Girls Just Wanna Have Fun. En meiden ook. Dat bewijst Jennifer Lawrence in deze te mijden komedie, daarmee netjes bewijzend lak te hebben aan een logisch carrièreplan.

Tien jaar nadat ze een Oscar won voor Silver Linings Playbook aantreden in een soort niemandslandkruising tussen R-rated schouwspel en naar ontroering hengelende familiekomedie … ze moet iets in het scenario hebben gelezen dat er toch niet echt inzat. Of dat er toch minstens niet is uitgekomen. Hoe dan ook, als het ooit een natte of droge droom was om Lawrence – al dan niet met de hulp van een body double – in haar evakostuum over het strand te zien hossen, grijp je kans: in deze No Hard Feelings kan je bovenstaande scène aan je geestesoog laten ontwaren.

Vier jaar geleden leverde Gene Stupnitsky het verre van onaardige en bij wijlen zelfs heel geestige Good Boys af, en dat blijkt zowaar een meesterwerk in vergelijking met deze opvolger. Dat mojo vindt hij hier nooit, en het valt allemaal meer te vergelijken met het lamlendige Bad Teacher met Cameron Diaz uit 2011 waarvoor Stupnitsky meeschreef aan het script. Net als Diaz gaat Lawrence hier in vol viezewoordenzeggerijornaat tekeer en dat is haar gegund. Want ja, meiden willen enkel maar lol. Ook in halfslachtige prenten dus zo blijkt, waarin Lawrence met de beste wil van de wereld geen balans vindt tussen het vals sentiment en de uitvergrote dubbelzinnigheden.

Wat op zich niet hoeft in een pretentieloze komedie, maar het probleem zit hem vooral in het feit dat Stupnitsky en coscenarist John Philips pretentie pretenderen. In een script waarin een koppel rijkeluizen – Matthew Broderick heeft precies al een tijdje geen War Games meer gespeeld – via een advertentie een (liefst) vriendelijke dame zoekt die hun negentienjarige zoon (Andrew Barth Feldman) wil ontmaagden in ruil voor een gratis auto. Lawrence is vriendelijk, zit zonder auto en zonder geld en ziet die edele taak wel zitten. Een uitgangspunt dat de weg naar een stoute komedie wagenwijd openlegt, maar het wordt allemaal richting levensleskomedie geloodst waarin Feldman en Lawrence respect krijgen voor elkaar en ze zo aan het eind inzien dat ze allebei – snif snutter snuif – echt wel toffe volwassen mensen zijn met wederzijds begrip voor elkaar.

Het resultaat is een mossel noch vis-affaire waarin de personages zelfs als karikaturen geen hout weten te snijden, waarin elke poging tot eerlijke menselijkheid als een stijfbevroren uilenbal pathetisch tegen de vloer kwakt en waarin er nagenoeg geen enkele grap met een degelijke pointe te bespeuren is. Een hartveroverende komedie? Mwuhaha. Een tenenkrommende, ja. Volgens zij die het kunnen weten is een café zonder bier erg, maar deze komedie zonder animo is toch ook niet bevorderlijk voor het geroefel in je foefel.