Het was niet echt een winstgevend jaar voor DC. En zeggen dat ze maar liefst vier films in de zalen dropten. Aquaman and the Lost Kingdom gaat maar een heel kleine fractie opbrengen van het origineel dat destijds wereldwijd nog boven het miljard ging. The Flash flitste alles behalve met een wereldwijde opbrengst van 270 miljoen en Blue Beetle sloot zijn bioscoopcarrière af met een globale recette van amper 130 miljoen. Bijna evenveel/weinig als Shazam! Fury of the Gods. En ook bij Marvel kelderden dit jaar de cijfers. Meer fans die wachten op streamingmogelijkheden nu de releasetijd tussen de cinema en allerhande thuiskijkplatforms kleiner is geworden? De nieuwigheid of de spektakelwaarde die eraf is? Een overaanbod en teveel hetzelfde vaatje waaruit wordt getapt? Waarschijnlijk een combinatie van al deze redenen. Feit is wel dat de torenhoge productiekosten van superheldenfilms zich niet meer vertalen naar hoge winstcijfers, en daar zullen ze bij DC en Marvel uiteraard niet mee in hun nopjes zijn. Tijd om te herbronnen zowaar.

Dat Blue Beetle de laagst scorende titel uit het rijtje is, hoeft niet te verwonderen. Echt bekend is deze naam nog niet, en je moet thuis dus al een DC-uitpuilende comickast hebben om vooraf de origine te kennen van deze relatief jonge superheld. In zijn huidige vorm verscheen hij pas voor het eerst in 2006. Al gaat de echte origine terug tot in 1939 toen het personage nog deel uitmaakte van Fox Comics. In de jaren zestig verscheen er een reboot onder de banner van Charlton Comics, om dan uiteindelijk pas veel later een onderkomen te vinden bij DC waar hij meteen ook een nieuwe alias kreeg: die van de Mexicaanse twintiger Jaime Reyes (Xolo Maridueña). En het is diens origineverhaal dat in deze best aimabele comicfilm uit de doeken wordt gedaan.

Best aimabel? Jawel. In tegenstelling tot heel wat andere recente DC- en Marvelverfilmingen neemt/krijgt regisseur Angel Manuel Soto zijn tijd om de personages te laten ademen – al dan niet omdat de film oorspronkelijk was opgezet als een project voor de streamingdienst HBO Max, en pas later groen bioscoopzaallicht kreeg. Zo valt er in het eerste halfuur geen enkele actiescène te bespeuren, en de nadruk ligt eigenlijk twee uur lang meer op de personages dan op de actie die zich grotendeels beperkt tot een miniem aantal knokscènes tussen Reyes in keverpak en zijn tegenstander Conrad Carapax (Raoul Max Trujillo). Al is de echte booswicht de door Susan Sarandon met zichtbaar genoegen vertolkte miljarddollargeile wapenmaakster Victoria Kord. Je kan natuurlijk ook besluiten dat een dergelijke rol toch wat beneden niveau is voor een winnares van een Oscar voor beste actrice, maar als dit al beneden niveau is … wat was haar rol in A Bad Moms Christmas dan?

Edoch, terug naar de essentie van Jaime Reyes’ transformatie in de blauwe kever. Hij krijgt zijn superheldkrachten als zijn lichaam wordt overgenomen door een buitenaardse symbiose. Ook Sarandon wil die buitenaardse kever, daar ze hem wil koppelen aan haar OMAC-bestuurssysteem zodat ze allesvernietigend wapentuig kan verkopen. De trut. Aan Reyes dus de eer om die plannen te stoppen, en daarvoor krijgt hij de hulp van Jennifer (Bruna Marquezine), de nicht van Sarandon die wel nog het beste voor heeft met de wereld en het bedrijf dat ooit rechtschapen door haar vader – de vroegere eigenaar van de blauwe kever – werd geleid.

Of zoiets, uiteindelijk vist elke comicfilm in dezelfde pot nat. Maar deze doet het dus minder bombastisch dan je vandaag zou verwachten: de vibe is meer jaren tachtig dan jaren twintigtwintig en door de interactie van Reyes met zijn latinofamilie leunt het bij tijd en wijlen dichter aan bij Encanto dan bij eender welke recente multiversumfilm. De verrassend serene aanpak van Blue Beetle heeft dus zeker zijn waarde, maar weet langs de andere kant die kalme charme niet echt in een verrassende filmtaal weet te gieten tijdens het nadrukkelijk etaleren van (latino)familiewaarden als de kracht waar het echt om draait. Al heeft oom Rudy – een geestige George Lopez – het wel bij het rechte eind als hij ergens halverwege poneert dat Batman een fascist is en dat Blue Beetle meer humor bevat.

Zelfspot: ze hebben er bij Warner precies wel kaas van gegeten in 2023. Al is dat waarschijnlijk niet zo moeilijk in een jaar waarin ze met Barbie de commercieel meest succesvolle film uit hun studiogeschiedenis de wijde wereld in hebben gekatapulteerd.

Extra’s: De meest relevante extra’s zijn nog altijd de bonussen die door een echte documentairemaker of filmliefhebber worden geproduceerd. Bij nieuwe films is het moeilijk om een retrospectieve haak te vinden, vandaar dat de meeste grote studio’s ervoor kiezen om hun eigen promotieafdeling of marketingfirma’s in te schakelen voor extra omkadering. In die featurettes steek je sowieso wat op over de totstandkoming van de prent en over het eigenlijke maken ervan, maar je krijgt er ook altijd een heel positieve promotionele saus overheen. Ook bij deze Blue Beetle dus, waarin de grens tussen info en promopraat vaak heel dun is. Desalniettemin: wie een kijk achter de schermen wil doet er goed aan tijd vrij te maken voor de featurettes op deze schijf. Omdat er zelfs bij een kleine blik achter de schermen altijd wel wat interessante of verhelderende informatie te rapen valt.