Bek dicht. Je zal het niet horen exclameren in deze Silent Night want er wordt niets gezegd. Of toch niet veel. Hier en daar een verdwaald woord. Of een zin op de radio. Niet dat Silent Night daarom een stille film is. Er is immers een soundtrackomkadering en ook achtergrondgeluiden spelen een voorname rol in de klankmix. Aangezien dit een actiefilm is, bestaan de geluiden onder meer uit gierende autobanden, knallende geweerschoten, grommende mannen, instortende trappen en knerpend grind. Om er maar een paar te noemen.

De afwezigheid van dialogen blijkt als gimmick zowel een zegen als een vloek. Of om het wat minder hoogdravend te omschrijven: zowel een plus als een min. Plus? Wel ja. De keuze om alles te laten zien en niets met woorden te duiden is zowat de enige manier waarop deze standaard wraakthriller zich onderscheidt van de zevenhonderd andere films waarin een man/vrouw met wraak in de ogen jacht maakt op de snoodaards die een geliefde van hem/haar hebben omgebracht. In dit geval is het Joel Kinnaman die vastbesloten is om de dood van zijn zoontje te wreken dat op de dag voor Kerstmis om het leven kwam door een verdwaalde kogel tijdens een buurtschietpartij door rivaliserende tattoobendes.

En waarom Kinnaman niets zegt tijdens die wraakactie? Omdat hij niet kan: bij een eerste poging om de snoodaards een lesje te leren werd hij voor dood achtergelaten na een schot in de keel. En dat schot doorboorde ook zijn stembanden. Er is dus nagedacht over het concept. Dat er niet gesproken wordt tijdens de actiescènes is trouwens meer dan oké. Kinnaman zag er nu meteen ook niet de man naar uit om Schwarzeneggeriaanse oneliners uit de botten te slaan.

Min? Ook wel ja. Dat de woede en de onmacht van Kinnaman nu enkel op zijn gezicht te lezen staat, tot daar aan toe. Dat hij met zijn echtgenote enkel via chats en sms’jes communiceert … bwa ja. Maar hier en daar voelt het toch wat onnatuurlijk aan dat bijvoorbeeld zelfs de politieman van dienst die de zaken onderzoekt zich eveneens in stilzwijgen hult. Netjes aanvaardbaar weliswaar binnen de contouren van de kunstgreepkeuze en chapeau zelfs dat het consequent wordt volgehouden. Maar tegelijkertijd zorgt dat per se niets willen zeggen voor een monotone laag die nauwelijks de leegte verhult tijdens de momenten waarin de actie niet centraal staat. Los daarvan, een interessant experiment is het zeker.

Silent Night is ook de welkom terug-film van John Woo voor iedereen die hem uit het oog was verloren sinds zijn laatste Amerikaanse productie Paycheck (2003) of het nog internationaal uitgebrachte Red Cliff (2009). Daarna draaide Woo vier films in China/Hongkong, waarvan de laatste in 2017. Maar Silent Night is dus ‘s mans eerste film door een Westerse poort sinds twintig jaar. En hij weet nog hoe hij actie potent in beeld moet brengen. Dat mag hij al in de eerste tien minuten bewijzen, dan nog een keer ergens halverwege en vooral tijdens de explosieve knok- en schietfinale. Meteen ook de koopwaar van de film.

Wezenlijk toont Woo echter niets dat nog niet in andere (gelijkaardige) actieprenten te zien was. Terwijl Woo in zijn winterslaap zat, is bijvoorbeeld John Wick vier keer langsgekomen en het verschil – op het ontbreken van dialogen na dan – tussen de eerste uit die reeks en deze Silent Night is er bijna niet. Al is Kinnaman in tegenstelling tot Keanu Reeves geen professionele doder en moet hij eerst nog ettelijke bulkverpakkingen boterhammen met choco eten vooraleer hij het gespuis eigenhandig kan aanpakken.

Een films met pro’s en contra’s dus, deze Silent Night: vibrerend tijdens de actiechoreografie en notabel omwille van het auditief experiment, maar aan het eind van de rit heb je toch vooral het gevoel een generieke actiethriller te hebben gezien die je al vele malen eerder hebt mogen of kunnen aanschouwen. Eigenlijk heeft Woo intussen al onder zijn duiven laten schieten door John Wick en co. Vandaar dat hij deze keer een papegaai laat vliegen.