Wie Henry Cavills bezwete torso en vibrerende armspieren wil bewonderen (of er eens goed wil mee lachen) vooraleer er een laag Kryptonspandex rond zit, doet er goed aan zijn bioshuifkar richting “Immortals” te sturen, een kruising tussen “300” en “Clash Of The Titans”. Henry wie ?  Cavill (hier te zien als Theseus), die in 2013 het mooie weer moet maken als Clark Kent/Superman in de franchisereboot “Man Of Steel”, geregisseerd door Zack Snyder. Weten jullie dat ook weer. Wat jullie zo dadelijk ook te weten komen is dat “Immortals” stukken beter is dan het eentonige “300” of het aanmodderende “Clash Of The Titans”. En dat heeft alles te maken met regisseur Tarsem Singh (“The Cell”, “The Fall”).

Die beeldenkunstenaar tovert immers elke scène om in een artistiek tableau. Zelf omschrijft hij de film als een kruising tussen David Finchers “Fight Club” en het werk van de Italiaanse schilder Caravaggio. Voorwaar een mooie combinatie, al leunt het eindresultaat dicht aan bij kunstzinnige overkill, zij het overkill waar we toch twee uur lang gebiologeerd bleven naar kijken.

Tarsems oog voor overdadige stilering zorgt er voor dat “Immortals” nergens en nooit op de zenuwen werkt, zelfs niet als het scenario zich bezondigt aan prietpraatgeleuter over goden, halfgoden en opofferbaar voetvolk. Want ja, scenaristen Vias Parlapanides en Charley Parlapanides zoeken hun inspiratie in het grote oorlogsboek van de Griekse goden. Lang geleden (toen de dieren nog spraken en draadloos internet nog moest worden uitgevonden) voerden die goden onderling een bloederige strijd, en de verliezers van die oorlog (de Titanen) werden stevig geboeid (hoe moet je een ijzeren staaf door de mond anders noemen) opgesloten in een ondoordringbare kerker ergens in de berg Tartarus. Om de Titanen te bevrijden heb je de mythische boog van Epirus nodig, en laat dat net het hebbeding zijn waar koning Heraklion (Mickey Rourke) naar op zoek is. Heraklion wil zich wreken op de goden omdat zij niet zijn tussen gekomen toen zijn familie aan ziekte ten onder ging. Heraklion en zijn troepen verwoesten zowat ieder dorp dat ze op hun weg tegenkomen, inclusief het kuststadje waar Theseus (ofte Hij Die De Minotaurus Zal Verslaan) met zijn moeder woont. Zij het niet in ideale omstandigheden daar Theseus als bastaard wordt beschouwd omdat zijn moeder hem als ongetrouwde (en verkrachte) vrouw het leven schonk. Wanneer Heraklion Theseus’ moeder vermoordt, zweert hij wraak. Hij ontsnapt uit de zoutmijnen met de hulp van een maagdelijk orakel (Freida Pinto, de schone uit “Slumdog Millionaire” en “Rise Of The Planet Of The Apes”) die hem kan helpen om de boog van Epirus te vinden, zodat Heraklion de Titanen niet kan bevrijden.

Tussen de ietwat onvermijdelijke hoogdravende uitschuivers door valt er de nodige mythologische lol te beleven aan de avonturen van Theseus en co. Zelfs Zeus Hemzelve komt (in twee gedaantes zowaar) langs in deze potente brok actie, waar er niet gekeken wordt op een scène min of meer waarin (digitaal) bloedvergieten tot kunst wordt verheven in symbioses tussen slow motion en fast forward slachtpartijen. “Immortals” is niet altijd en overal even sterk, maar de bombastische aankleding alleen al (Mickey Rourke mag one liners debiteren en rondhossen met een naar een venusvliegenvanger gemodelleerde helm rond het hoofd) zorgt ervoor dat een driesterrenwaardering nooit en nergens in gevaar komt.

Of u de “Immortals” gaat zien in de gewone platte versie of in de 3D-versie moet u uiteraard maar zelf uitvissen. Wij zagen de prent zonder driedimensionele effecten, en hadden niet echt het gevoel iets te missen. Al kunnen we ons voorstellen dat sommige scènes (zie de mooie travellings langs de rotsgemeenschap) in 3D een ‘wauw’-gevoel oproepen. Wie echter niet houdt van de 3D-brilkriebel op de neus, krijgt ook in 2D meer dan waar voor zijn of haar geld.