De Britse grapjassen Simon Pegg en Nick Frost hebben een succesvol parcours afgelegd. Na eerst hun vleugels te hebben uitgeslagen met de tot een cultitem uitgegroeide komische reeks “Spaced” (de 14 afleveringen waren tussen 1999 en 2001 oorspronkelijk te zien op het Britse Channel 4) scoorden ze op het witte doek met de zombiepastiche “Shaun Of The Dead” en de politiefilmparodie “Hot Fuzz”. Waarna ze vervolgens zowaar kind aan huis werden bij elke zichzelf respecterende Amerikaanse blockbusterregisseur, Spielberg inclusief. Eind dit jaar is het duo te zien als Jansen en Janssen (Thomson en Thompson) in zijn Kuifjeverfilming “The Adventures Of Tintin: Secret Of The Unicorn”, en met deze “Paul” eren ze de maestro met een sf-komedie die meer dan een knipoog bevat naar ’s mans werk.

Pegg en Frost kruipen in de huid van Graeme Willy en Clive Gollings, twee Britse SF-fans die de befaamde filmbeurs Comic-Con in San Diego bezoeken. Dat doen ze niet enkel uit liefde voor de fantastische film, ze hopen er in stilte ook hun werk (Clive is een auteut, Graeme een illustrator) te pluggen. Daarna willen ze in hun R.V. een roadtrip houden langs bekende aliensites als Area 51 en Roswell. Area 51 is een militaire basis in Nevada, waar volgens de geruchten een gecrasht ruimteschip samen met de crew ervan zouden worden bewaard. En in Roswell zou in 1947 eveneens een ruimteschip zijn neergestort. Een echte bedevaart dus voor Graeme en Clive, die op hun trip de nodige rare snuiters ontmoeten. Zoals rednecks die hen willen lynchen (of toch minstens wat tanden uitmeppen), en godsdienstige malloten die met verve en graagte het creatonisme in de ban slaan. De raarste snuiter is echter het buitenaards wezen Paul: die crashte in (jawel hoor) 1947, bovenop een hond dan nog wel, en zat sindsdien in de klauwen van overheidsagenten. Nu slaagde hij er echter in om te ontsnappen en wil hij terug naar zijn thuiswereld.

Paul is geen schuw hummeltje dat de openbaarheid schuwt, maar een grofgebekte flapjurk die niet vies is van een aangebrande grap of twee. Eens Graeme en Clive van hun shock zijn bekomen gaan ze akkoord om Paul uit de handen van de schimmige overheidsfiguren (Jason Bateman op kop) te houden en hem naar de landingsplaats van zijn moederschip te brengen. Onderweg krijgen ze het gezelschap van Ruth (Kristen Wiig), die door handoplegging van Paul zowaar wel meer geloof hecht aan de theorieën van Paul dan aan die uit de bijbel en plotsklaps ook meer heil ziet in een paar al dan niet goedgeplaatse godver(censuur)s in plaats van hallelujah’s.

Dat Simon Pegg en Nick Frost (die samen het scenario schreven) en regisseur Greg Mottola (“Superbad”, “Adventureland”) kiezen voor een tongue in cheek-aanpak spreekt in hun voordeel. Helaas zit de tong ook iets te diep in het achterwerk en raast de film in een richting waarbij meer dan de helft van de grappen de mist ingaat, hoofdzakelijk omdat Pegg en Frost nogal puberaal kiezen voor scheepsladingen onderbroekenhumor, getuige bijvoorbeeld de schijnbaar nooit eindigende grappenlijn die is opgebouwd rond ruimtemannetjestestikels. Dat Paul in de eerste plaats een grofgebekte flapjurk is die met zijn blote kont uit het venster hangt en nogal wat flauwe ongein mag debiteren helpt de film ook niet echt vooruit: het zal wel geen toeval zijn dat Seth Rogen de stem van Paul inspreekt.

Gelukkig zit het met de CGI waaruit Paul is opgetrokken wel snor en is de prent geen volledige misser. Zo zijn de talrijke verwijzingen en knipogen naar tal van grote en kleine SF-klassiekers voor het overgrote deel geïnspireerd te noemen. Zelfs “Mac And Me” passeert de revue. Die leiden alvast naar een hilarische (stem)cameo van Spielberg die niet te beroerd is om het spel mee te spelen. Maar veel baat het uiteindelijk allemaal niet: “E.T.” mocht destijds dan wel slim genoeg zijn om naar huis te bellen, neefje Paul geraakt met moeite uit het drijfzand van de middelmaat.