Nick Broomfield moet je niet veel meer leren over de edele kunst van het documentairemaken. Niets meer eigenlijk. Al van in de jaren zeventig rijgt hij prijsbeesten aan elkaar, daarbij netjes maatschappelijk relevante onderwerpen afwisselend met hete hangijzers en showbizzitems. Muziek vormt daar een rode draad in, daar hij eerder onder andere Kurt & Courtney, Biggie & Tupac, Whitney: Can I Be Me en Marianne & Leonard: Words of Love de vrije loop liet.

Hoort ook in dat rijtje thuis: The Stones and Brian Jones, een boeiende inkijk op het ontstaan van de Rolling Stones en het turbulente en vroeg beëindigde leven van Brian Jones, een van de stichters ervan. Aan de hand van archiefbeelden en archiefinterviews kom je eigenlijk alles te weten wat je nodig hebt om je een beeld te kunnen schetsen van de vroege Stones, het leven van Jones en de swingelingende jaren zestig. Toen – zo blijkt – veiligheidspersoneel overijverige fans die op het podium geraakten terug linea recta het publiek mocht inwerpen. Je moest er wat voor over hebben om je satisfaction te getten toen.

Zevenentwintig jaar hield Brian Jones het uit op deze aardkloot, daarmee ook de onofficiële ‘oprichter’ zijnd van de zogenaamde 27 Club – een groep muzikanten die toevallig allemaal in hun zevenentwintigste levensjaar stierven, zoals daar zijn Jimi Hendrix, Janis Joplin, Jim Morrison, Kurt Cobain en Amy Winehouse. Jones verdronk op 3 juli 1969 in zijn zwembad, waarschijnlijk als gevolg van zijn er stevig inhakkend drank- en drugsverleden. Al zijn er ook moordtheorieën te vinden over zijn dood, theorieën die Broomfield volledig onbehandeld laat. Feit is wel dat Jones een maand voor zijn dood door de overige leden van de Stones ‘uit de groep was gezet. Ogenschijnlijk door de problemen die zijn drugsverslaving met zich meebracht, maar er zaten al lange tijd meerdere haren in de boter tussen Jones en de rest van de band, onder meer omdat Mick Jagger en Keith Richards de Rolling Stones steeds meer richting rock stuurden, weg van de bluessound die Jones oorspronkelijk voor ogen had.

Maar The Stones and Brian Jones is meer dan het verhaal van Jones’ ontslag. Het is in de eerste plaats een fascinerende kijk op een fascinerend leven. Een leven van een getalenteerd muzikant die lak had aan regels, opgroeide in de middenklasse, niet altijd de beste relatie had met zijn ouders en puur op talent uitgroeide tot een rasartiest. Een leven waarbij vrouwen kwamen en gingen, waarbij drugs en drank de overhand kregen en waarvan de muzikale nalatenschap niet zomaar te negeren valt in de schaduw van de heren Jagger en Richards.

Broomfield brengt het allemaal mooi en opzwepend in beeld, de humor en tragiek van de roem vervlechtend tot een entertainend visueel en auditief spektakel. Broomfield is trouwens niet de eerste die het verhaal van de Stones en Jones brengt: in 2019 was er al het gelijkaardige Rolling Stone: Life and Death of Brian Jones en zijn verhaal kwam ook al aan bod in tal van televisiedocumentaires. En in de speelfilm Stoned uit 2005, maar die deed de waarheid eerder oneer dan eer aan.

De enige sfeerbrekende momenten in Broomfields kijk zijn de recente beelden die hij inlast: Bill Wyman in zijn werkkamer bijvoorbeeld mag dan wel werken als sign of the times-confrontatiemoment, het haalt je wel even uit het sixtiesbad dat Broomfield hier anderhalf uur aardig op temperatuur weet te houden. Maar voor de essentiële rest is dit een kijkstuk dat tegelijkertijd out of time en tijdloos is.

Gezien op FilmFest Gent.