Van alle vriendjes uit ‘Friends’, toch voor minstens een generatie dé sitcom van de jaren negentig, is Jennifer Aniston degene die het best boert in het speelfilmcircuit. David Schwimmer probeert het vooral te maken als stem van een giraf en als regisseur. Zijn nieuwste worp (binnenkort ook bij ons in de zalen) is “Trust”, een internetthriller over een tienermeisje dat via de chat wordt belaagd door een vuige pervert. Courteney Cox, Lisa Kudrow, Matt LeBlanc en Matthew Perry blijven verankerd in het televisielandschap, de een al met meer succes dan de ander. Aniston gaat na het stopzetten van “Friends” echter voluit voor een bioscoopcarrière. Daarbij scoorde ze een megahit (“Marley And Me”) zoals Julia Roberts of Sandra Bullock die al op hun conto hebben. Daarnaast was ze onder meer te zien in “Marley & Me”, “He’s Just Not That Into You”, “Love Happens”, “The Bounty Hunter” en “Just Go With It”. Later dit jaar komen daar nog “Horrible Bosses” en “Wanderlust” bij.

Ook in deze “The Switch” probeert Aniston de fans van romcoms te paaien. Waar ze zowaar met verve in slaagt. Niet dat dit per se aan haar te danken is, het is gewoon het totaalpakket dat zorgt voor een aimabele komedie. En de beste vertolking is sowieso niet die van haar (daarvoor acteert ze iets teveel op automatische piloot), maar die van Jason Bateman, die hier bewijst meer in zijn mars te hebben dan flutbijrolletjes zoals in “Paul” (wat we eigenlijk al wisten sinds “Up In The Air” en de tv-reeks “Arrested Development”). Ook een goede score voor Jeff Goldblum trouwens: altijd leuk om die man nog eens aan het werk te zien (zelfs al verandert hij niet in een vlieg).

Kassie Larson (Aniston) nadert de veertig en haar moederklok raakt in overdrive. Ze wil een kind, wat nogal problematisch is daar ze geen vaste partner heeft. Waarop ze besluit te kiezen voor kunstmatige inseminatie via een spermadonor. Haar beste vriend Wally (Bateman) vindt dat idee maar niks. Begrijpelijk, want Wally is al ettelijke jaren verliefd op Kassie, maar verder dan het stadium van favoriete praatvriend is hij niet geraakt. Kassies donorkeuze wordt de sportieve hunk Roland (Patrick Wilson), die maar al te graag zijn zaad schenkt voor het goede doel. Tijdens het door Kassie georganiseerd inseminatiefeestje (!) verwisselt Wally in een heel dronken bui Rolands bijdrage door een eigen portie zaadcellen. Een euvele daad waar hij zich de volgende ochtend niets meer van herinnert.

De zwangere Kassie verkast naar Minnesota om haar kind niet in de grootstad te moeten opvoeden, maar staat zeven jaar later alsnog terug in New York. En ze ziet Wally nog steeds als haar beste vriend. Die af en toe eens mag/kan/moet babysitten op haar zoon Sebastian. Wanneer Wally merkt dat Sebastian echt wel heel dicht bij hem aanleunt, begint hij te vermoeden dat er toch iets is misgelopen die ene nacht…

Afgaand op het cv van regisseurs Josh Gordon en Will Speck (verantwoordelijk voor de vrij vulgaire kunstschaatskomedie “Blades Of Glory” met Will Ferrell en Jon Heder) en op het uitgangspunt van de film lijkt het erop dat “The Switch” in de eerste plaats een vrij ranzige komedie is. Schijn bedriegt echter. Dit is immers een verrassend zoete en brave romantische komedie waarin zo goed als geen enkele gortige grap te rapen valt (zowaar bijna een unicum in het hedendaagse Hollywood), waarin niet nadrukkelijk op zoek wordt gegaan naar de gulle lach en waarvoor de woordjes ‘ charmant ouderwets’ eigenlijk niet zozeer misplaatst zijn.

Zelfs al grossiert “The Switch” in evenveel clichés als een kussenslooptoebinder in ganzenveren en laat (bijna) alles zich met de ogen dicht voorspellen, toch klopt er een hoorbaar hart, waardoor deze op zich onopvallende strook pellicule zowaar mag finishen als een aangename ode aan het vaderschap en die machtige, prachtige echte liefde. Zwijmel, zucht.

“The Switch” is met andere woorden een aardige van oren en poten voorziene boreling, en niet het couveusekindje dat de ongeïnspireerde trailer en lamme inlay laten uitschijnen. Wel doodgeboren zijn de extra’s, want die zijn in geen velden of wegen te bespeuren. Al is “The Switch” niet meteen een film die smeekt om meer achtergrond of duiding natuurlijk.