De problematiek van de transsexualiteit is iets waar best wel een film mag over gemaakt worden. Meer nog, het uitgangspunt van een man die vrouw wil worden en er zich naar kleedt, gedraagt en leeft is boeiend genoeg om er een geslaagde film van te maken. Maar niet zoals men in Transamerica heeft geprobeerd. Het basisgegeven is al afwijkend genoeg, zonder dat men de zaak ook nog eens nodeloos complex maakt. Want kijk eens aan, deze man wanna be woman heeft in zijn vorig leven een zoon verwekt en die loopt nu nog ergens rond in New York. De vrouw die hem/haar begeleidt is bereid om de operatie waar Bree al jaren naar uitkijkt groen licht te geven maar eerst moet hij/zij toch wel contact opnemen met hem. En hierna wordt het flink gestoord en fucked up eigenlijk. Er ontstaat een soort band tussen de twee tot de zoon ontdekt dat de vrouw eigenlijk een plasser heeft (slik). Zelfs dan nog voelt hij zich aangetrokken tot hem/haar (geen probleem als je hier afhaakt...) tot de joker van ik ben eigenlijk je vader wordt ingezet. Het heeft dus weinig gescheeld of de zoon bedreef de liefde met zijn (bijna omgebouwde) transsexuele vader. Geef toe, een mens zou van minder ondersteboven zijn.