Geweld in films, het zal altijd wel een heikel punt blijven. Ook als het gaat om cineasten die schijnbaar geweld verheerlijken, maar die het eigenlijk gebruiken om hun anti-geweldboodschap aan de man en vrouw te brengen. Helemaal controversieel wordt het als een cineast zich op de dunne koord beweegt waarbij geweld langs de ene kant als walgelijk wordt voorgesteld, maar waarbij het tegelijkertijd ook de (wraak)adrenaline bij de kijker aan de kook brengt : de Sam Peckinpah-cinema zeg maar. Met A History Of Violence begeeft David Cronenberg zich in zijn voetsporen, al verlaat hij naar het einde toe de Peckinpah-route, en zoekt hij Tarantino-eske oorden op door het geweld te larderen met one-liners en larger than life maffiabazen. Cronenberg is er uiteraard de man niet naar om zomaar anderen te imiteren : cinefielen weten al langer dan vandaag dat de Canadese cineast een eigen unieke stijl heeft, en bovenal een steeds terugkerend thema : de aftakeling van de menselijke psyche, als het even kan gekoppeld aan soms zwaar op de hand liggende metaforen. Cronenberg evolueerde gaandeweg van B-horrorfilmpjes naar psychologische drama's, en levert met A History Of Violence zijn meest commercële en succesvolle film af sinds The Fly.

Ook al schreef Cronenberg het scenario niet zelf, het is snel duidelijk waarom hij tot dit materiaal werd aangetrokken.Hoofdpersoon Tom Stall (Viggo Mortensen, de ster op de rode loper tijdens het voorbije filmfestival van Gent) ondergaat immers een onafwendbare verandering: van brave huisvader naar koele killer, en de vraag is of hij ooit terug zal kunnen keren naar het kalme leven waarin hij zich wil vestigen.Het hoe en het waarom van Toms transformatie moet u zelf maar komen uitzoeken : hoe minder u vooraf van “A History Of Violence” weet, hoe beter.Weet wel dat u tegen een stootje moet kunnen.Ook al zijn de slachtoffers hoofdzakelijk huurmoordenaars en ander gespuis, Cronenberg gaat vrij ver in het on-screen etaleren van de gewelduitbarstingen.Tijdens het eigenlijke geweld zelf kijkt de camera meestal opzij, maar de bloederige resultaten komen secuur getimed in volle close-up in beeld.En toch betrappen we er ons zelf op dat we niet in volle walging wegkijken.Is het immers niet leuk om te zien hoe een stel seriemoordenaars of een bullebak op de middelbare school lik op stuk krijgt ? En deze keer moeten we ons niet vereenzelvigen met de weinig sympathie opwekkende smoel van Charles Bronson, maar mogen we ons even Viggo Mortensen wagen, de lokale held die godbetert getrouwd is met Maria Bello.Een vraag die een antwoord krijgt in een nogal ambigue einde.

De kijker kan zelf kiezen welke Viggo aan het eind van de film als overwinnaar uit de strijd komt. Cronenberg filmt het verhaal strak en beheerst, net daarom valt de bijna paro-diërende passage in de versterkte burcht van de maffiosi (met een opvallende William Hurt op het voorplan) dubbel en dik op. Heel wat anders dan de subtiele boodschap dat geweld en macht erotiseert, verpakt in een bijna bestiale vrijpartij op de trap tussen Mortensen en Bello. “A History Of Violence” lijkt op het eer-ste zicht een vrij klassieke en niet echt verrassende parabel, tussen de plooien door is er heel wat plaats voor lekkere discussies. En dan hebben we het nog niet over Ed Harris gehad. Want hoezeer Mortensen deze film ook beheerst, Harris steelt als verminkte gangsterbaas Fogarty moeiteloos alle scènes in deze aanrader voor liefhebbers van controversiële cinema.