Tony Scott opent al vanaf de begintitels zijn complete trukendoos om eens te meer de nieuwe lichting cinefielen te overtuigen dat het cool is om zoveel mogelijk jump cuts en staccato ritmeveranderingen in een film te stoppen. Hij dwaalt. En zou eigenlijk burgerdienst met een elektronische enkelband moeten doen als boetedoening. Al kun je je dan afvragen welke straf Michael Bay moet krijgen, natuurlijk. Ridley Scotts jongere broer krijgt ditmaal hoe dan ook redemptie: zijn remake van de respectabele en sobere thriller “The Taking Of Pelham One Two Three” uit 1974 levert immers hoogst entertainende cinema op. Meer zelfs, deze “The Taking Of Pelham 123” is een van de beste zomerpopcornpakketten van dit jaar. En dat is op zijn zachtst gezegd toch wel een verrassing. Vergeleken met het origineel komt Scotts beeldenstormcinema uiteraard van een kale kermis thuis, maar wie het origineel vergeet of niet heeft gezien en deze film onbevooroordeeld tegemoetstapt zal zich alvast niet vervelen.

Vier misdadigers kapen in New York een metrostel en willen binnen het uur losgeld, zoniet gaan ze over tot het systematisch vermoorden van de gijzelaars. In het origineel leidde dit tot een vinnig kat-en-muisspel tussen het brein van de operatie (Robert Shaw) en de goedaardige metroagent Walter Matthau (in wat misschien wel zijn beste niet-komische rol was). De film werd eind jaren negentig al eens vrij getrouw opnieuw verfilmd als televisiefilm, maar nu deze update van Tony Scott er is, zal die tweede versie waarschijnlijk maar door weinig mensen opnieuw worden opgevist. Scott gaat voor de derde Pelhamfilm een versnelling hoger, en trekt resoluut de actiekaart. Hoofdboef is ditmaal Ryder (John Travolta met walrussnor en met tatoeage in de nek) die samen met drie cohorten een metrostel kaapt dat uit Pelham vertrekt.

De mannen zijn duidelijk goed voorbereid, en weten hoe ze het metroverkeer kunnen ontregelen. Ryder belt naar de dispatch om zijn eisen duidelijk te maken en komt zo in contact met controlekamermedewerker Walter Garber Denzel Washington). Garber krijgt te horen dat hij een uur heeft om de burgemeester van New York (James Gandolfini) te verwittigen dat hij 10 miljoen dollar losgeld wil, zoniet vermoordt hij daarna elke minuut een gijzelaar. Er ontstaat een bizarre band tussen Ryder en Garber. Beide mannen ontwikkelen respect voor elkaar, al betekent dit niet dat ze hun doel uit het oog verliezen: Ryder wil zijn cash, Garber mensenlevens redden… Scott en scenarist Brian Helgeland geven Ryder en Garber een voorgeschiedenis mee. De reden waarom Ryder het treinstel kaapt heeft wortels in de financiële crisis en malaise, en ook Garbers verleden blijkt niet onbesproken te zijn…

Het verbale vuurwerk tussen Travolta en Washington (in zijn vierde samenwerking met Scott) levert aardige scènes op, en ook de bijrollen van Gandolfini en John Turturro zitten als gegoten in het snedige geheel. Zelfs als het scenario tenenkrommende wendingen neemt, blijft Tony Scott zich wentelen in de wondere wereld van goede slechte cinema. Al barst de kruik ei zo na tijdens de meest idiote uitschuivers zoals die waarin Washington in het heetst van de strijd nog even snel naar zijn vrouw belt en rustig zijn tijd neemt om te beloven dat hij twee (en geen vier) liter melk zal meebrengen als hij naar huis komt. Nou moe.

Al is de grootste uitschuiver toch het bombast waarmee Scott alles naar een actievolle climax stuwt: de climax gaat voluit voor gierende banden, explosies en achtervolgingen en lijkt daardoor in niets op het onderkoelde einde van de film uit 1974. Typische Hollywoodactiepulp dus, maar (ditmaal) toch entertainend genoeg om licht huppelend de zaal te verlaten. En een dag later op het gemakje nog eens het origineel in de dvd-lader te schuiven.