The Flash ligt nog maar net gevierendeeld in zijn graf, of hier is al een nieuwe DC-superheldenfilm. De derde dit jaar. En meteen de vreemdste kever in de bijt, daar deze Blue Beetle nou niet meteen een bel zal doen rinkelen bij wie thuis geen DC-stripboekenzolder heeft.

Een relatief jonge stripheld ook – met zijn eerste verschijning pas in 2006. Al gaat de echte origine terug tot in 1939 toen het personage nog deel uitmaakte van Fox Comics. In de jaren zestig verscheen er een reboot onder de banner van Charlton Comics, om dan uiteindelijk pas veel later een onderkomen te vinden bij DC waar hij meteen ook een nieuwe alias kreeg: die van de Mexicaanse twintiger Jaime Reyes (Xolo Maridueña). En het is diens origineverhaal dat in deze best aimabele comicfilm uit de doeken wordt gedaan.

Best aimabel? Jawel. In tegenstelling tot heel wat andere recente DC- en Marvelverfilmingen neemt/krijgt regisseur Angel Manuel Soto zijn tijd om de personages te laten ademen – al dan niet omdat de film oorspronkelijk was opgezet als een project voor de streamingdienst HBO Max, en pas later groen bioscoopzaallicht kreeg. Zo valt er in het eerste halfuur geen enkele actiescène te bespeuren, en de nadruk ligt eigenlijk twee uur lang meer op de personages dan op de actie die zich grotendeels beperkt tot een miniem aantal knokscènes tussen Reyes in keverpak en zijn tegenstander Conrad Carapax (Raoul Max Trujillo). Al is de echte booswicht de door Susan Sarandon met zichtbaar genoegen vertolkte miljarddollargeile wapenmaakster Victoria Kord. Je kan natuurlijk ook besluiten dat een dergelijke rol toch wat beneden niveau is voor een winnares van een Oscar voor beste actrice, maar als dit al beneden niveau is … wat was haar rol in A Bad Moms Christmas dan?

Edoch, terug naar de essentie van Jaime Reyes’ transformatie in de blauwe kever. Hij krijgt zijn superheldkrachten als zijn lichaam wordt overgenomen door een buitenaardse symbiose. Ook Sarandon wil die buitenaardse kever, daar ze hem wil koppelen aan haar OMAC-bestuurssysteem zodat ze allesvernietigend wapentuig kan verkopen. De trut. Aan Reyes dus de eer om die plannen te stoppen, en daarvoor krijgt hij de hulp van Jennifer (Bruna Marquezine), de nicht van Sarandon die wel nog het beste voor heeft met de wereld en het bedrijf dat ooit rechtschapen door haar vader – de vroegere eigenaar van de blauwe kever – werd geleid.

Of zoiets, uiteindelijk vist elke comicfilm in dezelfde pot nat. Maar deze doet het dus minder bombastisch dan je vandaag zou verwachten: de vibe is meer jaren tachtig dan jaren twintigtwintig en door de interactie van Reyes met zijn latinofamilie leunt het bij tijd en wijlen dichter aan bij Encanto dan bij eender welke recente multiversumfilm. Of dat allemaal genoeg is om een vuist te maken nu de superhero fatigue min of meer officieel zijn intrede heeft gedaan, valt te bezien. Want de grootste uitdaging voor Blue Beetle zou wel eens niet het redden van de wereld kunnen zijn, maar zien te overleven tussen de brokstukken van de voorbije DC-flops. Al blijft flop natuurlijk een rekbaar begrip als een film nog steeds honderden miljoenen weet binnen te rijven. Misschien zegt het wel meer over het maakproces van hedendaagse blockbusters dan over de opbrengstenzijde.

Evenwel, zoals het oude gezegde luidt: allemaal niet belangrijk in een cowboyfilm. Tot nader order nog wel in een superheldenfilm. Waar de verrassend serene aanpak van Blue Beetle dus zeker zijn waarde heeft, maar die langs de andere kant die kalme charme niet echt in een verrassende filmtaal weet te gieten tijdens het nadrukkelijk etaleren van (latino)familiewaarden als de kracht waar het echt om draait. Al heeft oom Rudy – een geestige George Lopez – het wel bij het rechte eind als hij ergens halverwege poneert dat Batman een fascist is en dat Blue Beetle meer humor bevat. Zelfspot: ze hebben er bij Warner precies wel kaas van gegeten in 2023. Al is dat waarschijnlijk niet zo moeilijk in een jaar waarin ze de commercieel meest succesvolle film uit hun studiogeschiedenis de wijde wereld in hebben gekatapulteerd.