Zelfs banale films vinden een publiek. Zo haalde het totaal oninteressante “Marley And Me” vorig jaar op kerstdag in Amerika een recette van 14,75 miljoen dollar. Een jingle bells-record, zowaar. Ook in de meeste Europese landen (België inclusief) veroverde deze film tijdens het debuutweekend de topstek. Op zich willen we daar best om juichen (ach, het is een lief filmpje), achteraf gezien halen we echter liever de knoflook en verroeste nagelknippers tevoorschijn daar dit weer zo’n gehypte film is die de aandacht nauwelijks waard is.

Het scenario in een notendop. Gelieve dit paragraafje trouwens enkel maar te lezen als je de film al hebt gezien of vooraf reeds weet hoe alles eindigt. Niet dat de ontknoping een wereldschokkende twist bevat (ver van), maar we lopen toch liever niet het risico dat we een stomende naaldhak in onze mailbox vinden wegens ‘vergald kijkplezier’. Vriendelijke jongens als we zijn. Dusse… de volgende lijnen enkel maar lezen op eigen risico. De notendop herbergt een hij en zij. Allebei journalist. Hij stapel op haar, en vice versa. Getrouwd, vetbetaalde jobs, groot huis. En in afwachting van een kind een labrador in huis. Een goudkleurige. Knabbelgraag dier is vernielzuchtig. Edoch steelt hun hart. Later ook kinderen in huis. Eerst miskraam. Daarna twee zonen en dochter. Vrouw kan het even niet meer aan. Verwijten heen. En terug. Barsten in het huwelijksgeluk. Villa met zwembad wordt te klein. Iedereen verhuist naar landhuis in Philadelphia. Kindjes worden groot, hond oud. En ziek. Krijgt spuitje. Iedereen huilt. Einde.

Geef toe, qua blauwdruk uit de reeks 'Melodramatisch Scenarioschrijven Voor Niet Zo Gevorderden' kan dit tellen. Dat “Marley And Me” finisht als angstwekkend banaal filmpje is dan ook geen verrassing. En neen, we zijn niet (te) cynisch. Misschien wel te zachtaardig, aangezien we op deze film toch nog twee filmfreaksterren kleven. En neen, we zijn geen hondenhaters. Integendeel. En nog eens neen, we hebben niets tegen films die de bijzondere band tussen baasje en dier in de verf zetten.

Als kind moest schrijver dezes zelfs heel hard grienen bij inmiddels in de vergetelheid geraakte diepdroevige dierenverhalen als 'Where The Red Fern Grows', 'The Belstone Fox' of 'The Yearling'. Maar in die films zat veelal nog een levenslesje over opgroeien verstopt. In “Marley & Me” zit niks. Niente. Nada. En dan is het ook nog eens echt gebeurd, daar alles gebaseerd is op de memoires van columnist John Grogan. Die schrijfselen zijn (afgaand op de filmische interpretatie althans) nietszeggend genoeg om de banaliteitsmeter serieus in het rood te laten gaan. Het wordt nooit echt duidelijk waarom iemand in het publiek ook maar een jota interesse zou moeten vertonen in de ‘circle of life’ van John Grogan (Owen Wilson) en zijn eega (Jennifer Aniston). Zelfs de zogezegd vlotte pen van Grogan komt niet aan bod. Misschien dat de film wat meer panache zou hebben indien de hondenstreken gerelateerd zouden zijn aan de columns. Nu moeten we het enkel doen met een korte scène waarin Grogan beweert dat de oplage van de krant verdubbeld is sinds het verschijnen van zijn columns. Goed voor hem, maar het helpt de film geen millimeter vooruit.

Gelukkig dat de hond de dag redt. Marley werd (van pup tot bejaarde viervoeter) in totaal door 22 verschillende labradors vertolkt. Een mooie prestatie, niet in het minst omdat de viervoeters stuk voor stuk beter acteren dan Wilson en Aniston die herhaaldelijk serieus op de zenuwen werken en schijnbaar niet echt weten wat aan te vangen met de flinterdunne materie. Probeer maar eens niet te lachen wanneer Aniston zich ontpopt tot postnatale depressietrut. Of wanneer Kathleen Turner een Mickey Rourke-imitatie ten beste geeft. Kortom, een filmpje dat in de wedstrijd tranentrekken serieus op zijn snuit valt.