Opvallend zijn ze, de gelijkenissen tussen Ray en Walk The Line. Beide muzikale biopics waarvan de boegbeelden, respectievelijk Ray Charles en Johnny Cash, stierven tijdens de pre-productiefase. De twee muzikanten gaven voor hun dood nog officiële goedkeuring aan de acteurs (Jamie Foxx en Joaquin Phoenix om hen te vertolken. En zowel Charles als Cash gingen hun hele leven lang gebukt onder het feit dat hun broer op jonge leeftijd stierf . Gelukkig wordt de gelijkenis niet over de hele lijn doorgetrokken. Walk The Line is immers een veel betere film dan Ray en blijft van begin tot eind overeind. 

De openingsscéne is een echte parel. We zien de Folsom-gevangenis in Californië anno januari 1968. De buitenkoer is verlaten, maar een rommelend en dreigend opbouwend geluid is hoorbaar in het gebouw. Jurassic Park IV ben je zowaar geneigd te denken. De wachtposten lopen duidelijk geagiteerd rond. De cellen blijken ook leeg, terwijl het gerommel aanzwengelt. In een grote ruimte staat een podium opgesteld. Alle gevangenen zitten voor dat podium, in hun handen te klappen of met hun voeten te stampen. De in het zwart geklede muzikanten op het podium spelen een riff en wachten net zoals het geboeide publiek op de enige echte Mr. Cash die klaar staat om zijn legendarische concert in Folsom te beginnen. Maar Johnny Cash staat nog in de werkruimte en gaat met zijn handen over een vervaarlijk ogende cirkelzaag. En presto flashback naar de jaren veertig en het levensverhaal van Johnny Cash, de man met de unieke gospel/country-sound openbaart zich.

Regisseur James Mangold stond in het verleden niet altijd synoniem voor kwaliteit (Kate & Leopold, Girl Interrupted) maar met Walk The Line heeft hij overduidelijk de film te pakken die hem stevig in het Hollywood-landschap plaatst. Mangold vertelt het succesverhaal van de enigmatische Cash op een klassieke manier met alle geijkte ingrediénten. Meer moet dat deze keer niet zijn. Om te beginnen zijn de vertolkingen van Joaquin Phoenix als Cash en Reese Witherspoon als June Carter, het boegbeeld van zijn adoratie fenomenaal goed en terecht oscarmateriaal. Het feit dat ze alle stempartijen voor hun rekening nemen en dus niet moeten playbacken verhoogt de authenticiteit. Mangold omringt zijn gouden poulains met een mooie omkadering : de volledige muzikale tijdsgeest wordt swingend vormgegeven. Van de opnamesessie in de legendarische studio van Sam Phillips tot de tournee met de andere rockgoden uit de jaren vijftig en zestig, alles klinkt goed en oogt heerlijk vintage. En er mag ook al eens gelachen worden : zin in wat frietjes met chili ? vraagt een nog pelviswiegende Elvis aan Cash. Cash blijkt trouwens ook een paar ondeugden te hebben : drank en amfetamines, verslavingen die er ei zo na voor zorgen dat zijn carrière vroegtijdig eindigt en die er ook toe leiden dat het een hele tijd duurt vooraleer June Carter zijn liefde voor haar echt beantwoordt.

Slotnoot : Walk The Line is een mooi tijdsdocument dat zowel de liefhebbers van een goedgemaakte film als de fans van Cash in het bijzonder en energieke muziek in het algemeen zal bekoren. Al zullen de Cashiosi het waarschijnlijk wel jammer vinden dat de film eindigt in 1968, en de latere successen van Cash en Carter niet aan bod komen.