Moet er nog videospelletjeszand zijn? Waarschijnlijk niet, maar toch werden er een paar scheepsladingen gelost om de filmische adaptatie van de Uncharted-games tot in de multiplexen te krijgen.

Scheepsladingen die met vertraging arriveerden. En dat kwam lang niet alleen door coronaoponthoud of de straalstroom. Integendeel, de eerste geluiden over een Uncharted-verfilming werden in Hollywood al in 2009 opgevangen. Verschillende regisseurs kwamen en gingen: David O. Russell, Neil Burger, Seth Gordon, Joe Carnahan, Shawn Levy, Dan Trachtenberg en Travis Knight waren allemaal op een bepaald moment verbonden aan het project. Dat niet alleen van regisseur wisselde, maar ook telkens nieuwe scenario-invalshoeken meekreeg. Hiervoor is dus de term productioneel gerommel uitgevonden.

Mark Wahlberg verdient in het midden van dat gerommel de wisselbeker voor standvastigheid: hij was immers al van de partij in de door Russell geconcipieerde poging. Al zou hij daar wel de hoofdrol van avonturier Nathan Drake vertolken. Een rol die uiteindelijk bij Tom Holland terechtkwam, waardoor Wahlberg uiteindelijk de rol van collega-avonturier Victor Sullivan voor zijn rekening nam. Dat de film er überhaupt nog gekomen is mag dus eigenlijk een godswonder heten. Al kan je het ook als een vergiftigd geschenk zien. Of zoals een Zuid-Afrikaanse Yoda zou zeggen: nie goed nie fliek is hierdie.

Gamegewijs werd de naar Indiana Jones en aanverwante deukhoedcliffhangerverhalen verwijzende spelletjesreeks Uncharted opgestart in 2007, en inmiddels zijn er negen delen verschenen, spin-offs en best-ofs inclusief. Populair gerief zowaar bij de Playstationspelers. Op het voorplan staat dus schattenjager Nathan Drake die hier het gezelschap krijgt van Victor Sullivan die ooit nog een team vormde met Nathans oudere broer Sam. En het is de speurtocht naar die oudere broer die min of meer centraal staat in deze prent die McGuffingewijs garen spint bij de goudschat die destijds door de wereldreisexpeditie van Ferdinand Magellan werd buitgemaakt. Een expeditie die in geschiedenisboeken te boek staat als gestart in september 1519 en gestopt in september 1522. Het einde maakte Magellan trouwens niet meer mee, daar de man zijn ontdekkingsdrift in april 1521 met de dood bekocht tijdens een clash met Filipijnse inboorlingen. Maar dit terzijde.

Minder terzijde is dat deze duidelijk op een jeugdig publiek mikkende actiespielerei weinig hout snijdt. Niet dat het allemaal kommer en kwel is: vergeleken met neusvleugelverlammende videospelongein als pakweg Assassin’s Creed en Warcraft laat dit zich nog vrij vlot bekijken. Want een schattenjacht brengt natuurlijk altijd wel een beetje animo. Maar ver stuitert die dus niet. Weinig onkies aan te merken op het jeugdige stamina van Holland, al acteert hij hier op precies dezelfde manier als met zijn Peter Parker-plunje aan. Wahlberg heeft dan weer zelden in de gaten dat zijn leuk bedoelde oneliners tussen de voren van het betonrot blijven steken en Antonio Banderas – een rijke snoodaard die eveneens jacht maakt op de schat van Magellan – loopt net niet zichtbaar zijn vers gestorte gemakkelijk verdiende miljoenen op zijn bankrekening te tellen. Oh ja, de vrouwelijke zijde van de wereldbol is vertegenwoordigd door de ook al goudgeile Sophia Ali en Tati Gabrielle maar die waren duidelijk niet op zoek naar een rol met diepgang.

Uncharted brengt dus maar weinig zoden aan de spanningsdijk: als schuldigen aan te duiden zijn de rommelig uitgetekende personages, een slordige plot en bovenal een schrijnend gebrek aan verrassing, verwondering en souplesse. Waardoor dit een film is die zijn beste kruit al na pakweg de eerste twintig minuten heeft verschoten. Al staat het (vroeg)rijpe pubers, fans van de Jommekesalbums 57 en 58 en fregatlikkers vrij om dit verdict tegen te spreken. En iedereen die ooit een polsbreuk overhield aan een van de Uncharted-videospellen uiteraard ook.