Net als in de bioscoop krijgen we op dvd de “Grindhouse”-double feature opgesplitst in twee zittingen. En net zoals bij het eerder uitgebrachte “Death Proof” van Quentin Tarantino, krijgt ook Robert Rodriguez’ “Planet Terror” een 2-disc behandeling mee. Wat al meteen opvalt is dat het experiment beter werkte in de bioscoop. Op het grote scherm geconfronteerd worden met krassend beeld en brandende pellicule werkt nu eenmaal beter dan op een dvd-schijfje, waar de gimmick minder levensecht overkomt. Al doet het uiteraard niets af aan de exploitation-kwaliteiten van dit uitzinnig filmduo.

“Planet Terror” wentelt zich van begin tot eind in sleaze, slechte smaak, waanzinnige gore en andere niet-politiek correcte elementen. In dat opzicht lijkt het tegelijkertijd een hommage aan Rodriguez’ eigen “From Dusk Till Dawn” (waar het qua scenario-opbouw wat gelijkenissen mee vertoont), en niet enkel aan de groezelige achterbuurtcinema uit de jaren zeventig. Verhaaltechnisch kan het bijna niet rudimentairder: explosie van chemische gassen, kaboem, zombies op strooptocht, grawohl. Meer bare necessities heeft dit filmpje niet nodig. Het resultaat is een hoogdag voor de vingers, duimen, tenen en oorlellen van likgrage liefhebbers van gore trash. Rodriguez regisseert alsof hij nog nooit van goede smaak heeft gehoord, en gooit ongegeneerd afgesneden teelballen, smeltende penissen, exploderende etterbuilen, opengescheurde maagwanden, uitgerukte darmen en ander fraais over het scherm. En dan waren we de strategisch goed geplaatste cleavages nog bijna vergeten. Bijna.

Een onooglijk stadje in Texas is de thuis- en/of ontmoetingsplaats van het zootje ongeregeld dat zich doorheen het scenario kronkelt. El Wray (Freddy Rodriguez) is een stuntrijder/scherpschutter met een ietwat duister verleden die zijn ex-liefje, de stipper/stand up comedian Cherry Darling (Rose McGowan, die prothesegewijs de show steelt) doorheen het pandemonium probeert te loodsen. Sheriff Hague (Michael Biehn) wil El Wray achter de tralies krijgen, maar ziet al gauw in dat alle hulp welkom is om de meute geïnfecteerde bijtgrage zombies te stoppen. Zijn broer JT (Jeff Fahey) krijgt in zijn afgelegen barbecuehut eveneens heel wat hongerige ondoden op zijn dak. En de geschifte chirurg Block (Josh Brolin) maakt in zombiestaat jacht op zijn overspelige lesbische vrouw Dakota Black (Marley Shelton). Ook Quentin Tarantino dwaalt rond in de film met een houten poot in zijn oog terwijl hij bedreigingen als “you gave me wood, now I’ll give you mine” uitkraamt.

De visuele inkleding gaat bewust over de top. De make-up bollebozen van KNB EFX Group mogen en kunnen zich even ongegeneerd uitleven als kinderen in een speelgoedwinkel na sluitingstijd. De neergeschoten zombies vallen niet zomaar neer, ze exploderen van het scherm in een fontein van bloed en pus. Kortom, lachen met slechte smaak is verplicht in deze ode aan seventies B-trash (en Italiaanse gore uit de jaren tachtig). Schaduwzijde van dit alles : al heeft Rodriguez als regisseur zeker zijn momenten (schuif “Sin City” nog maar eens in de dvd-lader), een boeiend verhalenverteller is hij niet echt. In plaats van spannend wordt deze film eerder repetitief. Af en toe is zelfs teveel van het goede niet noodzakelijk positief: de transformatiescène van Bruce Willis (ja, ook die is van de partij) in een onwezenlijke blubber is zelfs voor dit filmpje te goedkoop, en what the hell komt die Bin Laden-dialoog plots in de film doen? Niet de beste zombiefilm van de laatste maanden dus, maar waarschijnlijk de meest waanzinnige, al dan niet overgoten met de beste barbecuesaus van het noordelijk halfrond.

Fans van de guerilla-cinema van Tarantino en Rodriguez zijn ongetwijfeld een tijdje zoet met de extra’s. Rodriguez vertelt enthousiast hopen achtergrondinformatie tijdens het audiocommentaar, en hij wijst onder meer op de verschillen tussen de uitgebreide Europese versie en de kortere versie zoals die oorspronkelijk in de Amerikaanse double feature zat. De tweede commentaartrack bevat de publieksreacties tijdens een screening. Een gimmick met weinig nut. Het eerste schijfje herbergt naast de film nog de trailers van beide “Grindhouse”-films.

Op de tweede schijf staat een scheepslading featurettes. Op zich genomen zijn die niet spectaculair, maar ze zeggen veel over het kinderlijk enthousiasme van de “Grindhouse”-cineasten. Bovendien kom je tussen de zelfverheerlijking door toch ook interessante feiten over het maken van de film te weten. In de “10 Minute Film School” bijvoorbeeld laat Rodriguez zien hoe hij op een inventieve manier een low budget-film kan draaien, en doet hij de geheimen van de gehavende filmspoel uit de doeken. Andere extra’s concentreren zich op de actrices, acteurs en stunts. Rodriguez gaat ook dieper in op het feit dat hij zijn zoon Rebel Rodriguez castte in de film en zijn personage liet sterven: kinderen die sterven zijn sowieso not done in de Amerikaanse cinema, tenzij als uitgangspunt voor menselijke drama’s. In actiefilms blijft er een taboe heersen op ‘kinderen in gevaar’-scenes. Voorts laat Rodriguez als inside joke zien hoe hij een heleboel mensen uit zijn kennissenkring een kleine rol in de film gaf. Eveneens interessant is een voorbeschouwend interview van Tarantino en Rodriguez op het fangebeuren “Comic Con” in 2006, maanden vooraleer “Grindhouse” officieel in Amerikaanse première ging. Op “Comic Con” komen elk jaar studio’s en regisseurs fragmenten tonen van horror- of fantasyfilms die nog in de productiefase zitten. Een montage van 35 advertentieposters rondt het informatieve pakket extra’s af. Kortom: A-Film zorgde voor een fijne Benelux-release voor de gore horrorfan die dit schijfje waarschijnlijk als essentiële kost zal beschouwen.