De wisselbeker voor meest succesvolle binnen het studiosysteem opererende independent regisseur staat nog steeds op de schoorsteenmantel van Steven Soderbergh. Wanneer die toch zou besluiten om er de brui aan te geven na de release van zijn Liberace-film op HBO, mag de trofee rustig verhuizen naar David O. Russell, die na The Fighter opnieuw een dikke hit te pakken heeft met Silver Linings Playbook. Niet slecht voor een man die in 1994 debuteerde met het masturbatiegeile Spanking the Monkey waarin een incestueuze relatie tussen een zoon en zijn moeder centraal stond. Of hoe Russell klaarblijkelijk een fetisj heeft (en blijft hebben) voor disfunctionele families.

Silver Linings Playbook kampeert (net als het gros van zijn oeuvre) eveneens binnen de krijtlijnen van een alles behalve voorbeeldgezin. Russell kreeg de gelijknamige roman van Matthew Quick al toegespeeld in 2008: nog voor de roman was gepubliceerd hadden Bob en Harvey Weinstein reeds de filmrechten gekocht. Oorspronkelijk zouden Sydney Pollack en Anthony Minghella produceren, maar hun voortijdige dood datzelfde jaar stak daar een stokje voor. Toch bleef Russell het project trouw, in hoofdzaak omdat hij zelf een zoon heeft die aan een bipolaire stoornis lijdt. Hij schreef naar eigen zeggen in totaal zo’n twintig verschillende scenarioversies (en maakte intussen The Fighter) vooraleer hij voelde dat de toon echt goed zat.

Silver Linings Playbook is niet echt een komedie, en niet echt een drama. Eerder een tragikomedie dus, die enerzijds handelt over 'de aandoening van de week', en anderzijds een romantisch verhaal voor een breed publiek brengt. Centraal staat Pat Solitano (Bradley Cooper, in een rol die – zoals oorspronkelijk gepland – gelukkig niet naar Vince Vaughn is gegaan), die aan het begin van de film vrijkomt na acht maand opsluiting in een psychiatrische instelling. De aan een bipolaire stoornis leidende Pat kwam daar terecht nadat hij zijn echtgenote Nikki betrapte met een andere man, en die man net niet naar de eeuwige jachtvelden mepte. Hij is vastbesloten om Nikki terug voor hem te winnen: dat zijn bovenkamer nog niet helemaal op orde staat mag geen bezwaar vormen. Of hij überhaupt kan herstellen onder toezicht van zijn bazige moeder (Jacki Weaver) en zijn dwangneurotische vader (Robert De Niro) is trouwens maar de vraag. Tot wanneer hij in contact komt met Tiffany (Oscarwinnares Jennifer Lawrence die de rol overnam van collega-Oscarwinnares Anne Hathaway), die ze ook niet alle vijf op een rij heeft en misschien net daardoor wel degene is die Pat nodig heeft om te overleven in een gekke wereld. En vice versa.

Silver Linings Playbook zou veel kunnen zeggen over de integratie van psychiatrische patiënten in de maatschappij, maar Russell doet dat niet, tenzij subtiel in de kantlijn. Zijn onafhankelijke roots als filmmaker mogen dan nog wel duidelijk zijn, ditmaal lijkt Russell vooral te willen bewijzen films te kunnen maken voor een groot publiek. Om dat doel te bereiken vijlde hij alle scherpe kantjes weg: kijk maar naar de heel korte flashbacks waarin hij toont hoe Pat door het lint ging. Niet lang genoeg om te schofferen, en net kort genoeg om er een cinefiele draai aan te geven.

Ook de vertolkingen lijken in de eerste plaats gemodelleerd om zo humaan en vriendelijk mogelijk te ogen. Een missie waar Cooper en Lawrence met glans in slagen (net zoals de rest van de cast trouwens). Het eindresultaat is een af en toe iets te simplistische feel good (rom)com (er is zelfs plaats voor een danswedstrijd) die zich zowel op grootmoeders als kleindochters richt, en terloops ongetwijfeld een groot aantal cinefielen zal weten te paaien. De gulden middenweg heet zoiets, en daar is eigenlijk niets mis mee. Zeker niet in tijden waarin GAS-boetes en zure maatschappelijke oprispingen al te vaak het nieuws van de dag kleuren.