Lachen, gieren, brullen … dat is wat mag en moet met de onvervalste campclassic White Fire, of Vivre pour survivre, de titel waaronder deze film in Frankrijk werd geconcipieerd door Jean-Marie Pallardy. Wie afgaand op deze prent – en waarschijnlijk ook op zijn andere – zou denken dat Pallardy een pseudoniem is van Jess Franco, hoeft zich daar geenszins voor te schamen. Integendeel.

Pallardy werkte in de jaren zestig als model, vooraleer hij besloot om regisseur en acteur te worden. En hoe kon je dat destijds beter doen dan door mee te draaien in de softcore/exploitatiemallemolen? Pallardy draaide onder eigen naam en onder de pseudoniemen Boris Pradley en Boris Pradlais heel wat zachte en minder zachte erotische glijfilmpjes, vooraleer hij zich waagde aan het actiegenre. Deze Vivre pour survivre zou daarvan het magnum opus moeten zijn. Zeker omdat hij Robert Ginty wist te strikken voor de hoofdrol, en Fred Williamson voor een bijrol. Ginty was heel populair na het succes van The Exterminator en puur op de reputatie daarvan wist Pallardy Britse en Turkse geldschieters te strikken. Wat meteen verklaart waarom het gros van de film zich in Turkije afspeelt, maar nog niet waarom Istanbul als Istambul staat gespeld op een locatieshot.

De manier waarop Pallardy zijn film probeert te linken aan The Exterminator is opvallend: op het expressieve artwork figureert Ginty met een kettingzaag, en in de film zelf gebruikt hij die ook daadwerkelijk om de darmen van een snoodaard tevoorschijn te toveren. Grof geweld dat zo amateuristisch in beeld is gebracht dat het zowaar lachwekkend wordt: hetzelfde geldt trouwens voor de scène waarin edele delen worden gefileerd door een heel scherpe volautomatische houtzaag.

En dan is er nog de plot. Ginty en zus Belinda Mayne zijn als kind getuige van de moord op hun ouders in Rusland – Pallardy vertolkt zelf de vader – en komen twintig jaar later in Istambul als diamantsmokkelaars aan de kost. Waarom de diamantmijn waar ze voor werken een futuristisch en fascistisch uitzicht heeft meegekregen, mag Joost weten. Of Jean-Marie. De vondst van de reuzendiamant White Fire leidt naar de dood van Mayne. Geen probleem voor Pallardy, die Ginty verliefd laat worden op een andere vrouw die er vervolgens via de wondere wereld van plastische chirurgie terug uitziet als Mayne. Waarop Ginty alsnog met zijn zus naar bed kan, een daad die vroeger in de film nogal incestueus werd gesuggereerd. Lachen, gieren, brullen dus. De rol van Williamson is dan weer zo overbodig dat die gerust uit de film kon worden weggeknipt: kleine kans dat die man wist wat hij – behalve zijn salaris – kwam zoeken op de set. En dan zijn er nog de twee songs van de Britse rockgroep Limelight – de titelsong en de ballade One Day at a Time – die schijnbaar in een nooit eindigende perpetuum mobile-loop op de soundtrack staan. Lachen etc.

Eigenlijk is het zonde om Vivre pour survivre met één ster de nacht in te sturen, want amusant is dit stukje onkunde wel. De krakkemikkige manier waarop de schabouwelijke plot nauwelijks aan elkaar hangt is echter een belediging voor elke zichzelf respecterende ster. De productie- en releasegegevens van White Fire zijn grotendeels in nevelen gehuld: de meeste bronnen vermelden 1985 als jaar van release, sommige schuiven ook 1983 naar voor met een variërende speelduur van 83 tot 97 minuten.