Lang in de running, nu (eindelijk) geland: “Die Hard 4”. Ofte “Die Hard 4.0”. Of ook nog wel “Live Free Or Die Hard” zoals de filmtitel begin dit jaar werd aangekondigd. We herinneren ons nog hoe ettelijke jaren terug een vierde “Die Hard” die zich in de jungle zou afspelen de geruchtenmolen liet draaien. Een concept dat gaandeweg werd getransformeerd in het niet zo sterke Willis-vehikel “Tears Of The Sun”.

Het uitstel lijkt een goede zaak: het vierde John McClane-avontuur dat u zomersgewijs in uw bioscomplex toelacht is immers een meer dan geslaagde actieprent. Niet zo wowie als de eerste “Die Hard” (voor wat het waard is: onlangs nog door Entertainment Weekly uitgeroepen als beste actiefilm aller tijden), maar het verenigt op een slimme manier wel de beste momenten uit “Die Hard 2” en “Die Hard With A Vengeance”. Bovendien is Bruce Willis heel laconiek als de van onder de motteballen gehaalde John McClane. Zijn cool is nagenoeg perfect: heel wat moderne actiefilmhelden mogen gerust een puntje zuigen aan wat Brucie hier uit zijn kale koker tovert.

Conceptueel volgt “Die Hard 4.0” eerder “Die Hard With A Vengeance” dan de eerste twee films. Geen afgesloten locatie m.a.w. (wolkenkrabber of luchthaven), maar wel een gehos en geren tussen verschillende locaties. Alhoewel er heel wat afzonderlijke delen zijn die meer dan één serieuze knipoog naar John McTiernans trendsetter uit 1988 bevatten: de liftsequentie (goede kanshebber voor ‘het beste actiekwartier van het voorbije decennium’ trouwens), de communicatie met de mobiele telefoons ter vervanging van de walkie-talkies, McClane die de broodnodige trawanten uitschakelt terwijl hij zich een weg baant naar de opperschurk, …

Het scenario vertrekt van een what if-situatie: wat als een terroristische organisatie (of een inlandse wacko) erin slaagt om alle computernetwerken waarvan Amerika afhankelijk is plat te leggen... Geen nutsvoorzieningen meer, geen verkeer, geen telecommunicatie, geen internet, geen moderne economie… kortom, algehele en complete chaos waarbij rampen als 9/11 en de overstroming in New Orleans in het niet verdwijnen. En dat is net wat Thomas Gabriel (Timothy Olyphant) en zijn trawanten van plan zijn. Hun plan is zelfs al in volle ontwikkeling als John ‘een Timex in een digitaal tijdperk’ McClane willens nillens bij de zaak wordt betrokken, en al snel ontdekt dat zijn hachje redden ditmaal meteen ook synoniem staat voor de gehele (Westerse) wereld redden…

Bruce Willis is dan wel de lokvogel voor “Die Hard 4.0”, de makers hebben hun best gedaan om ook de bijrollen voldoende te kleuren. Timothy Olyphant mag dan geen Alan Rickman zijn, hij treft de juiste toon als megalomane cyber bad guy. En Maggie Q is uitstekend als branieschoppende kung-fu chick. Justin Long (“Jeepers Creepers”) is amusant als de hacker die de cyberramp moet afwenden, en Mary Elizabeth Winstead (“Death Proof”) acteert alsof ze weldra aan heel wat puberslaapkamers wil prijken. Ook Kevin Smith schiet raak in zijn veredelde cameo van superhacker met een super Star Wars en sf-fascinatie. Kortom, “Die Hard 4.0” eert zijn roots en slaagt er tegelijkertijd in zijn goodies te updaten voor het intussen digitaal verwende publiek. Voortreffelijke oudezakkencinema met andere woorden! Laat aanrukken, die 5.1.