Hear Ye! Hear Ye! Jongens, meisjes, boeren, burgers, buitenlui, koning, keizer en de admiraal... laat staan die dagtaak en scherp de trommelvliezen voor deze oorkonde die met vreugde en plezier meedeelt dat Pixar erin is geslaagd om met Toy Story 3 een meer dan fabuleus sluitstuk te breien aan de avonturen van Woody, Buzz Lightyear en hun speelgoedmakkers. Niet echt een verrassing natuurlijk, maar toch wordt deze heuglijke berichtgeving nog eens uit volle borst van de daken en de tuinterrassen geschreeuwd.

Waarom Toy Story 3 topentertainment voor jong en oud is? Omdat het scenario top is en alles mooi in elkaar klikt, vaneigenst. Pixar nam de wijze beslissing om de tijd mee te laten evolueren in hun trilogie. Niet zomaar een nieuw avontuur dus, maar een logisch derde (en naar alle waarschijnlijkheid laatste) deel dat de evolutie van de karakters in beeld brengt. We mogen alvast heel blij zijn dat een vorig idee (Buzz Lightyear die voor reparatie naar Taiwan moet) vakkundig in de kiem werd gesmoord. Andy is inmiddels zeventien jaar geworden, en staat op het punt naar de universiteit te trekken. Logisch dat hij niet veel aandacht meer heeft voor zijn speelgoedkameraadjes van weleer. Ook zijn jonger zusje Molly blieft ze niet, waardoor Andy van zijn moeder de keuze krijgt tussen de zolder, de vuilniszak of een goed doel.

Na wat omwegen komen Woody en de rest in het kinderdagverblijf Sunnyside terecht. Woody weigert zich neer te leggen bij deze verhuis, de andere speeltjes zijn pragmatischer en proberen zich in hun lot te schikken. Al snel blijkt dat lang niet alles peis en vree is in hun nieuwe verblijf. De op het eerste zicht lieve naar aardbeien ruikende beer Lotso (stem van Ned Beatty) heeft er zich immers opgewerkt naar de top van de voedselketen en bepaalt dat alle nieuwe speeltjes verbannen worden naar de rupsafdeling waar de nieuwkomers in de vernielzuchtige en grijpgrage pollen van baby’s en peuters worden geduwd. En zoiets levert aan het eind van de dag loszittende pluche en gekraakte onderdelen op. Woody blijft geloven in de onoverkomelijke liefde van Andy en mobiliseert zijn vrienden om te ontsnappen uit Sunnyside in de hoop nog net op tijd terug te zijn, zodat hij voor eens en altijd kan tonen dat Andy hen heus niet vergeten is nu zijn onschuldige kinderjaren bijna achter hem liggen...

Lotso is niet het enige nieuwe karakter. Integendeel, heel wat nieuwe speelgoedcreaties maken hun opwachting naast de oude getrouwen. De meest opvallende nieuwkomer is ongetwijfeld Ken (stem van Michael Keaton) die op slag verliefd is op Barbie, maar die nog het een en ander moet leren over trouw en rechtvaardigheid vooraleer hij zijn blonde oogappel aan de haak kan slaan. De nadruk ligt grotendeels gelukkig bij de karakters die ook in de vorige twee Toy Story-films het mooie weer maakten. En iedereen krijgt opnieuw zijn plek in de zon, zonder dat er iemand wordt vergeten of dat het allemaal te druk of te hectisch wordt. Voorwaar geen gemakkelijke opdracht, maar Pixar slaagt er andermaal met vlag en wimpel in.

Pixar trapt geenszins in de val van het snelle geldgewin (enerzijds omdat ze dat uiteraard niet nodig hebben daar hun films steeds weer opnieuw megasuccesvol blijken, anderzijds omdat de merchandisinginkomsten voor genoeg binnenrollende dubloenen zullen zorgen). Toy Story 3 beroert dus niet alleen het oog en de lachspieren, maar ook het hart. Meer zelfs, de eindscène is een van de beste Pixarmomenten ooit, en dat wil wat zeggen getuige het zo goed als vlekkeloze parcours dat ze dusver met hun elf films hebben afgelegd. Voor de slechte verstaander en de dove otters: Toy Story 3 is verplicht kijkvoer, op straffe van onthoofding en vierendeling. En zoiets doet pijn en zeer. Gaan zien dus, want dit is heel, heel om niet te schrijven en in te tikken heel straffe cinema.

Toch nog even dit: of dat zien moet gebeuren in 3D zal waarschijnlijk een beetje van de omstandigheden afhangen. Sommige bioscopen tonen de film in 3D, andere in de vlakke versie. Treuren omdat je dicht bij een bioscoop woont die de film niet in 3D toont, hoef je alvast niet te doen. Eerlijk is eerlijk, de 3D-effecten zien er mooi uit, maar de derde dimensie voegt eigenlijk maar bitter weinig toe aan het kijkplezier. De echte diepgang van Toy Story 3 zit immers in het scenario, en dat is sterk genoeg om te overleven zonder hoogtechnologische foefjes. Wie de film in 3D ziet, heeft misschien de illusie iets meer te hebben gezien, maar daarom is het (nog) geen betere film. Integendeel, de kleuren in de gewone versie zijn zelfs helderder omdat er geen details verloren gaan achter de donkergetinte brillenglazen. De 3D-effecten kwamen eigenlijk het best tot hun recht bij het alweer geinige kortfilmpje Day and Night dat aan Toy Story 3 voorafgaat. Op tijd komen is dus aangeraden.