Brian De Palma laat zijn voorliefde voor grote cinematografische shots even links liggen (en dat is jammer, want het ziet er naar uit dat “Toyer”, zijn film over een seriemoordenaar die zijn prooien zoekt tijdens het carnaval in Venetië nu definitief op de lange baan is geschoven) en pakt uit met een snel gedraaid tussendoortje. Maar wel eentje met een boodschap: waar in de andere Hollywood-films die de oorlog in Irak behandelen er steevast nog een zweempje Amerikaanse heldhaftigheid te bespeuren is, toont De Palma hier in semi-documentaire stijl hoe de Amerikaanse soldaten zich te buiten gaan aan beestigheden en bovenal steeds een schrijnend gebrek aan respect vertonen tegenover de plaatselijke bevolking. De Palma draaide deze film in opdracht van de onafhankelijke studio HDNet die twee vereisten had: de film mocht niet meer kosten dan 5 miljoen dollar en moest met een digitale camera gedraaid worden.

De verhaalmosterd haalde De Palma bij de brutale verkrachting en moord van een 14-jarig Iraaks meisje, dat in 2006 samen met haar familie in hun huis werd afgeslacht door twee Amerikaanse soldaten. De modus operandi: verveling en wraak omdat een van hun teamleden een paar dagen daarvoor bij een aanslag was omgekomen. Dit lijkt verdacht veel op het “Casualties Of War”-gegeven, waardoor De Palma als het ware zijn Viëtnam-drama kan updaten voor de Irak-generatie. De Palma suggereert de verkrachting en slachtpartij, en gaat filmisch niet zo ver als in 1989. Ergens ook logisch, want De Palma kiest voor een alternatieve vertelvorm.

“Redacted” is een fictief verhaal gebaseerd op de weerzinwekkende moord en wordt volledig verteld vanuit ‘mediastandpunt’. Eén van de soldaten filmt het leven zoals het is in zijn eenheid met een videocamera om zo een videodagboek samen te stellen waarmee hij hoopt toegelaten te worden aan de filmschool. We zien ook beelden uit een zogenaamde Franse documentaire die focust op de taak van de soldaten bij een checkpoint in Samarra (in de origineelste scènes vallen verschillende berichtgevingen samen – zo zien we tijdens de Franse documentaire in de achtergrond de soldaat met zijn eigen camera in de weer), er is berichtgeving van Arabische zijde, we zien beelden op You Tube (en ja, De Palma ensceneert zelfs een onthoofding van een Amerikaanse soldaat door een groep terroristen/vrijheidsstrijders). Stilistisch keert De Palma zowaar zelfs terug tot aan zijn voyeuristische undergroundhit 'Greetings' uit 1968, waarbij aan het eind een jonge Robert De Niro (ook een aspirant filmmaker) zich niet alleen met zijn wapen, maar ook met zijn camera in het hol van de Vietcong waagde.

Een verwijt dat je “Redacted” kan maken is dat De Palma zijn anti-oorlogsboodschap en aanklacht tegen de onmacht van de Amerikaanse troepen in een oorlogssituatie die ze nauwelijks begrijpen te eenzijdig belicht. De soldaten (allemaal vertolkt door nobele onbekenden) laten immers weinig ruimte voor nuance: er is de ene brave soldaat die de situatie aanklaagt, en er zijn de twee moordenaars/verkrachters die al vanaf de eerste scènes alles behalve sjofele jongens zijn. Vooral de initiatiefnemer van de verkrachting en moorden blijkt een echte psychopaat te zijn, die eigenlijk al fucked up was vooraleer hij naar het slagveld trok. Door de karakterisering bewust beknopt te houden (De Palma wou de film ook bewust binnen de negentig minuten laten afklokken), kan De Palma zich zonder omwegen concentreren op enerzijds de gruwelijke daad en anderzijds op de (alternatieve) media-aandacht die het geheel krijgt.

De Palma toont niks dat we nog niet wisten of nog niet eerder aangeklaagd zagen, maar door heen en weer te springen tussen de verschillende standpunten houdt hij het geheel wel boeiend zonder daarom noodzakelijk cinematografische potten te breken. Het resultaat blijft een moedige aanklacht tegen het oorlogsapparaat, al is het er eentje die maar een klein publiek zal bereiken: in Amerika kwam de film nauwelijks in de zalen, en heel wat rechtse politici en mediafiguren sloegen De Palma en de film meteen in de ban. Een film die hoe dan ook zijn drie sterren verdient, al was het maar omdat elke poging die verder kijkt dan de gemiddelde Amerikaanse verslaggevingsneus-lang is recht van bestaan heeft.