Cool, cooler, Sin City. Nooit gedacht dat Robert Rodriguez het in hem had om een film te maken van dit kaliber. Het is immers al van zijn ultra lowbudget debuut El Mariachi geleden dat hij nog eens iets afleverde dat van begin tot eind bekoort. Zijn andere films zijn veelal wel entertainend, maar vaak te chaotisch en te infantiel (met de draken Once Upon A Time In Mexico en Spy Kids 3-D als absolute dieptepunten). Al is Sin City niet volledig zijn film (ook al deed hij naar goede gewoonte opnieuw het camerawerk, de muziek, de montage, de visuele effecten en ongetwijfeld ook een deel van de catering). De grootste verdienste ligt bij Frank Miller, die de originele Sin City-stripverhalen schrijft en tekent. Fan van het eerste uur Rodriguez wou de auteur in de bloemen zetten met een letterlijke verfilming (zowel van de tekst als van het beeld). De achtergronden van de film bestaan uit storyboards en originele strip-achtergronden, en de acteurs zijn zo getrouw mogelijk gemodelleerd naar de personages uit de stripreeks. De volledige film werd opgenomen voor een groen scherm, zodat de fictieve biotoop van Sin City achteraf secuur digitaal kon worden ingevuld. Ook acteurs werden vaak achteraf digitaal verenigd : zo hebben bijvoorbeeld Mickey Rourke en Rutger Hauer een scéne samen, maar de acteurs ontmoetten elkaar niet op de set en spraken hun dialoog afzonderlijk in.

Maar het hoe is deze keer compleet ondergeschikt aan het waarom. Sin City is heerlijke cinema voor iedereen die ook maar een halve letter heeft gelezen van het oeuvre van Raymond Chandler of die jeuk krijgt op oncontroleerbare plaatsen als hij een glimp opvangt van een hardboiled detective, al dan niet met een deukhoed. En toevallige bezoekers vinden er misschien ook wel hun gading in, voorzover die niet afgestompt worden door het vele maar niet au sérieux te nemen geweld en een paar creaturen die ontsnapt lijken uit het voorgeborchte van de hel. Rodriguez verwerkt vier verhalen van Frank Miller, en hij leent daarvoor de Pulp Fiction-structuur van zijn maatje Tarantino (die trouwens als special guest een deel van de autoscène met Clive Owen en Benicio Del Toro regisseerde). De verhalen staan op zich apart, maar zijn niet-lineair met elkaar vervlochten, zodat het een compleet geheel wordt. Het eerste verhaal The Customer Is Always Right is een korte proloog en werd gedraaid als testmateriaal. Frank Miller was na het zien ervan onmiddellijk overtuigd dat hij de juiste man had gevonden om de verfilming van zijn strips aan toe te vertrouwen. Echt leuk wordt het pas wanneer de voice-over van Mickey Rourke start in het eerste volwaardige verhaal The Hard Goodbye. Rourke is sensationeel als Marv, een betonnen loser met een hart van goud (al zit het wel diep verborgen onder zijn vaak uitzinnige gewelduitbarstingen). Wanneer het hoertje Goldie wordt vermoord en hij van de moord wordt verdacht, gaat hij tot het uiterste om haar te wreken. Zijn spoor leidt naar een verlaten boerderij en een wel heel bizarre moordenaar. In The Big Fat Kill volgen we Clive Owen die in het oude stadsdeel van Sin City (waar met kruisbogen gewapende prostituees de plak zwaaien) betrokken raakt in een hete oorlog tussen de mooie meiden, corrupte agenten en compleet geschifte maffiosi. That Yellow Bastard is zo mogelijk nog uitzinniger dan al het voorgaande. Bruce Willis is Hartigan, een agent die acht jaar de cel ingaat nadat hij de pedofiele zoon van een senator aan flarden schoot, en die na zijn vrijlating het intussen volwassen meisje (Jessica Alba) alsnog wil beschermen tegen het op de loer liggende kwaad…

We houden het bewust zo cryptisch mogelijk allemaal, want hoe minder verhaalkronkels je vooraf weet, hoe beter, uiteraard. Educatieve waarde heeft Sin City allerminst (gelukkig), maar door de verhalen zo nadrukkelijk te situeren in een hyperkinetische film noir omgeving waar alles kan en alles mag, en waarin alle helden antihelden zijn met steeds een wisecrack tussen de tanden geperst, is het resultaat een lust voor alle zintuigen. In sommige shots zijn de personages niets meer dan witte silhouetten, en op andere momenten wordt het zwart-witte universum onderbroken door goed gekozen kleurschakeringen (rode lippen, rondspattend bloed en de wel heel gele bastard). Sin City is uitzinnig 'romantisch' entertainment met een hoog testosterongehalte. Lange leve de gemuteerde pedofielen, sardonische kannibalen, naakte paroolofficieren, bloedmooie paaldanseressen en afgehakte hoofden.