De tweede maal dit jaar dat een vergelijking zich opdringt met de cultkomedie “Superbad” uit 2007 waarin Jonah Hill en Michael Cena als twee feestbeesten eventjes willen proeven van la vida loca vooraleer hun schoolwegen uit elkaar groeien. Met “Booksmart” kregen we een vrouwelijke variante, die zowaar beter/volwassener bleek dan het mannenmodel. “Booksmart” had op zich geen uitstaans met “Superbad”, wegens andere scenaristen en producenten. “Good Boys” kan je wel zien als een tweeniebroer of -neef van “Superbad”, daar de toenmalige scenaristen Seth Rogen en Evan Goldberg ditmaal achter de productieknoppen staan.

In “Good Boys” - of zo je wil “Superbad Jr.” - zijn het drie twaalfjarigen die hemel, hel en aarde moeten te zien bewegen om op een schoolfeestje-waarop-er-zal-worden-gekust te geraken. Max (Jacob Tremblay) hoopt er meteen zijn liefde te kunnen verklaren aan het meisje van zijn dromen, Thor (Brady Noon) en Lucas (Keith L. Williams) zijn gewoon blij dat ze als ‘stoere jongens’ mee mogen naar de festiviteiten. Scenariomatig heeft “Good Boys” niets nieuws te bieden. De film levert de gebruikelijke stroom stoute, foute en gortige grappen af, zij het dit keer gefilterd door een twaalfjarige bril. En het is die filter die het verschil maakt. Bij sommige grappen toch.

Na een ietwat makke start vinden regisseur Gene Stupnitsky en coscenarist Lee Eisenberg de juiste groef. De laconieke manier waarop de drie ‘stoere jongens’ reageren op de oudere tiener- en volwassenenwereld rondom hen zorgt ervoor dat “Good Boys” nooit echt aan het zwalpen slaat. Eigenlijk is dit een komedie die helemaal niet geestig zou mogen zijn, maar dat om de een of andere reden toch is.

Soms door een goed geplaatste oneliner, soms door een acteeropstoot van een van de jonge hoofdrolspelers – al is hun spel over de gehele lijn wel wat onevenwichtig te noemen – soms omdat de situatiehumor doel treft. Samen zorgen die zaken ervoor dat deze cocktail genoeg ha ha, ho ho en hi hi-momenten heeft om de onvermijdelijke uitschuivers met de mantel der begripvolle vergevingsgezindheid te bedekken.
Ironisch genoeg is deze film in Amerika KNT omdat er nogal wat wordt afgevloekt. Dit gekoppeld aan de seksuele innuendo was voor heel wat behoudsgezinde preutse Amerikanen alvast reden genoeg om de begripvolle mantel te vervangen door een korset met venijnig stekende roestige pinnen op een bedje van wijwaterextracten.