En toen waren ze met drie. Drie Spidey-films (zoals de aimabele immer goedgezinde buurtvriendelijke superheld zich soms liefkozend laat noemen), maar ook drie 'bad guys'. Of eigenlijk vier. Of zelfs vijf, want ook MJ begint zowaar te twijfelen aan de oprechtheid van Peter Parker, en dat is natuurlijk ook niet gezond voor de gemoedstoestand van de slingerende superheld. Als het jonge grut in de zaal al die spanning maar overleeft. Al het gehannes levert gelukkig een meer dan goede stripfilm op. Regisseur Sam Raimi blijft er als een goede huisvader op toezien dat 'zijn' franchise niet in de valkuil zakt waar Batman Forever en Batman & Robin nog steeds stinkend wegteren. Het spreekt in zijn voordeel dat hij niettegenstaande de overdaad aan verhaallijnen de film op hetzelfde niveau houdt van de vorige twee episodes. Als je Spider-Man en Spider-Man 2 te pruimen vond, dan zal je ook je gading vinden bij dit afsluitende deel van de (eerste) trilogie.

Slechterik numero uno kennen we al. Green Goblin Jr. alias Harry Osborn alias de zoon van de eerste Green Goblin. Nadat hij in de tweede film ontdekte dat zijn jeugdvriend Peter Parker verantwoordelijk is voor de dood van zijn schizofrene pa, wil hij meer dan ooit wraak. Hij wapent zich met een paar gimmickrestanten van Goblin Sr. om dat doel te bereiken, maar leert al gauw dat Peter Spidey kwetsbaarder is in zijn hartstreek dan in de nek- of beenspieren. En dus probeert Harry via het weghalen van MJ (de immer snoezige Kirsten Dunst) Parker te torpederen. Achter deur nummer twee: Flint Marko (Thomas Haden Church). Op zich niets meer dan een simpele kruimeldief, maar wel verantwoordelijk voor de dood van Oom Ben in de eerste Spider-Man. Wanneer Flint komt vast te zitten in een deeltjesversneller, verandert hij in Sandman, een uit de kluiten gewassen morfende brok zand met krachten die iets te hoog gegrepen zijn voor de politie- en brandweerdiensten van New York.

In het laatste halfuur van de film komt Venom (Topher Grace) op de proppen, het demonische alter ego van freelancefotograaf Eddie Brock, die aast op een job bij de Daily Bugle. En dan is er ook nog 'the battle within': brave Peter Parker krijgt een parasiet op bezoek die zich vasthecht aan zijn lichaam als een nauwsluitend zwart Spidey-pak: wanneer hij dat draagt neemt zijn agressiviteit de bovenhand en voert hij niet zo voorbeeldige daden uit zoals daar zijn MJ dumpen, de gas doen branden, de klinken repareren, de wijven ambeteren, Harry voor dood achterlaten en de moord op zijn oom met bloed vergelden.

Velen vinden de overdaad aan slechteriken en plotlijnen er wat over en hebben het dan ook over een slabakkende 'Spider-Man'-film. Kritiek die gedeeltelijk terecht is: er mocht gerust een slechterik minder geweest zijn, maar Raimi slaagt er wel in om alle verhaallijnen uiteindelijk toch centraal te verbinden. En het gaat allemaal verbazend vlot vooruit: iets wat bv. niet kan gezegd worden van het pseudo-religieuze Superman Returns. Het grootste euvel is eerder het feit dat Spider-Man 3 de verhaallijnen van de vorige films nog eens herhaalt: Parkers onzekerheid over zijn superheldenstatus, de ups en downs in zijn romance met MJ, zijn vete met jeugdvriend Harry Osborn, fris is het allemaal niet meer. Los van het feit of er nog nieuwe Spider-Man-films komen (de contracten van zowel Raimi, Maguire als Dunst lopen af na deze film) sluit Raimi deze verhaallijnen nu af. Wat ook eerder irritant overkomt is dat er weer heel wat preken komen over het goede in de mens (tante May is opnieuw 'in form') en de massascènes waarin alle New Yorkers hun favoriete held staan aan te moedigen zijn ook teveel van het goede. Maar ja, deze uitingen van het All-American Hero zijn nu eenmaal inherent aan de magisch-realistische cohesie van de Amerikaanse comic-cultuur, dus er valt niet echt aan te ontsnappen.

Spider-Man 3 is niet de spectaculairste comic-verfilming ooit (het zou naar verluidt met een budget van minstens 250 miljoen dollar wel de duurste zijn), maar dat hoeft ook niet echt. Deze blockbuster is een logisch vervolg op de vorige twee, en Raimi slaagt er zelfs in om op gepaste tijden laidback humoristisch uit de hoek te komen (JJ Jameson krijgt zijn momenten in de zon, Spidey die met zand in de laarzen het eerste gevecht tegen Sandman afsluit, de knipoog naar Saturday Night Fever?). Wat ons betreft een meer dan aardige en geslaagde threequel. Zo, en nu gaan we nu even een pakketje met de Pony Express versturen naar Californië met de vraag of dhr. Raimi nu eindelijk tijd heeft om een vierde Evil Dead-film te draaien. Aangezien Ash (Bruce Campbell), afgaand op zijn cameo in deze film er niet meer zo gestroomlijnd uitziet, kan dat niet anders dan andermaal groovy tongue in cheek fun opleveren.