Quentin Tarantino moet meer films maken. Dat is een eerste conclusie na het her-bekijken van “Death Proof”. Niet dat het bergop gaat met de kwaliteit van zijn films (na ”Reservoir Dogs” en “Pulp Fiction” kan dat natuurlijk nog maar moeilijk) maar de stijl van de filmmaker blijft uniek, ondanks het feit dat deze “Death Proof” eigenlijk een eerbetoon is aan wat de regisseurs van decennia geleden (met véél minder middelen dan nu) presteerden.

Jungle Julia (Sydney Tamila Poitier uit “True Crime”) heeft een goed beluisterd ochtendprogramma op de radio en is in die hoedanigheid bijzonder populair in Austin. Maar als de avond eenmaal gevallen is schuimt ze samen met haar vriendinnen verschillende bars af in de wijde omgeving van het stadje. Zich bezatten, wat blowen, het zijn dit soort van dingen waarmee ze de avond doorbrengen… Op één van deze tochtjes maken de dames kennis met Stuntman Mike (Kurt Russell). Met een joekel van een litteken in het gezicht is hij niet de topfavoriet om besprongen te worden door de ladies maar het zorgt later op de avond toch voor een knallend weerzien…

Quentin Tarantino verwijst in “Death Proof” meerdere keren naar andere films. Soms eerder subtiel, een andere keer overduidelijk (en alleen) herkenbaar voor de (échte) filmfreaks. De Dodge Challenger bouwjaar 1970 ziet er immers als twee druppels water uit als hetzelfde type auto dat werd gebruikt in “The Vanishing Point”. Opmerkelijk is ook dat bepaalde (belangrijke) elementen in de film ook écht bestaan. Zo is de Texas Chili Parlor een bestaand(e) restaurant/bar (voor wie naar de States op reis gaat, je vindt ‘m in de Lavaca Street in Austin). En voor wie écht heel aandachtig is (geweest) tijdens het zien van “Death Proof”, die zal bepaalde locaties herkennen die ook in “Planet Terror” te zien zijn.

Quentin Tarantino is er met “Death Proof” in geslaagd om de sfeer, de look en in zekere zin ook de stijl van filmmaken van 20 – 30 jaar geleden weer tot leven te roepen. De krasjes, krakjes, streepjes, onderbrekinkjes, storinkjes, dropouts en kleursprongetjes, ze horen er gewoon bij.
Maar dat had niet moeten betekenen dat wij op onze honger bleven zitten wat klasseflitsen van hoogstaand camerawerk betreft natuurlijk. Een eerbetoon aan de seventies en de eighties is o.k. maar als je de dames met technologische speeltjes als GSM-toestellen SMS’jes laat versturen in je film, dan zien wij ook niet in waarom het camerawerk niet van de bovenste plank/een stuk inventiever en moderner had kunnen zijn. Het kan moeilijk anders of dit is (misschien deels) toe te schrijven aan het feit dat Quentin Tarantino in “Death Proof” zijn debuut maakt als ‘Director of Photography’, hij had er beter nog een beetje mee gewacht…
Waar we in “Reservoir Dogs” een voortreffelijke muziekkeuze ('Stuck in the Middle with You' van Steely Dan bijvoorbeeld) en een subtiel, heel beredeneerd wegdraaiende camerabeweging bij de 'oorsnij-scène' hadden, waar in “Kill Bill vol I” de voortreffelijke samengang van muziek en beeld opmerkelijk waren met een aantal niet te overtreffen en bijzonder gekende songs die op precies het meest gepaste moment werden gestart, blijven we dus na het zien van “Death Proof” wat verweesd achter bij het zien van het laatste stukje eindgeneriek. Het zo heerlijke “Tarantino-gevoel” is in “Death Proof” veel minder aanwezig, één van de weinige uitzonderingen is de scène waarin de weirdo die zijn Dodge Challenger wil verkopen het meisje in het gele cheerleader pakje aanspreekt (en even daarvoor vroeg of ‘cheerleader films’ “porno movies” waren voor hij zijn vierwieler aan de andere drie uitleende voor een testrit).

Of er dan geen gelijkenissen zijn met eerdere Q.T.-films ? O jawel, ook nu weer werpt men een spreekwoordelijke blik in de kofferbak, blijkt het belang van een ‘foot massage’, zit er een heerlijk 'dansje' in de film (de ‘lapdance’ die Vanessa Ferlito ten beste geeft is bij-zon-der geslaagd) en zijn er schijnbaar onbeige gesprekjes tussen de belangrijkste personages (de eerste babbel wanneer Zoë – de stunt double van Uma Thurman in “Kil Bill en van Sharon Stone in “Catwoman” - zich bij het gezelschap heeft gevoegd bijvoorbeeld), precies in de lijn van de openingsscène van “Reservoir Dogs”. Tot slot nog vermelden dat de filmmaker ook nu weer de gruwel en het bloed niet schuwt, iets waarvan we geen voorbeelden geven om de pret niet te bederven tijdens de film… Enne… wees voorzichtig als je straks naar huis rijdt hé…

“Death Proof” is verkrijgbaar in een 2-Disc versie en dat is natuurlijk veelbelovend. De extra’s op Disc 1 zijn minder waardevol dan diegene die op het extra schijfje staan. Een aantal trailers, wat posters en een selectie van de scènes waar de muziek een rol(letje) in speelt, veel meer valt er met deze eerste schijf niet te beleven. Alhoewel men het hier al bijna twaalf minuten heeft over de achtervolgingen in de film. Op Disc 2 steekt men van wal met ‘Stunts on Wheels’. Buddy Joe Hooker komt hier aan het woord, net zoals een aantal van zijn collega’s die het over enkele van hun specifieke opdrachten hebben in deze film. Tarantino zelf gaat prat op zijn ‘shot voor in het museum van stuntmannen’. Maar ook nu weer blijkt hoe gevaarlijk het werk van deze mensen toch wel is. En hoe groot de verantwoordelijkheid van wie hier nauw bij betrokken is.
In “Introducing Zoë Bell” – de titel zegt het zelf – staat de stuntvrouw met die naam in de kijker. Opmerkelijk dat iemand met haar achtergrond in één klap tegelijk stuntvrouw én actrice kon worden. Dank zij Tarantino !
‘Kurt Russell as Stuntman Mike’, aan dit extra werd bijna tien minuten gespendeerd. Tarantino legt uit hoe hij tot deze acteur is gekomen terwijl de acteur zelf uitleg geeft over zijn rol, de auto, enz… 'The Uncut version of…' is overbodig en 'The Guys of Death Proof' is maar iets interessanter. Hier heeft de filmmaker het over ondermeer Eli Roth.
In 'Quentin’s Greatest Collaborator : editor Sally Menke' brengt Tarantino een interessante stelling"