Voor een bloedfestijn klein en (bijna) fijn, moet je bij Eli Roth zijn. In 2005 en 2007 sprong die op de 'torture porn'-trein met de ultragore en bloederige 'Hostels'. Twee titels die nu samen zijn gebundeld in een handig op te bergen duopack. In 2011 volgde nog een derde Hostel-titel, maar aan die 'straight to dvd'-titel was Roth enkel als producer verbonden. Twee films die mooi het glijden der tijden weergeven: twintig à vijfentwintig jaar daarvoor zouden dergelijke titels geheid in de ban geslagen zijn als video nasties, toen (en nu) kunnen ze moeiteloos in de multiplexen bekeken worden. Nochtans waren het gros van die destijds verboden/gecensureerde titels niet eens half zo gruwelijk als dit tweeluik.

Eli Roth toonde zijn voorliefde voor goedkope jarentachtighorror voor het eerst in Cabin Fever. Daarin focuste hij zich nog op de redneckweirdo’s die in Amerika jacht maken op blonde bimbo’s. Voor Hostel (Quentin Tarantino staat op de aftiteling als uitvoerend producent) verkaste hij zijn focus naar Europa, eveneens een voorgeborchte van sadisme en onmenselijke praktijken, zo blijkt. Centraal staat een paar voor het genre typisch leeghoofdige 'youths' die besluiten om backpackend door Europa te trekken. Hun eurotrip begint uiteraard in Amsterdam, het mekka voor jongeren op zoek naar substanties en lichamen van plezier. Amerikanen Paxton, Josh en hun IJslandse wapenbroeder Oli beleven er de tijd van hun jonge leven. Al vinden ze dat het nog beter en heter moet kunnen, en ze laten zich door een collega-backpacker een trip naar een jeugdherberg in Slovakije aansmeren, waar schaarsgeklede en heel gewillige stoeipoezen aller haarkleuren zich continu in heel verleidelijke poses kronkelen. De ronselaar van dienst staaft zijn beweringen met hoge resolutiefoto's die ook op het wereldwijde web wel eens te pas en te onpas durven opduiken. Genoeg aas dus voor het trio bronstige stieren om Oostblokwaarts te gaan, waar ze inderdaad een heel wulpse Natalya en Svetlana aantreffen. Het duurt echter niet lang voordat de aap uit de bloederige mouw komt en de party time ontaardt in een dodelijke nachtmerrie. De meisjes werken immers voor een organisatie die elitaire jachtpartijen organiseert, waarbij gewetenloze rijkeluizen grof geld bovenhalen om hun sadistische neigingen te kunnen botvieren op ontvoerde jongeren. Bloederig en goor sadisme gegarandeerd.

Na een trage start die welhaast niet afwijkt van het geijkte slasherpad (al verpakt Roth de dingen iets stouter), zit de film na een tijdje volledig in de sferen van nihilistische horror, zonder gelukkig volledig de undergroundkaart te trekken. Roth knipoogt nogal nadrukkelijk naar Europese en Oosterse horror tijdens die scènes (wat meteen de cameo’s van Ruggero Deodato en Takashi Miike verklaart). De make-up bollebozen van KNB-EFX Group zullen ongetwijfeld in hun nopjes geweest zijn toen ze deze opdracht binnenhaalden. Hun pièce de resistance zal je er zelf ook wel uithalen, want in één scène gaat Roth 'verrukkelijk' over de schreef.

Na het succes van de eerste Hostel kon een tweede niet echt uitblijven. Al deed die het betrekkelijk minder aan de kassa’s. Wat meteen verklaart waarom de serie enkel op dvd nog even werd verdergezet. Hostel Part II is aan de oppervlakte een virtuele replay van de voorganger. Alleen zijn het nu vrouwelijke in plaats van mannelijke backpackers die worden afgeslacht. Slachtoffers van dienst zijn de rijke Beth, de op seks beluste Whitney en de dagboek bijhoudende muurbloem Lorna. Opvallend is dat Roth het hier betrekkelijk minder gory aanpakt: van de drie meisjes wordt er slechts één voor het oog van de camera vermoord. Naar eigen zeggen omdat hij zich meer wou concentreren op de gruwel achter de schermen: wie zijn degenen die rijk worden van de mensenjacht, en wie zijn degenen die grof geld betalen om in een verlaten fabriek in Slowakije hun perverse lusten te botvieren op onschuldige slachtoffers?  Het antwoord op de eerste vraag: louche maffiatypes in maatpak. Het antwoord op de tweede: iedereen met heel veel geld, inclusief middle of the road verwende Amerikaanse echtparen. Dat levert alvast een geïnspireerde splitscreenscène op waarin wacko’s in real time kunnen bieden op een foto op hun gsm/pc/pda. Wie het meest betaalt, mag aan de slag met cirkelzaag, stompe bijl, Middeleeuwse zeis of het oeuvre van Mariah Carey.

Waar de eerste Hostel zwak begon en gaandeweg sterker werd, is het ditmaal omgekeerd. Hostel Part II opent interessant: eerst wordt het loshangend draadje van de eerste film afgeknipt, daarna is het best leuk om te zien hoe Roth de organisatie van de Elite Hunting Club uit de doeken doet. Helaas valt Roth hierbij veelvuldig in herhaling: iedereen die Hostel zag, leert immers dingen die al bekend waren en ook de manier waarop de slachtoffers naar de jeugdherberg worden gelokt is identiek. Dat zorgt er voor dat de gore taferelen in het laatste uur wat ongeïnspireerd overkomen. Met uitzondering misschien van het technicolor bloedbad in de douche: een over-the-top knipoog naar de legende van de Hongaarse gravin Elizabeth Bathory die dacht dat ze eeuwig jong kon blijven door te baden in maagdenbloed. De Hammerstudio’s haalden haar legende al eens vanonder het stof met Countess Dracula in 1971, en Julie Delpy draaide er met The Countess in 2009 ook een film rond. De andere martelpraktijken leunen dichter aan bij de gore lawines uit het vorige deel. Net zoals in Hostel trekt Roth aan het eind de Death Wish-kaart en laat hij bloederige en nihilistische wraak zoet smaken.

Samengebundeld en (her)bekeken bieden beide Hostels genoeg horrorvertier om de genrefreak waar voor zijn geld te geven, maar het bevat net iets te weinig substantie om echt beklijvende klassiekers op te leveren. Of hoe het niet altijd makkelijk balanceren is op het touw tussen 'te fout' en niet 'fout genoeg'. Helemaal niet fout zijn alvast de extra’s. Beide films komen met waanzinnig veel (ondertitelde) audiocommentaren en verschillende featurettes zoomen in op de bloederige details. Hostel komt met een uitgebreide making of van bijna een uur die je in een geheel of in drie afzonderlijke kan bekijken. Het resultaat is ontzettend veel inzicht in wat eigenlijk maar een gewone slasherprent is. Idem voor Hostel Part II waar eveneens heel wat 'jongens maken plezier'-inzicht wordt afgewisseld met filmtechnische weetjes. Extra’s die meteen duidelijk maken dat Roth een gepassioneerd filmer is: of hoe filmplezier tot het kwadraat wordt verheven in een Z- en pulpgenre dat niet voor iedereen is weggelegd.