Wie een bewijs wil dat je een bepaald gegeven op meer dan een manier kan interpreteren, doet er goed aan de twee “Snow White”-films die eerder dit jaar in de bios liepen met elkaar te vergelijken. Het uitgangspunt van de twee is gelijk (een prinses wordt belaagd door haar boze stiefmoeder en vindt onderdak bij een roedel dwergen), de uitwerking kan amper meer verschillen. Zo bleek “Snow White And The Huntsman” een soort “Lord Of The Rings”-variante gekneed naar het 'tweenies'-publiek dat massaal naar de “Twilight”-films komt afgezakt. Het resultaat was genoeg opbrengst om een sequel te rechtvaardigen, al viel er behalve de overacterende Charlize Theron als stiefmoederheks van dienst maar bitter weinig te beleven. Heel andere (en meer kindvriendelijke) koek is deze “Mirror, Mirror” (in nagesynchroniseerde versie bij ons en in Nederland gewoon uitgebracht als “Sneeuwwitje”). Al was het maar omdat Tarsem Singh (“The Cell”, “The Fall”, “Immortals”) een regisseur is met een visie, en dit ook in tegenstelling tot Rupert Sanders die een vrij kleur- en toonloos spektakel neerzette.

Dat niet iedereen te vinden is voor Tarsems visie bleek uit de vrij koele ontvangst door de critici, en buiten de matineevoorstellingen kwam er ook maar weinig volk kijken naar wat misschien wel de visueel meest mooie Sneeuwwitje-film ooit is. Goed, de bewust postmoderne grappen gaan niet altijd vlekkeloos over in het deel dat expliciet op het kleinere grut mikt, maar wij hadden voortdurend het gevoel naar een kruising tussen “The Court Jester” en “The Princess Bride” te kijken, en waren daardoor – hoeft het nog gezegd – in onze nopjes. De reden dat “Mirror Mirror” zich een weg naar het sprookjeshart verovert, is volledig op het conto van Tarsem Singh te schrijven. Die pakt alweer uit met ettelijke kilo’s oogsnoep en een fabelachtig production design en kostuums van de helaas inmiddels aan kanker overleden Eiko Ishioka, die aan alle films van Tarsem meewerkte en begin jaren negentig een Oscar won voor Francis Ford Coppola’s “Bram Stoker’s Dracula”. Tarsem doorspekt het verhaal met persoonlijke invloeden en dada’s zoals poppen- en marionettenscènes en zowaar zelfs een heuse Bollywoodfinale. Misschien dat de kindertjes daar niet veel aan hebben, de volwassen cinefiel waarschijnlijk des te meer.

Verwacht je in elk geval niet aan een getrouwe versie van Grimms sprookje of Walt Disneys barrières doorbrekende animatiefilm uit 1937: de bouwstenen zijn er wel, maar zijn hier en daar duchtig herschikt. Sneeuwwitjes lot is dat niet: het arme meisje (Lily Collins) is ook hier opgesloten in het paleis van haar narcistische stiefmoeder (Julia Roberts), maar droomt – nu ze achttien jaar is geworden – van een beter bestaan. Stiefmama Clementianna houdt haar stiefdochter immers ver weg van de bewoonde wereld, net omdat ze weet dat haar eigen schoonheid verbleekt bij die van Sneeuwwitje. Wanneer op een dag prins Alcott (Armie “The Social Network”, “J. Edgar” Hammer) van een naburig koninkrijk (halfnaakt dan nog wel) op de stoep staat, weet Clementianna direct met wie ze de rest van haar leven wil delen.

Helaas heeft de prins meer oog voor Sneeuwwitje, waarop Clementianna besluit om haar stiefdochter te doden zodat niemand nog tussen haar en de potige prins kan komen. Lakei Brighton (Nathan Lane) voert dat order niet uit, waarop het verbannen Sneeuwwitje een onderdak vindt bij zeven dwergen die in het bos wonen. Die kleine mannen zijn hier geen vrolijke diamanthakkers, maar rabauwen/struikrovers die zich met de hulp van accordeonbenen de allure van reuzen aanmeten telkens ze een overval plegen. Wanneer Sneeuwwitje ontdekt dat haar stiefmoeder op het punt staat te huwen met prins Alcott (die zonder het zelf te weten een toverdrank geserveerd kreeg waardoor hij aan Clementianna’s voeten ligt) beraamt ze samen met de dwergen een aanval op het paleis om voor eens en altijd af te rekenen met haar vileine ersatzmoeder zodat ze met haar prins aan een 'happily ever after'-toekomst kan denken.

Op zich niets nieuws onder de sprookjeszon dus, maar door een paar eigentijdse toetsen toe te voegen zorgen de scenaristen Melissa Wallack, Marc Klein en Jason Keller alvast voor een paar geslaagde verrassingen die ervoor zorgen dat “Mirror, Mirror” meer tegendraads is dan je op het eerste zicht zou denken. Ook Julia Roberts is goed gecast als narcistische spiegelkoningin. Echt bedreigend is ze nooit, maar het kinderlijk enthousiasme waarmee ze zich op de rol stort (zie de massagescène) staat alvast garant voor breed grinnikend vertier. Niet dat Sneeuwwitje zelf teleurstelt: Lily Collins (dochter van 'Sussudio' Phil) etaleert de juiste combinatie van sprookjesachtige charme en volwassen lef, waarmee ze in een klap haar verschijning in het schabouwelijke en afgrijselijke “Abduction” van de kaart veegt. Kortom: “Mirror Mirror” is een mooi en entertainend appelsprookje voor jong en oud. En kan je zowel in de originele versie als in de Vlaams als Nederlands gesynchroniseerde versie in de dvd-lader schuiven. Dat wij de voorkeur geven aan de eerste spreekt voor zich, al moeten we wel toegeven dat de synchro-versie best te pruimen is als je de film bekijkt met kindertjes die nog geen ondertitelkaas hebben gegeten.

Wie benieuwd is hoe de film tot stand is gekomen, kan terecht bij de extra’s. En hoeft daar niet veel tijd aan te besteden: een korte making of van twaalf minuten en een kijk op de hoe de ritmische finale tot stand is gekomen (tien minuten) vormen de hoofdmoot in een klein pakket dat voorts ook nog de trailer en een handvol verwijderde scènes in de aanbieding heeft.