De 'war on terror' blijft schrale cinema opleveren. Uitzonderingen niet te na gesproken – voor een opgezet boompje over “Syriana” bestellen we nog steeds graag pot en pint. Deze “Traitor” ontvouwt zich als een halfzachte versie van Ridley Scotts “Body Of Lies”, en dat was ook al geen hoogvlieger. Opvallend is wel dat het verhaal van “Traitor” werd bedacht door Steve Martin (jawel, de Steve Martin die ooit een flamboyant Amerikaans komisch talent was en die nu gevangen zit in een web van flauwe familiekomedies en Peter Sellers’ erfenis).

Dit is immers geen komedie, maar een verhaal dat serieuze dingen vertelt over terrorisme en de tegenstelling Oost-West. Martin pitchte zijn verhaal in 2002 (tijdens de opnames van “Bringing Down The House”) en dat werd vervolgens in scenariovorm gegoten door illustere onbekende Jeffrey Nachmanoff, die de film ook regisseerde. Het duurde dus een tijdje vooraleer de film zich materialiseerde, maar het resultaat deed het vorig jaar niet zo slecht aan de Amerikaanse boxoffice. De meeste recensenten waren ook vrij positief voor de film. Een mening die we hier bij Filmfreak echter niet delen.

Don Cheadle kruipt in de huid van Samir Horn, een Amerikaan met Soedanese roots. Hij is een devoot moslim, en zag als kind hoe zijn vader het slachtoffer werd van een bomauto. Zoiets laat natuurlijk zijn sporen na, en in het heetst van de post 9/11-terreurdreiging verkoopt hij in Jemen wapens aan de meestbiedende terrorist. Zo komt hij in contact met een terreurorganisatie die van plan is om zowel in Europa als in Amerika bomaanslagen te plegen. De FBI (met een fletse Guy Pearce als uithangbord) zit Samir op de hielen en wil kost wat kost vermijden dat de geplande aanslagen kunnen plaatsvinden…

“Traitor” is een film die wel wil scoren, maar helaas maar weinig panache etaleert. Waarom een cruciale (en sowieso al niet bijster originele) twist reeds na pakweg een halfuur wordt vrijgegeven, is een raadsel. De enige vorm van spanning die er zo was/kon zijn, is meteen spoorslags verdwenen. De poging om de Koran eens niet af te schilderen als het meest gevreesde boek in het Westen, is ook lovenswaardig, maar veel zoden brengt het niet aan de dijk.

Nachmanoff twijfelt net als zijn hoofdpersonage voortdurend over wat hij wil: wil hij een humaan psychologisch gewetensdrama of toch liever een potige actiefilm (de scènes in de gevangenis in het eerste deel van de film lijken wel ontsnapt uit een gedateerde Jean-Claude Van Damme-prent). Kortom, “Traitor” is een sputterende bolide die met de grote jongens wil meeracen, maar die vooral zoekt naar adrenaline om de motor draaiend te houden.