In 2019 kregen fans van tienerfilms twee titels op het bord die zich min of meer lieten vergelijken met de cultkomedie Superbad uit 2007. Is die film al zo oud? Ja, die film is al zo oud. Het is inmiddels dertien jaar geleden dat Jonah Hill en Michael Cena als twee feestbeesten eventjes wilden proeven van la vida loca vooraleer hun schoolwegen uit elkaar groeien.

Met Booksmart kregen we een vrouwelijke variante, die zowaar beter en volwassener bleek dan het mannenmodel. Booksmart had op zich geen uitstaans met Superbad, wegens andere scenaristen en producenten. Good Boys kan je wel zien als een tweeniebroer of -neef, daar de toenmalige scenaristen Seth Rogen en Evan Goldberg ditmaal achter de productieknoppen staan.

In deze Superbad Jr. zijn het drie twaalfjarigen die hemel, hel en aarde moeten zien te bewegen om op een schoolfeestje-waarop-er-zal-worden-gekust te geraken. Max (Jacob Tremblay) hoopt er meteen zijn liefde te kunnen verklaren aan het meisje van zijn dromen, Thor (Brady Noon) en Lucas (Keith L. Williams) zijn gewoon blij dat ze als stoere jongens mee mogen naar de festiviteiten. Scenariomatig heeft Good Boys niets nieuws te bieden. De film levert de gebruikelijke stroom stoute, foute en gortige grappen af, zij het dit keer gefilterd door een twaalfjarige bril. En het is die filter die het verschil maakt. Bij sommige grappen toch.

Na een ietwat makke start vinden regisseur Gene Stupnitsky en coscenarist Lee Eisenberg de juiste groef. De laconieke manier waarop de drie stoere jongens reageren op de oudere tiener- en volwassenenwereld rondom hen zorgt ervoor dat de film nooit echt aan het zwalpen slaat. Eigenlijk is dit een komedie die helemaal niet geestig zou mogen zijn, maar dat om de een of andere reden toch is. Soms door een goed geplaatste oneliner, soms door een acteeropstoot van een van de jonge hoofdrolspelers – al is hun spel over de gehele lijn wel wat onevenwichtig te noemen – soms omdat de situatiehumor doel treft. Samen zorgen die zaken ervoor dat deze cocktail genoeg ha ha, ho ho en hi hi-momenten heeft om de onvermijdelijke uitschuivers met de mantel der begripvolle vergevingsgezindheid te bedekken.

Geen gebrek aan extra’s op deze blu-rayuitgave. Zoals wel vaker het geval is bij komedies, vliegen de alternatieve eindes en geknipte of alternatieve scènes je om de oren. Altijd interessant om te zien hoe de intentie verschilt van het uiteindelijk resultaat. Minder interessant zijn de ultrakorte featurettes waarin vooral wordt ingegaan op de manier waarop de producers omgingen met de jonge acteurs in wat hoofdzakelijk een volwassen(er) komedie is. Niets mis met achtergrondinformatie bij de totstandkoming van een film, maar het hoofdzakelijk triviale karakter van de featurettes zorgt voor een kwalitatief dunne spoeling.