Zin om eens lekker groen te lachen in de bios? Rep je als de wiedende weerga naar het multiplex in je buurt (of dat van een paar dorpen verder) en consumeer Shrek the Third. Dit gezegd zijnde... bereid je voor op een blauwtje. Als je je net als bij Shrek en Shrek 2 verwacht aan een leuke sprookjespersiflage met lawines van (geslaagde) grappen, dan ben je er aan voor de moeite. Shrek the Third weet immers niet van welk hout pijlen maken, heeft een ongelooflijk saaie verhaallijn, en berooft jou en je eventuele kroost van kostbare 90 minuten boordevol levensvreugd. Nog maar zelden was het kwaliteitsverschil tussen de vorige afleveringen in een filmreeks en een vervolg zo groot.

De korte inhoud dan maar: Shrek en Fiona wonen nog steeds in het koninklijk paleis in Far, Far Away. Shrek krijgt echter veel zin om terug te keren naar zijn gezellig rottend moerasje, maar dat mag helaas niet zijn. Wanneer de kikkerkoning na een vlieg teveel de pijp aan Maarten geeft, is hij immers de favoriete en gedoodverfde troonopvolger. En Shrek wil helemaal geen koning worden. Wanneer hij ontdekt dat er ergens nog een neefje rondloopt dat in principe ook de troon kan claimen, reist hij samen met Donkey en Puss In Boots naar Worchestershire High School om ere ene Arthur Pendragon warm te maken voor het koningschap. Intussen maakt Prince Charming (die ook koning wil worden) van de afwezigheid van Shrek gebruik om samen met malafide sprookjesfiguren het kasteel te overvallen en Fiona en de andere prinsessen op te sluiten. Shrek en Arthur zullen dus meteen al de echte kracht van het koningschap moeten aanwenden om het kasteel en het rijk terug te veroveren.

Een geslaagde grap in de zijlijn hier en daar niet te na gesproken, valt er maar bitter weinig te beleven in Shrek the Third. Het verhaal is saai: Donkey en Puss In Boots hebben geen enkele invloed op het verhaal, en lopen dan ook reddeloos verloren. Zelfs het feit dat ze halverwege van stem wisselen, leidt niet naar dijenkletsende humor. Zo mogelijk nog erger is dat de vele woordspelingen of knipogen in de dialogen volledig aan het jonge volkje zullen voorbijgaan.

En ook de volwassenen hebben er niet veel aan. Julie Andrews die een liedje zingt uit The Sound of Music, een snuifje tekst uit 'We Built This City' van Starship - so what? En dan moet de finale nog komen: de slechteriken die de wapens neerleggen na een preek van koning Arthur. Wie goed doet, goed ontmoet. Ammehoela. Op het einde proberen de makers nog wat meubelen te redden door Shrek op te zadelen met kleine Shrekjes, maar zelfs die ongeïnspireerde kaka- en pipilawine komt veel te laat.

Dat Shrek the Third wereldwijd een gigantisch succes is, mag uiteraard niet verwonderen. Daarvoor is de marketingmachine te goed geolied, en de naamsbekendheid te groot. En probeer als ouder maar eens tegen de kindertjes te zeggen dat ze niet naar de nieuwe Shrek-film mogen omdat de meneren en mevrouwen die films bespreken zeggen dat het geen goede film is. In dat opzicht is het vooral jammer en cynisch dat de animatiebollebozen van Dreamworks ditmaal schijnbaar geen enkele inhoudelijke kwaliteitscontrole hebben uitgevoerd, en er enkel maar voor hebben gezorgd dat de film op tijd af was voor de reeds lang op voorhand geplande releasedatum. Technisch ziet het er dan (gelukkig) wel nog mooi uit: dat mag ook wel, als je weet dat meer dan 150 animatoren en programmeurs meer dan een miljoen manuur aan het ontwerpen en tekenen bezig waren. Maar wat baten HP-servers en bril, als de scenarioafdeling niet zienen wil?