Het minste wat je kan zeggen is dat de Chileense cineast Pablo Larrain zijn carrière interessant weet in te kleuren. Bijna al zijn Chileense films worden internationaal goed onthaald, en ook zijn ‘Westerse’ producties vallen op door hun eigengereidheid en diversiteit. Hij draaide zelfs een miniserie gebaseerd op Stephen Kings roman Lisey’s Story. In zijn Engelstalig debuut - het uit 2016 stammende Jackie - zoomde hij in op de weduwe van JFK onmiddellijk nadat die in Dallas werd neergeschoten op die vermaledijde 22 november in 1963. Een prent waar deze Spencer een soort spiegelfilm mee vormt, al is het geenszins een ‘van hetzelfde laken een pak’-film. Daarvoor zijn er naast de voor de hand liggende overeenkomsten teveel verschillen.

Net als in Jackie focust Larrain in Spencer op een paar cruciale dagen uit het leven van een iconische vrouw. In dit geval uit het leven van Diana Spencer, prinses van Wales. Ongetwijfeld de meest geliefde prinses ooit - op de hielen gezeten door Grace van Monaco. Beide kwamen ironisch genoeg allebei om het leven in een auto-ongeval.

Larrain en scenarist Steven Knight focussen op de kerstdagen van 1991. De Britse koninklijke familie komt samen op het landgoed Sandrington House om er Kerstmis te vieren onder strikte protocollaire regels. Protocol dat Diana Frances Spencer gestolen kan worden: haar verstandhouding met koningin Elizabeth II en andere leden van het koninklijk hof zit dieper dan het diepste vriespunt en het overspel van haar Charles is daar mee de oorzaak van. En dus maakt Diana zich op om op Kerstmis 1991 duidelijk te maken dat ze uit haar royale gevangenis wil ontsnappen met als weinig subtiele hint dat het enige dat er haar nog bindt haar zonen Harry en William zijn.

Spencer is een fictieve invulling van ‘iets wat zou kunnen geweest zijn’ tegen een duidelijk afgelijnde historische achtergrond. Waar je weliswaar voorkennis van nodig hebt, daar Larrain en Knight het kader niet schetsen of uitdiepen. Of zoals de titelkaart het netjes weergeeft: a fable from a true tragedy. Zin voor vrije interpretatie bij de welwillende kijker is wenselijk om mee te draaien met de royale carrousel die Larrain voorschotelt. Ook liefde voor weerbarstige cinematografie is een plus: net als Jackie is dit een welhaast claustrofobische huis clos met een camera die het hoofdpersonage voortdurend op de huid zit. Niet dat er geen decoratieve finesses te rapen vallen: Larrain nam de film op tegen het decor van een paar iconische Duitse landhuizen en kastelen en garderobegewijs passeert er ook nogal wat feestelijks de revue.

Spencer is geen Sissi: dit is geen flitsend prinsessenportret, maar een karakterstudie van een getormenteerde vrouw in een getormenteerde wereld. En dan nog een grotendeels gefingeerde karakterstudie. Met Diana als een vrouw die tijdens de kerstdagen manu militari wil terugkeren naar haar dichtgetimmerd ouderlijk huis dat zich vlakbij bevindt, die geplaagd wordt door visioenen van Anna Boleyn die haar waarschuwt dat haar huwelijk en leven tragisch gaan aflopen en die een aan flarden gerukte parelketting binnenlepelt met de kerstsoep. Fascinerend? Uiteraard. Bevredigend? Dat hangt af van de mate waarin je wil meegaan met Larrains vaak hermetische aanpak die eerder zin heeft om je uit te dagen dan om je te paaien.

Wat helpt is dat hij met Kirsten Stewart een ijzersterk geheim wapen in huis heeft. Stewart maakt zich de manierismen van Diana meesterlijk eigen - net zoals Naomi Watts dat eigenlijk ook al deed in 2013 voor de meer traditionele biopic Diana. Maar Stewart heeft meer vlees om op te kauwen: nergens en nooit hoeft ze Diana faux glossy neer te zetten: ze is een briesende leeuwin die kost wat kost uit haar kooi wil en die interpretatieve vrijheid maakt zowel van Spencer als van Stewarts vertolking een veel interessanter filmisch pakket dan Oliver Hirschbiegels negatief onthaalde flop. Of hoe Spencer zowel weet te intrigeren als een terneergedrukte focus op de gepijnigde Diana en als eigenzinnig kunst- en vliegwerk dat genoeg troeven in huis heeft om je traag maar zeker bij de lurven te grijpen. Dat er binnen de contouren van deze hermetische karakteriële gevangenisfilm annex darkwebversie van The Crown mooie cinema voor het grijpen ligt is een welhaast ontegensprekelijk feit.

Gezien op Film Fest Gent.