Met een goed idee kom je vaak al ver. Ook als dat idee gepikt, gebruikleend, gestolen of verdonkeremaand is uit andere titels. Smile zal dus zeker geen originaliteitsprijzen winnen, maar dat neemt niet weg dat dit langspeeldebuut van Parker Finn geestig horrorvoer in de aanbieding heeft en zelfs al is het allemaal niet even toonvast … een aanbevelenswaardige griezelfilm is het wel geworden.

Finn is meteen een van de vele genreregisseurs die de kans krijgt om te debuteren met een langspeler die een uitbreiding is van een eigen kortfilm. In zijn geval ligt de basis vervat in het uit 2020 stammende Laura Hasn’t Slept. Andere namen die hun debuut baseerden op een eigen kortfilm zijn onder meer Fred Walton, David F. Sandberg, Andres Muschietti, Jennifer Kent en Neil Blomkamp. Edoch, dit allemaal terzijde.

Centraal in Smile staat arts Rose Cotter – vertolkt door Sosie Bacon, dochter van de Kevin en Kyra Sedgwick. Zij werkt op de psychiatrische afdeling van een ziekenhuis en is er op een niet zo vreugdevolle dag getuige van hoe een jonge patiënte die duidelijk een emotionele crisis meemaakt zelfmoord pleegt door met een brede grijns op het gezicht haar gelaat en keel te doorkerven met een scherp stuk keramiek. Meteen het moment waarop Roses algemeen welzijn een oplawaai krijgt: na die zelfmoord ziet ze immers regelmatig een breedlachende entiteit verschijnen en Rose vermoedt daardoor dat zijzelf de volgende zal zijn die zelfmoord pleegt. Of ze die vloek nog kan tegenhouden is natuurlijk nog maar de vraag.

En hiermee weet je meer dan genoeg om mee te surfen op de golfbewegingen van deze lachebekhorror die het midden houdt tussen onder meer The Entity, The Conjuring, The Ring, It Follows en eender welke andere brok paranormale gein. Finn schudt daarbij een paar fijne springschrikmomenten uit de mouw en gaat zelfs een paar keer de eightiesnachtmerrietoer op met make-upsteun van oudgedienden Tom Woodruff en Alec Gillis Jr. Goed nieuws toch wel voor de fans van gelaatsvel dat zich in een vloeiende beweging laat losrukken zoals dat bijvoorbeeld ook het geval was in de hoogtijdagen van Poltergeist en Prince of Darkness.

Minder goed nieuws is er dan weer voor de fans van filmstukjes die uit zes paragrafen bestaan. Meer dan vijf zijn er in deze Smile-nabeschouwing immers niet te bespeuren. Helaas. Al dan niet.