De tijd dat “Star Trek” boldly ging waar niemand hen was voorgegaan, ligt alweer enkele lichtjaren achter ons. De laatste films nestelden zich enkel nog in het hart en de nieren van onvermurwbare ‘trekkies’, voor de modale actie-/sf-liefhebber was de interactie van de Next Generation-films met de spinoff-televisiereeksen nauwelijks nog interessant. Het zag er dan ook naar uit dat Paramount na het geflopte “Star Trek: Nemesis” uit 2002 hun geschiedschrijvende sf-hap kon laten verpieteren op de composthoop. Maar dat was buiten de kracht van de reboot gerekend. Nu zowat elke ooit succesvolle filmreeks wordt heropgestart, kon een opgepoetste “Star Trek” uiteraard niet uitblijven.

Paramount vroeg in 2005 aan wonderboy J.J. Abrams (die voor de studio inmiddels “Mission Impossible III” regisseerde en “Cloverfield” ontwikkelde) of hij het zag zitten om Kirk, Spock en co. een verjongingskuur te geven. Abrams hapte direct toe en liet een scenario schrijven door Roberto Orci en Alex Kurtzman, met wie hij destijds al samenwerkte voor de tv-series 'Fringe' en 'Alias' en die inmiddels een spectaculair, zij het niet vlekkeloos Hollywoodtraject afleggen met scripts voor onder meer “The Island”, “Transformers 1 & 2” en “Eagle Eye”. Abrams vindt geenszins het warm water opnieuw uit met de start van deze nieuwe franchise, maar brouwt een amusante en geslaagde blockbuster waarin de crewleden van de USS Enterprise elkaar ontmoeten en hun eerste missie tot een goed einde brengen.

Ergens in een toekomstig sterrenjaar… De USS Kelvin raakt verwikkeld in een strijd met een ruimteschip van afvallige Romulanen. Om iedereen aan boord te kunnen redden (inclusief zijn pasgeboren zoon) besluit George Samuel Kirk als enige aan boord te blijven en zo zichzelf en de Kelvin op te offeren. Kirk Jr. (de waarschijnlijk niet meer lang nobel onbekend blijvende Chris Pine) groeit vervolgens in Iowa op als een rebel pur sang die lak heeft aan alle vormen van autoriteit. Op de planeet Vulcan loopt ook een getroebleerde jongeman rond: Spock (Zachary Quinto, de psychopaat Sylar uit de tv-reeks 'Heroes') die te lijden heeft onder het feit dat zijn moeder een aardse vrouw is. Ook hij heeft het moeilijk met het stigma dat hij krijgt opgekleefd en verzaakt aan een zitje in het bestuursorgaan van Vulcan, liever opterend voor een gezagwekkende functie op de Starfleet Academy van de United Federations Of Planets. Wanneer Kirk na een knokpartij in een bar in contact komt met Pike (Bruce Greenwood), de kapitein van de USS Enterprise, het vlaggenschip van de vloot, laat hij zich overhalen om deel te nemen aan de kadettentraining. Al snel blijkt dat Kirk en Spock elkaar niet kunnen luchten. Maar toch zullen ze hun vooroordelen opzij moeten schuiven als blijkt dat de Romulaan Nero (een goed gecaste Eric Bana) nog steeds uit is op wraak omdat de federatie destijds (al blijkt dit eigenlijk een niet zo goed gekozen woord te zijn) de vernietiging van zijn thuisplaneet niet tegenhield. Aan de Enterprise de taak om de aarde van de totale ondergang te redden…

Niet alleen Kirk en Spock krijgen een geslaagde herintroductie, ook de andere bekende crewleden van de Enterprise ondergaan een verjongingskuur en worden in de mix gegooid: “Bones” McCoy (Karl Urban), Uhura (Zoë Saldana), Scotty (Simon Pegg), Sulu (John Cho) en Chekov (Anton ‘Wictor Wictor’ Yelchin). Eveneens verjongd: de look en feel van de reeks. Het pseudowetenschappelijk geëmmer en de zwaarwichtige dialogen (een en ander leidde ertoe dat de eerste “Star Trek”-film uit 1979 werd omschreven als “the slow motion picture” i.p.v. “the motion picture”) werden grotendeels ingeruild voor hippe invalshoeken en eigentijdse additieven (lachen maar als Kirk Spock omschrijft als ‘pointy eared bastard’). Dat Abrams bij het zoeken (en vinden) van een nieuwe en jongere doelgroep ook trouw blijft aan de conventies van de tv- en filmreeks is respectvol en mooi, al ligt de bijna blinde verering voor Leonard Nimoy/de originele Spock er wel heel dik op. Waar good old Kirk (William Shatner) waarschijnlijk niet zo tevreden zal mee zijn, want die is naar het schijnt serieus op zijn ego getrapt omdat er voor hem geen (grote) rol was weggelegd in de nieuwe franchise.

Abrams’ film dreigt even te ontsporen tijdens de verhaalbocht waarin tijdreizen en parallelle universums op de voorgrond treden, maar uiteindelijk werpt die scenariokronkel maar een kleine smet op dit mooi in beeld gebracht en leuk sf-epistel waarin de actiescènes nooit verzanden in onoverzichtelijke digitale overkill. Aangenaam tijdverdrijf dus. En meer moet dat soms niet zijn, Dif-tor Heh Smusma nog aan toe.