Gooi weg dat scepticisme en feel pretty, witty and gay: Steven Spielbergs interpretatie van Arthur Laurents’, Leonard Bernsteins, Stephen Sondheims en Jerome Robbins’ uit 1957 stammende theatermusical West Side Story – of zo je wil remake van Jerome Robbins en Robert Wises’ tien Oscars winnende filmversie uit 1961 – is ogenopend en horizonverbredend goed.

Neen, niet elke reïncarnatie of remake is knudde of flauwekul: Spielbergs kijk op de onverwoestbare klassieker moet in niets onderdoen voor het origineel en bezorgt deze Romeo & Juliet-variant zestig jaar na dato een verjongingskuur die geen afbreuk doet aan het bronmateriaal en die beate bewondering weet om te zetten in filmische finesse.

De biotoop en het tijdsvak zijn behouden. In de Upper West Side van het New York van de jaren vijftig staan de jongerenbendes de Jets en de Sharks elkaar naar het leven met zakmessen, vingerknippen, boksbeugels en danspassen. De Jets zijn blank, de Sharks Puerto Ricaans. Jetjongen Tony en Sharkmeisje Maria ontdekken dat die culturele verschillen eigenlijk niets zouden mogen voorstellen wanneer ze holderdebolder stapelgek verliefd worden op elkaar. Maar hun onmiddellijke omgeving is allerminst opgezet met hun romance.

De iconische rollen van Richard Beymer en Natalie Wood worden in deze versie met aplomb vertolkt door baby driver Ansel Elgort en de debuterende Rachel Zegler die intussen ook is gecast als Sneeuwwitje in Disneys op stapel staande liveactionremake van Snow White And The Seven Dwarfs. Spielberg koos Zegler uit ruim dertigduizend beschikbare kandidaten die allemaal op de open auditie waren afgekomen. Mooi meegenomen was waarschijnlijk dat ze de rol al had vertolkt tijdens revivalvoorstellingen van de originele musical. Ook de rollen van de andere Jets en Sharks worden ingenomen door valabele dansers en zangers die zich onder auspiciën van Spielberg op geen valse noot laten betrappen. Met op het voorplan daar een heel furieuze Ariana DeBose als Maria’s schoonzus Anita. Een rol die destijds door Rita Moreno werd vertolkt en die mag hier dan weer acte de présence geven in een cruciale bijrol. Een zich mooi sluitende cirkel zowaar.

Spielberg liet in 2014 voor het eerst optekenen dat hij geïnteresseerd was om een remake van West Side Story te regisseren. Het script liet hij uitschrijven door Tony Kushner met wie hij eerder Munich en Lincoln had gemaakt. Kushner baseerde zich voor het script in eerste instantie op het originele theaterdraaiboek en niet zozeer op de filmversie. Al zijn daar op zich niet zoveel verschillen tussen. Spielberg gaf als reden voor zijn nieuwe versie op dat de soundtrack van de originele musical/film de eerste populaire muziek was die destijds in het gezin Spielberg werd geïntroduceerd en dat de liefde die hij er toen voor voelde nog steeds tastbaar is. Daarnaast zag hij in het verhaal over (raciale) tegenstellingen en vooroordelen een thematiek die vandaag nog steeds relevant is. Toch was Spielberg nooit van plan om het verhaal een update te geven in tijd en plaats. Een slimme keuze. Door trouw te blijven aan de originele textuur kan hij alvast niet van postmoderne heiligschennis worden beschuldigd.

Wat je hem eventueel wel kan aanwrijven is het feit dat zijn twee druppels water-versie af en toe een te slaafse kopie is van het bronmateriaal. Vergelijk het met een cover van een lied dat zo dicht bij het origineel blijft dat je bijna geen verschil hoort. Maar met die kritiek ga je voorbij aan Spielbergs filmisch vernuft. Wie het origineel heeft gezien en koestert zal weliswaar niet worden verrast, maar kan zich toch verkneukelen aan de flair waarmee Spielberg het allemaal naar zijn hand zet. Hij is daarbij sportief genoeg om niet eens de aandacht op zichzelf te vestigen: het verhaal, de liedjes, de composities en de cast krijgen alle ruimte om te vibreren onder een regie die tegelijkertijd subtiel en exorbitant is. Wat Spielberg vooral doet is weidse panoramiek en decoratieve diepgang toevoegen tijdens de vele scènes die op echte locaties in New York zijn opgenomen waardoor de film zelden theatraal aanvoelt. En door heel wat echte Latijns-Amerikaanse accenten toe te voegen laat hij alles zo realistisch mogelijk ogen en oren.

Een remake die op zijn minst dus even goed is als het origineel en die de sublieme soundtrack van Bernstein en Sondheim als vanouds laat schitteren. En meteen ook een treffend (postuum) eerbetoon is aan de een maand voor de release op 91-jarige leeftijd overleden Sondheim.