Echt veel heeft het niet om het lijf, het blockbusterseizoen 2007 : dusver zorgden enkel Spider-Man 3 en Die Hard 4.0 voor een ok-gevoel tijdens de eindgeneriek. Ook Transformers van Michael Bay gaat grotendeels terug naar af. Impressionante CGI-hardware effecten, daar niet van, maar over het geheel bekeken is deze brok toy based overkill cinema een lawaaierige zeepbel.

Terug naar het begin: kans is groot dat iedereen die jong was in de jaren ’80 wel eens een Transformer heeft gezien of geknuffeld. Het speelgoed werd begin jaren ’80 op de markt gebracht door speelgoedfabrikant Hasbro, en er volgde snel een (Japanse) tekenfilmreeks, culminerend in een Transformers-tekenfilm in 1986 waar zelfs Orson Welles nog zijn stem aan leende. In de jaren ’90 verdween het speelgoed uit het voetlicht, maar het bleef wel op de markt en er werden steeds nieuwe Transformers aan toegevoegd. Tijd voor een reboot dachten een paar drijvende krachten in Tinseltown: Steven Spielberg zag de tijd rijp voor een grootschalige speelfilmversie van de Transformers, en vroeg aan Michael Bay of hij het zag zitten in de regiestoel plaats te nemen. Had hij niet moeten doen...

Transformers zijn robots van de planeet Cybertron. De goede Transformers zijn de Autobots, geleid door Optimus Prime. De slechte Transformers zijn Decepticons, en hun aanvoerder is Megatron. Op zoek naar de Allspark (een kubus die over leven en dood beslist op hun thuisplaneet) komen de Transformers op onze bevallige aardkloot terecht. Om niet op te vallen op ons wereldje, nemen ze de vormen aan van auto’s, straaljagers, tanks en alle andere mogelijke mechanische toestellen. Wees dus maar voorzichtig waar je de gsm overal stopt... woehahaha. Maar goed, blijkt dat die kubus hier al een tijdje de ronde doet, en de vindplaats ervan staat gegrifd in de brilglazen van ontdekkingsreiziger Archibald Witwicky die destijds een ‘belangrijke vondst’ deed op Antartica. Zijn kleinzoon Sam Witwicky (in het bezit van de bril) (Shia LaBeouf, momenteel in de weer op de set van Indiana Jones 4) wordt zo het doel van zowel de Autobots als de Decepticons die beiden de kubus willen onderscheppen. Witwicky en zijn oogappel Mikaela (Megan Fox, die haar achternaam niet gestolen heeft) kiezen uiteraard de zijde van de Autobots, en het duurt niet lang vooraleer er een duchtig rondje mag geknokt worden met de Decepticons. Uiteraard blijft het Amerikaanse leger niet passief langs de zijlijn, niet in het minst omdat Bay naar goede/slechte gewoonte de volledige medewerking en hardwaremogelijkheden kreeg van Military Uncle Sam. En een dergelijke geste moet uiteraard worden beloond met heel wat close-ups van de militaire speeltjes en met heel wat heldendaden van de Stoere Amerikaanse Soldaat...

Dat het scenario muk is, tot daaraan toe. Subtiliteit hoeft niet zo nodig op het voorplan bij een lekkere ontspanningsfilm, zeker niet als de speciale effecten uitstekend meevallen. Maar teveel is teveel. Niet alleen is het hele gegeven van de kubus op aarde rommelig, de uitwerking werkt al snel op de zenuwen, zeker tijdens het deel van de film dat verzaakt aan de tienerroots. Want zolang het gegeven low key wordt benaderd (voor zover mogelijk bij Bay) is de film best wel onderhoudend. Helaas is het gros van scènes voorzien van overdadige en bombastische Hans Zimmer-achtige muziek (de dader is Steve Jablonsky) en Bay kan blijkbaar ook geen film maken zonder een stortvloed aan zonsondergangen in zijn palet te stoppen. Met als absoluut dieptepunt de hereniging van captain Lennox met zijn familie. Een onbeduidend personage dat een onbeduidende slotscène krijgt als betrof het de Heilige Graal... Michael Bay moet echt wel denken dat zijn publiek ofwel oliedom ofwel heel gemakkelijk te beïnvloeden is.

En dan die shoot ‘em up finale: een actiemonster dat zichzelf de nek omdraait. Een bank vooruit en een kus van de winkeljuffrouw voor iedereen die tijdens deze de lange brok neo-chaotiek kan bijhouden wie waarop schiet (en waarom) en wie aan zijn tenen aan het pulken is. Michael Bay vond het ongetwijfeld het einde om zoveel vuurwerk te etaleren in downtown LA, maar boeien doet het nauwelijks. Bay was ooit een veelbelovend cineast (zijn “The Rock” is nog steeds een aardig filmpje) maar tien jaar later is Bay getransformeerd in een regisseur die net datgene etaleert waar Hollywood al te vaak last van heeft: geen hart en geen ziel. En veel te veel branie.