Eigenlijk kon een vierde deel in de “Scream”-reeks niet uitblijven. Nadat de geldschietende (en bemoeizuchtige) broertjes Weinstein Wes Craven eind vorige eeuw (man, dat klinkt lang geleden) sponsorden om het monstersucces uit 1996 uit te breiden tot een trilogie (met sequels in respectievelijk 1998 en 2000), is de tijd intussen meer dan rijp om de franchise terug op te starten.

Op de kop af elf jaar na “Scream 3” is de populaire horror geëvolueerd van pure slasher naar meer bloederig en sadistisch vermaak (“Hostel”, “Saw” enzovoorts). Wat aan Craven, scenarist Kevin Wiliamson en de niet-afgeslachte castleden van de eerste trilogie een uitgelezen kans schonk om een vierde slasherpastiche af te leveren. Eentje die speelt met de nieuwe technologieën (live streaming in het bijzonder) en even flirt met de charmes van 'torture porn' (er passeert al eens een losgerukte darm door het beeld).

Dag op dag 15 jaar na de eerste passage van Ghostface in het niet meer zo rustige stadje Woodboro keert Sidney Prescott (Neve Campbell, die sinds “Scream 3” nauwelijks nog op het witte doek te zien was) terug. Enerzijds om er haar zelfhulpboek te promoten, anderzijds om haar familie (tante Kate en nichtje Jill) op te zoeken. Niet iedereen is opgezet met de terugkeer van Sidney, die in Woodsboro de bijnaam “angel of death” heeft gekregen. Een beetje logisch, gezien de drie moordgolven waaraan ze ternauwernood ontsnapte. En dan werden die moorden nog eens uitgebuit in het boek “The Woodsboro Murders” en in maar liefst zeven ''Stab'-films die waanzinnig populair zijn bij het jonge volkje. Sidneys bezoek gaat alvast niet onopgemerkt voorbij: ze is nog maar amper uit haar auto gestapt, als de lijken zich opnieuw beginnen op te stapelen. Samen met Sidney is dus ook (een nieuwe) Ghostface terug, en dat betekent overuren draaien voor sheriff “Dewey” Riley (David Arquette). Inmiddels tien jaar getrouwd met ex-verslaggeefster Gale Weathers (Courteney Cox) die nog altijd teert op het succes van haar boek en sindsdien tevergeefs probeert een echte schrijfcarrière uit te bouwen. Nu de doden opnieuw bij bosjes vallen, voelt ze haar oude instincten terug opborrelen en gaat ze op eigen houtje op zoek naar de identiteit van de moordenaar. Sidney probeert dan weer wanhopig Jill (Emma Roberts) en haar vriendinnen te beschermen tegen de alweer overal aanwezig zijnde Ghostface. En Charlie (Rory Culkin) en Robbie (Erik Knudsen), de lokale voorzitters van de plaatselijke horrorfilmclub (die net op de dag van Sidneys terugkeer een 'Stab-a-thon' organiseren) beleven een onverhoopte hoogdag als fictie en non-fictie met elkaar verstrengeld raken.

Het scenario lijkt een mondvol, maar eigenlijk past de volledige zwik op een doekje voor het bloeden. Craven en Williamson geven het doelpubliek precies wat het wil: toegankelijke tienerhorror met een knipoog en heel wat zelfreferentiële humor. Dat bijna alle vaste medewerkers terug van de partij zijn, zorgt alvast voor continuïteit. Geen stijlbreuk met de vorige drie dus, maar ook geen verrassende uitschieters. Alles volgt nauwgezet de blauwdruk van de vorige drie, en Craven en Williamson kopiëren vooral zichzelf en zien er iets te rigide op toe dat ze niet buiten de lijntjes kleuren. Zo hoort dat nu eenmaal bij “Scream”, denken jullie misschien, en gelijk hebben jullie. Gedeeltelijk. De makers nemen immers geen enkel risico met “Scream 4” en teveel op veilig spelen is niet altijd een goed idee. Bij de zoveelste op dezelfde manier in beeld gebrachte messenmoord hadden we het moeilijk om een geeuw te onderdrukken en het geleuter over de “Stab”-cyclus wordt eveneens te lang, te breed en te saai uitgesponnen. Kritiek die misschien nodeloos hard klinkt voor een film die nog steeds entertaint en niet zomaar een goedkope cash-in is, maar het lijkt uiteindelijk toch iets teveel op een gemiste kans om een vervolgfilm af te leveren die niet moet onderdoen voor wat we vijftien jaar geleden op een geslaagde rilavond tot ons namen.

Kortom, “Scream 4” mag dan beter in zijn vel zitten dan “Scream 2” en “Scream 3”, dit filmpje haalt het langs geen kanten van het origineel. Wat in 1996 hip was, lijkt nu vooral voorbijgestreefd. 'New decade, new rules' ?  Eerder oude wijn in aftandse zakken. Al is een film waarin iemand een pandoering krijgt met een bedpan natuurlijk geen volledige sof.