John Woo is een mietje geworden. Arme hij. Ooit verantwoordelijk voor trendsettende Hong Kong-actie (The Killer, Hardboiled) en maker van het nineties meesterwerk Face Off zowaar een CV'tje om trots op te zijn. Zelfs zijn mindere Amerikaanse prenten (Broken Arrow, Mission Impossible II) waren onderhoudend genoeg om te verhinderen dat we helemaal teleurgesteld de zaal verlieten. Het tij keerde met de vervelende oorlogsprent Windtalkers en met deze Paycheck gaat het van kwaad naar erger. Al probeerde Woo het deze keer bewust over een andere boeg te gooien : hij wou opzettelijk geen stripactie brengen, maar een actie-thriller waarin mensen van vlees en bloed centraal staan. Tja, en dan Ben Affleck casten? begrijpe wie begrijpe kan.

Het uitgangspunt is nochtans intrigerend. Niet moeilijk natuurlijk, want de brontekst van de film is een verhaal van science-fiction guru Philip K. Dick (Blade Runner, Minority Report,…). Ergens in de nabije toekomst is het mogelijk om bepaalde herinneringen uit het menselijk brein te wissen. Een gebruik dat vooral ingeburgerd is in de bedrijfswereld. Ingenieurs die aan een top-secret project werken, laten daarna de herinneringen aan de periode dat ze aan het project werkten uit hun geheugen verwijderen. Zo kunnen ze later geen bedrijfsgeheimen verkopen en ligt het intellectuele copyright ook steeds bij de firma, en niet bij een individu. Topingenieur Michael Jennings (een bordkartonnen Ben Affleck) gaat akkoord om gedurende drie jaar aan een supergeheim project te sleutelen voor zijn jeugdvriend Rethrick (Aaron Eckhart, zoutloos als kleurloze bad guy) en daarna zijn geheugen te laten wisselen voor 90 miljoen dollar. Michael ontdekt bij het ontwaken dat er iets misgelopen is: niet alleen is zijn geld spoorloos, hij zit ook opgezadeld met een envelop met een aantal items die hij schijnbaar naar zichzelf stuurde. Bovendien hebben zowel het FBI als de crew van Rethrick het op hem gemunt. Om te overleven moet hij rekenen op de hulp van biologe Rachel Porter Uma Thurman, die bewijst dat ze ook slecht kan acteren). Gaandeweg ontdekt Michael dat hij zowaar een apparaat heeft ontworpen waarmee de mensheid de toekomst kan voorspellen. Een gave die resoluut leidt naar het einde van de wereld...

John Woo neemt nauwelijks de moeite om alle technische mumbo jumbo te verklaren. Dat was bij Spielberg en Minority Report wel anders. Daar wist je als kijker waarom Cruise voor zijn leven moest rennen, bij Affleck weet je het nauwelijks of nooit. De volledige subplot met de FBI-agenten is te verwaarlozen (en bovendien slecht in beeld gebracht) en Woo moet intussen toch beter weten dan te proberen om een plot enkel maar te vertellen met pyrotechnische truukjes. Wat ben je met een opeenstapeling van explosies en auto-achtervolgingen als de premisse van de film je geen bal kan schelen ? Als dit mensen van vlees en bloed zijn, dan heeft Woo zijn inspiratie waarschijnlijk in een parallel universum gehaald. Het geheel hangt met haken en ogen aan elkaar, en is van begin tot eind een dikke sof. Dat Woo dan ook nog eens de tijd neemt om puur voor de lol zijn handelsmerken te tonen (een verdwaalde witte duif, twee pogingen om een Mexican stand-off in beeld te brengen,…) is helemaal triestig. Al moet niet alle schuld bij de brave Oosterse man worden gelegd : scenarioschrijver Dean Georgaris is even schuldig. Nu ja, hij is ook verantwoordelijk voor Tomb Raider 2 dus dat zegt genoeg. En hij schrijft ook mee aan Mission Impossible 3. Weet niet echt of dat goed nieuws is… Wat mij betreft mogen alle betrokkenen aan deze lauwe techneutenthriller hun medewerking hieraan uit hun geheugen verwijderen. Maar helaas zal hun Hollywood-paycheck daarvoor te groot geweest zijn.