Het zal wel geen toeval zijn dat Steve Martin in Waco is geboren als je weet welk filmgenre hij verkiest boven alle andere. Na Parenthood en de twee Father of the Bride films kan hij met deze Bringing Down The House prent opnieuw de komische rol van vader gaan vertolken. Rap-zangeres en Grammy-winnares Queen Latifah (Chicago) geeft een figuurlijke omschrijving aan haar verschijning in de film als 'een pitt bull zonder leiband' en typeert haarzelf als een big, sexy woman (zo hadden wij het nu echt niet bekeken !). Voor de film nam ze samen met Mario Winans een nummer op voor de soundtrack, getiteld do your thing. Bringing Down The House werd geregisseerd door Adam Shankman die eerder al met The wedding planner zijn langspeelfilm-regiedebuut maakte. Ondanks het feit dat een massa mensen zich dagelijks aanmeldt in chatboxen, virtueel omringd door leden van allerhande pluimage zijn er tot hiertoe weinig films die dit als vertrekpunt hebben, laat staan er de negatieve kanten van laten zien. Met de openingsscéne van Bringing Down The  House kom je nochtans in een private chat-sessie terecht tussen lawyer-girl en Peter Sanderson. Veel meer dan haar echte naam (Charlene) kom je aanvankelijk niet te weten in tegenstelling tot de man aan de andere kant van de internetverbinding. Peter Sanderson is een gescheiden jurist met twee kinderen die nooit heeft begrepen waarom zijn vrouw hem liet staan, nochtans is de reden niet zo ver te zoeken : Peter vervult elke dag bijzonder gedreven en gemotiveerd zijn job van jurist, een ware workaholic die dus veel te weinig tijd heeft voor een aantal andere zaken die belangrijk zijn binnen een (normaal) huwelijk.

Een alleenstaand man die zich onbewust in diepe nesten heeft gewerkt door zijn chat-activiteiten, zeker wanneer 's avond laat nog iemand aanbelt en hij oog in oog komt te staan met een ongewenste bezoeker. Charlene in hoogst eigen persoon is immers niet de aantrekkelijke blondine op de foto die hij kreeg toegestuurd, maar een dikke, dikke, aartslelijke, onbeschofte, ongemanierde zwarte vrouw (het ding noemtin het echte leven Queen Latifah, Queen... jawel). Sanderson had zijn eerste internet date wel anders voorgesteld en al gauw wordt de dame in kwestie de deur gewezen. Maar... die laat dit nietzo maar gebeuren en weet hoe ze haar chat-vriend onder druk kan zetten zodat die haar even later toch terug naar binnen laat. Charlene is ten onrechte beschuldigd van een lange rij misdrijven en ze dacht dat een goed (chat)gesprek met een goede advocaat haar mischien kon helpen om haar onschuld te gaan bewijzen, zeker wanneer ze de man in kwestie ooit eens persoonlijk kon spreken over haar zaak. En zover is het dus uiteindelijk gekomen. Maar Sanderson heeft andere zorgen aan het hoofd : hij wil kost wat kost persoonlijk een multimiljoenen dollar contract binnenhalen bij Mevrouw Arness, een aartsconservatieve bejaarde dame die commercieel bekeken bijzonder waardevol is. Dat Charlene niet echt een hulp is om de zakelijke transactie tot een goed einde te brengen zal niemand verbazen en was een belangrijk element bij het smeden van een zo grappig mogelijk filmscenario waarbij men zoveel mogelijk komische gensters wou slaan. Volgens Steve Martin zijn pure komedies die waarin tegenstrijdige mensen elkaar ontmoeten dus op dit vlak zit het wel snor denk je dan.

Ondanks het feit dat de Amerikaanse recensenten verre van unaniem waren als het op lovende kritieken aankomt stond deze nieuwste Steve Martin film maar liefst drie weken lang bovenaan de Box Office in de Verenigde Staten. Na het zien ervan sluiten wij ons eerder aan bij de know how van de Amerikaanse collega's dan bij de gerealiseerde cijfers aan de bioscoop-kassa's. De humor is weeral maar eens gestoeld op Amerikaanse leest waardoor de Europese lachfrequentie aanzienlijk lager ligt dan die van de Americano's. Het taaltje dat Latifah hanteert in de film werd zelfs niet altijd door iedereen op de set begrepen. Eugene Levy weet nog steeds niet wat You got me straight trippin' Boo betekent, en wij uiteraard ook al niet. Steve Martin die vroeger al presentator was van de Oscar-uitreiking had het dan weer iets makkelijker omdat hij in de film gewoon bepaalde uitspraken klakkeloos moest overnemen zonder zich veel vragen te stellen over de betekenis ervan. It was a kind of cool slang aldus Steve Martin. Gelukkig steekt de muziek een handje toe. De diepe stem van een Barry White bijvoorbeeld maar ook de cover van Kelly Price van het Chaka Khan nummer Ain't nobody zijn welgekomen. Tenminste, als de operateur de volumeknop van de versterker geen draai naar links gaf natuurlijk zoals wij mochten ondervinden bij de vertoning. Maar terug naar de grappen nu. De lees-oefening van Sanderson Jr. is best lachwekkend en de enthousiaste en gedurfde entree van Martin in een zwarte club in een donkere achterbuurt bracht ons ook wel even aan het lachen maar Bringing... is weeral niet niet de billenkletser van formaat waar we al zo lang op wachten, naar smachten zelfs in dit algemeen bekeken bijzonder zwakke filmjaar 2003.