“Every Sperm Is Sacred”, zongen de Monty Python-guitigaards in 1983 uit volle borst in 'The Meaning Of Life'. Het nogal banaal getitelde “The Switch” neemt de proef op de som met een verhaal waarin een veertigjarige vrouw ondanks het feit dat ze geen vaste partner heeft toch dolgraag een kind wil en besluit voor kunstmatige inseminatie te kiezen.

De vrouw met de in overdrive geraakte moederklok is Kassie Larson (Jennifer Aniston), en de beste vriend die dat idee maar niks vindt is Wally Mars (Jason Bateman). Wally is al ettelijke jaren verliefd op Kassie, maar verder dan het stadium van favoriete praatvriend is hij niet geraakt. Vooral omdat Kassie in hem nooit haar levenspartner heeft gezien, en Wally veel te verlegen was om haar duidelijk te maken dat hij eigenlijk meer wil dan zomaar beste vriend te zijn. Wally slaagt er echter niet in om Kassie op andere gedachten te brengen, en ze gaat resoluut voor een spermadonor, die ze vindt in sportieve hunk Roland (Patrick Wilson). Tijdens het inseminatiefeestje (!) verwisselt Wally in een heel dronken bui Rolands bijdrage door een eigen portie zaadcellen. Een euvele daad waar hij zich de volgende ochtend niets meer van herinnert. De zwangere Kassie verkast uiteindelijk naar Minnesota om haar kind niet in de grootstad te moeten opvoeden, maar staat zeven jaar later alsnog terug in New York. En ze ziet Wally nog steeds als haar beste vriend. Die af en toe eens mag/kan/moet babysitten op haar zoon Sebastian. Wanneer Wally merkt dat Sebastian echt wel heel dicht bij hem aanleunt, begint hij te vermoeden dat er toch iets is misgelopen die ene nacht…

Afgaand op het cv van regisseurs Josh Gordon en Will Speck (verantwoordelijk voor de vrij vulgaire kunstschaatskomedie “Blades Of Glory” met Will Ferrell en Jon Heder) en op het uitgangspunt van de film lijkt het erop dat “The Switch” in de eerste plaats een vrij ranzige komedie is. Schijn bedriegt echter. Dit is in de eerste plaats immers een verrassend zoete en brave romantische komedie waarin zo goed als geen enkele gortige grap te rapen valt (zowaar bijna een unicum in het hedendaagse Hollywood), waarin ook niet nadrukkelijk op zoek wordt gegaan naar de gulle lach en waarvoor het woordje ‘ouderwets’ eigenlijk niet zozeer misplaatst is.

En dat is op zich geen slechte zaak. Ook al grossiert “The Switch” in evenveel clichés als een kussenslooptoebinder in ganzenveren en laat het gros van de film zich met de ogen dicht voorspellen, toch klopt er een hoorbaar hart, waardoor deze op zich onopvallende strook pellicule zowaar mag finishen als een aangename ode aan het vaderschap en die machtige, prachtige echte liefde. Zwijmel zucht.

Al gaat het gros van de driesterrenlof vooral naar Jason Bateman, die van Wally een geloofwaardige slungelige goedzak maakt, en zijn rol tot in de vingertoppen beheerst. Dat de man kan acteren wisten we al (“Up In The Air”, “Juno”, de tv-serie “Arrested Development”), met deze heeft hij meteen ook bewezen dat hij een film kan dragen. Ook een goede score voor Jeff Goldblum: altijd leuk om die man nog eens aan het werk te zien (zelfs als verandert hij niet in een vlieg). Jennifer Aniston komt er bekaaider vanaf, vooral door het alweer bitcherige truttemiekantje van haar karakter (zie ook “Marley & Me” en “He’s Just Not That Into You”). Wat niet wegneemt dat “The Switch” een aardige van oren en poten voorziene boreling is, en niet het couveusekindje dat de ongeïnspireerde trailer en lamme poster laten uitschijnen.