Sommige films hebben te weinig plot, anderen teveel. En zo is het altijd wel wat. Of toch niet ?  Maak kennis met “Stardust”, een feeëriek avonturenverhaal waarin heel wat gebeurt en waarin heel veel personages rondhossen, maar cineast Matthew Vaughn houdt de teugels ongelooflijk strak in de hand. Als producent van de Guy Ritchie-films “Lock, Stock and Two Smoking Barrels” en “Snatch” en als regisseur van “Layer Cake” had hij uiteraard al kaas gegeten van overlappende verhaallijnen, maar toch is zijn regie van dit overbeladen sprookjesverhaal een heuse positieve verrassing. Waar overroepen blockbusters als “Pirates of The Caribbean: At World’s End” en “Transformers” eerder dit jaar plat op hun entertainmentsbek gingen, is dit zowaar een fijn filmpje dat scoort waar hogervermelde anderen faalden. Entertainen, ontroeren en ontspannen, en dat zonder dat je een tube aspirines met de popcorn moet vermengen, dat is wat “Stardust” doet.

“Stardust” is gebaseerd op de de sprookjesroman van auteur Neil Gaiman en sf-tekenaar Charles Vess. De McGuffin in dit ‘er was eens’-universum is Yvaine, een vallende ster met de looks van Claire Danes. Op een heldere nacht krijgt ze plots een medaillon rond haar nek geworpen, en valt ze neer in het magische land Stormhold, aan de andere kant van het dorpje Wall. Een dorp dat zijn naam niet gestolen heeft, want dit stukje Victoriaans Engeland wordt inderdaad door een lange muur gescheiden van het sprookjesrijk. Maar die muur houdt de jonge Tristan (Charlie Cox) niet tegen om zich in Stormhold te wagen en er de ster mee te brengen naar Wall om hem aan zijn ‘geliefde’ Victoria (Sienna Miller) te schenken. En hij is niet de enige die Yvaine wil. De frêle ster staat eveneens op de verlanglijst van heks Lamia (Michelle Pfeiffer), die samen met haar twee zusters het hart van Yvaine wil uitrukken in de hoop zo terug de eeuwige jeugd te kunnen terugwinnen. Ook koningszonen Septimus (Mark Strong) en Primus (Jason Flemyng) maken jacht op Yvaine (meer bepaald op het medaillon rond haar nek). Wie het verovert wordt immers de nieuwe vorst van Stormhold...

Vroeger werd het etiket 'een film voor alle tijden' nogal eens van stal gehaald om een film te omschrijven die zowel voor jong als oud geschikt is (en blijft). Kijk naar “Stardust” en je zal zien dat dit wervelend sprookje zeker aan die zinsnede beantwoordt. Het resultaat mag met recht en reden uitgroeien tot een haardvuur- of kerstklassieker voor gezinnen van alle gezindtes. Wedden dat ook opa brompot en tante chagrijn finaal voor de bijl gaan ?

De film is leuk en speels, spannend en nooit infantiel. Zo zullen de scènes met de betoverde geit zowel jong als oud aanspreken, en zelfs een verhaallijn met zeven dode prinsen vindt de juiste toon, met dank aan de pluche-inspiratie van Waldorf en Statler. En uitkijken is het ook voor Robert De Niro als kapitein Shakespaere, die met zijn crew op zijn vliegend schip bliksemschichten verzamelt. De scène waarin hij de can can danst met een boa rond zijn nek kan je ook als pure camp zien, maar het past allemaal mooi in dit betoverende geheel.

Zonder inzinkingen is het zeker niet (waar komt die eenhoorn ineens vandaan), maar we gaan niet muggenziften in wat zich moeiteloos en met recht en reden mag omschrijven als de beste ‘prince charming’ film sinds “The Princess Bride”. Al mag de onverlaat die verantwoordelijk is voor de onaangekondigde aanwezigheid van Take That voor Offenbachs “The Galop” op de eindgeneriek zich stante pede de gedaante van een hazelmuis aanmeten.