De mannen en vrouwen van de USS Enterprise gaan nog steeds boldly, maar niet meer zozeer naar plaatsen waar nog niemand hen is voor geweest. J.J. Abrams’ sequel op zijn eigen reboot van vier jaar terug heeft immers raakpunten met een tijdloze tv-reeksklassieker, ettelijke spin-offs en elf voorafgaande speelfilms. Eerder 'been there, done that' met andere woorden.

Voor “Star Trek Into Darkness” proberen Abrams en het scenaristentrio Roberto Orci, Alex Kurtzman en Damon Lindelof (deze laatste was J.J. Abrams’ rechterhand en schrijfpartner bij de tv-reeks “Lost”) zowel de overtuigde trekkies als de minder geeky blockbusterkijkers te paaien. De eerste groep mag beslissen hoe de prent zich kwalitatief verhoudt ten opzichte van de uit 1967 stammende aflevering “Space Seed” en de uit 1982 daterende klepper “Star Trek II: The Wrath Of Khan”. Waarmee we eigenlijk meteen al de identiteit van de centrale slechterik hebben verklapt, al kan je die verhaalwending nu niet meteen als een staatsgeheim beschouwen. De kans is groot dat u het al wist voordat u deze recensie las of de film zag. De tweede groep krijgt waar voor zijn biospluchegeld met impressionant in beeld gebrachte visuele effecten en een paar behoorlijk spectaculaire scènes. Op zich valt er dus weinig aan te merken op het twee uur lang aangenaam entertainment serverende “Star Trek Into Darkness”, maar het niveau van de eerste reboot-titel wordt echter niet bereikt. Het duurt een tijd eer het ritme in de juiste plooien valt en het geheel echt uit de warpblokken schiet.

Abrams trapt af met een pre-titelbloksequentie gesitueerd op planeet Nibiru. Captain Kirk (Chris Pine) en Dr. Bones McCoy (Karl Urban) slaan er op de vlucht voor de lokale bevolking nadat Kirk een relikwie onteerde. Een vulkaan staat op het punt om al het leven op de planeet te vernietigen, en het is aan Spock (Zachary Quinto) om dat te verijdelen. Wanneer Spock de missie met zijn leven dreigt te bekopen, ziet Kirk geen andere keus dan de aanwezigheid van de USS Enterprise kenbaar te maken. Mag niet volgens de Starfleet-regels, en admiraal Pike (Bruce Greenwood) degradeert Kirk die meteen het commando over de USS Enterprise kwijtspeelt. Lang duurt dat niet: wanneer in Londen een bomaanslag wordt gepleegd op een archiefafdeling van de Starfleet en vervolgens ook hun hoofdkwartier in San Francisco wordt belegerd, is duidelijk dat Starfleet iedereen kan gebruiken in de strijd tegen de nietsontziende vijand. Die vijand blijkt John Harrison (Benedict Cumberbatch) te zijn, een voormalig Starfleet-agent. Na de bloederige aanslagen vlucht Harrison naar Kronos, de thuisplaneet van de Klingons. Admiraal Alexander Marcus (Peter Weller) geeft de opnieuw gepromoveerde Kirk en de zijnen de opdracht om Harrison te arresteren, en rust de USS Enterprise uit met 72 kernkoppen. Een gevaarlijk manoeuvre, daar oorlog met de Klingons synoniem staat met een wereldwijde oorlog. Eens Harrison is gearresteerd en opgesloten aan boord van de USS Enterprise laat de moordzuchtige dissident pas echt in zijn kaarten kijken. En zijn verborgen agenda blijkt krachtig genoeg om de finale vernietiging van de USS Enterprise en de Starfleet te bewerkstelligen.

Eens Harrison (alias je weet wel wie) zijn plan onthult aan boord van de Enterprise vindt “Star Trek Into Darkness” eindelijk het juiste spoor. Wat er het makke begin (Kirk is zijn sterren kwijt, krijgt ze weer terug etc.) extra jammer op maakt. Nochtans werd er bij het script niet over een nacht ijs gegaan. Nog voor Abrams’ eerste “Star Trek” in de zalen liep, liet Paramount al weten interesse te hebben in een sequel. Die zou in eerste instantie eind 2011 in de zalen moeten lopen, maar die strikte planning bleek niet haalbaar. Zo duurde het een tijd voordat Abrams zich akkoord verklaarde om de sequel te regisseren. Zijn groen licht kwam er in juni 2011, toen de pre-productiefase al was begonnen en het scenario nog niet volledig gefinaliseerd bleek. Paramount wou de sequel per se in 3D zien, maar Abrams draaide de film volledig in 2D, en liet alles pas in de postproductiefase omzetten. Niet echt een vlekkeloos productieparcours dus, maar – op het zijn weg zoekende eerste half uur na – valt daar eigenlijk niet zo veel van te merken.

Een welgemeende proficiat is er trouwens voor Cumberbatch die als op wraak zinnende nemesis van Kirk en de zijnen ei zo na met de volledige film aan de haal gaat en zich de vaak net iets te houterige plot duidelijk niet aan het hart laat komen. Abrams laat het universum van de USS Enterprise (voorlopig ?) achter zich en is - zoals intussen geweten door alle goden en kleine pierkes - inmiddels druk doende met de voorbereidingen van “Star Wars Episode VII” dat in de zomer van 2015 ons ruimtestelsel komt binnengewaaid. Tot het zover is: live prosper, boycot Adam Sandler, sorteer afval, kam je haren, recht je schouders en give peace a chance.