordt wel veel gesuggereerd en er komt een climax tussen hem en zijn 'maker', maar het blijft allemaal een beetje op stripniveau hangen. Doch die oppervlakkigheid hoort nu eenmaal thuis in dit soort films, dus waarom zaniken ? In vergelijking met het meeste popcorn-geweld dat Hollywood immers non-stop afscheidt, is deze X-Men hoe dan ook een welkome eend in de bijt.