Michael Moore Light. Documentaire-filmer Morgan Spurlock waagt zich met zijn aanval op fastfoodterreur resoluut in de voetsporen van de grootmeester. De gelijkenis is frappant : een docu die met de vinger wijst naar wat er mis is met het grote Amerika (en bij extrapolatie met de volledige wereld). Waar Moore zijn pijlen dusver richtte op sociaal-economisch on-recht, de wapenindustrie, de Bush-administratie en binnenkort de gezondheidszorg, toont debutant Spurlock aan dat de voedselindustrie in het algemeen en de fastfoodketens in het bijzonder (en dan vooral McDonalds) vooral winst willen maken, vaak ten koste van de gezondheid van de consument.

Kijkers die denken dat Moore graag manipuleert (een verwijt dat zowel Bowling For Columbine als Fahrenheit 9/11 ten deel valt), zullen ongetwijfeld de wenkbrauwen fronsen bij de stunt die Spurlock uithaalt om zijn boodschap te onderlijnen.Hij besluit immers om (weliswaar onder strikte medische begeleiding) dertig dagen niets anders te eten dan McDonalds-voedsel.Zowel voor ontbijt, middagmaal als avondmaal dus. En telkens wanneer de kassier(ster) vraagt of zijn bestelling super size mag zijn, stemt hij toe. Spurlock weet dat hij met dit voedselexperiment verder gaat dan de 'normale' McDonalds-bezoeker (ook al haalt hij een paar McVerslaafden voor de camera), maar hij zal ook geweten hebben dat hij zonder dit ex-periment nooit een documentaire had kunnen draaien die zoveel publiciteit kreeg.Een Jackass-stunt voor het goede doel ligt nu eenmaal gemakkelijker in de markt dan een droge, enkel feitende brengende film met info die je ook in een goed opiniestuk in de krant of actualiteitenprogramma op tv kan oppikken.

De momenten waarop Spurlock zelf in beeld is (zowat 80 % van de film) zijn niet noodzakelijk de meest geslaagde. Ook al is het resultaat van zijn experiment boeiend (zijn lever was er bijna even erg aan toe als die van een alcoholverslaafde, zijn kansen op een hartaandoening stegen fenomenaal), de vele scenes met dokters en diëtisten werken al snel eentonig. De persoonlijke aanpak werkt af en toe zelfs beschamend, getuige de scène waarin zijn (vegetarische) vriendin onthult dat zijn seksuele uithoudingsvermogen niet meer is wat het was door het vele ongezond eten, en dat zij nu altijd bovenaan moet zitten. Ook Spurlocks poging om iemand van McDonalds voor de interview-camera te halen valt wat zwak uit, vergeleken met de sturm und drang-strategieën van Moore. Waar Spurlock gelukkig wel in slaagt is om McDonalds volledig in hun hemd te zetten. En daar was het uiteindelijk allemaal om te doen. Iedereen weet dat veel fastfood eten ongezond is, net zoals iedereen weet dat roken de kans op een vroegtijdig graf (of toepasselijker een vroegtijdige verassing) aanzienlijk verhoogt. Door alles nog eens onder de aandacht te brengen en alle puntjes te verbinden, toont Spurlock hoe machtig, onscrupuleus en schijnheilig de grootgrondeconomie eigenlijk wel is. Zo is het inmiddels bij wet verboden om nog een rechtszaak aan te spannen zoals twee tienermeisjes destijds deden (Spurlock kreeg immers het idee om deze film te draaien na het zien van een nieuwsbericht over deze rechtszaak). De meeste Amerikaanse scholen hebben exclusieve contracten met leveranciers van ongezond voedsel, onder andere omdat dit veel goedkoper is dan gezond en vers voedsel voor te schotelen. Het schijnt ook psychologisch te werken : fastfood eten stemt fleurig en houdt de consument (onbewust) hungry for more. Ook de schaamteloze indoctrinatie van de jeugd (beginnend vanaf de peuterjaren) door McDonalds komt veelvuldig aan bod. De cijfers over de hoeveelheid dikke Amerikanen zijn helemaal hallucinant. Na het zien van Super Size Me heb je vooral de indruk dat het gros van de Amerikanen geen terroristische aanval hoeft te vrezen, maar eerder de tikkende tijdbom die hun lichaam eigenlijk is.