Funny how? Driftkikker Tommy DeVito moet het zich niet meer afvragen als hij de komische merites van het DC Extended Universe onder de loep neemt. Na de gezwollen dialogen, dreigende onweerswolken en drijfzandverveling in het “Superman”/“Batman”/“Justice League”-drieluik en het ook al doel missende “Suicide Squad” kon er al eens gegniffeld worden in “Wonder Woman” en “Aquaman” … maar voor echt aimabel DC-vertier moest je eigenlijk al terug naar de wonderjaren van Christopher Reeve. Tot nu dus, want deze “Shazam” flirt qua toon en grolgrapgehalte regelmatig met diens eerste twee “Superman”-films, een paar obligate modernismen niet te na gesproken.

Triviaal genot: weten dat Shazam eigenlijk “Captain Marvel” heette toen hij in 1939 uit de creatieve stripballonbreinen van Bill Parker en C.C. Beck kwam gerold bij Whiz Comics. En de kapitein was van meet af aan populair: anno 1940 verkocht hij zelfs meer exemplaren dan de kryptonieten Clark Kent. Die populariteit vertaalde zich in 1941 al in een eerste filmversie, in de vorm van een serial, een vervolgfeuilleton in de bioscoop zeg maar. DC vond dat succes maar niets en deed Whiz Comics een proces aan wegens Supermanplagiaat. In 1953 ging Captain Marvel met vervroegd pensioen en na een winterslaap verhuisden de rechten in 1972 naar DC. Toen de serie daar werd heropgestart was dat onder de titel “Shazam”, omdat Marvel intussen ook een Captain Marvel in de rangen had. Shazams verhuis ging naast een nieuw leven in de comics ook gepaard met twee televisiereeksen, waaronder een in animatievorm.

Wie Shazam is? Het superheldalterego van de veertienjarige knul Billy Batson. Die werd op jonge leeftijd door zijn moeder in de steek gelaten en versleet daarna nogal wat pleeggezinnen. Hij wil immers nergens blijven, temeer omdat hij ervan droomt om ooit zijn moeder terug te vinden. Op een niet zo doordeweekse dag wordt Billy opgevorderd door Shazam Sr., een tegen pensioengerechtigde leeftijd aanschurende magiër die in hem zijn opvolger ziet en hem zijn superkrachten doorgeeft om de wereld te vrijwaren van het kwaad.

Telkens wanneer Billy vervolgens ‘Shazam’ roept, verandert hij in een gespierde superheld die nogal wat handige kunstjes uit zijn rood/wit/gele cape kan schudden. Roept hij als superheld ‘Shazam’, dan transformeert hij terug in Billy. Handig. Naast Billy’s/Shazams strijd tegen de superschurk van dienst (een fijn gecaste Mark Strong die beste maatjes is met demonische incarnaties van de zeven hoofdzonden), concentreert de plot zich ook op Billy’s thuiskomen in een adoptiehuis waar hij direct in de gratie valt van Freddy Freeman, een kruklopende jongen die gaandeweg Billy zal wijzen op de plichtplegingen die komen kijken bij het superheldzijn.

Het de logica zelve om “Shazam” dusver als de beste film te beschouwen uit het slabakkende DCEU. In de grond is dit een aimabele jeugdfilm die een lekker onschuldige vibe uitstraalt. Geen plaats voor potsierlijke poespas in deze prent, en dat alleen al verdient drie sterren. Wat niet wil zeggen dat de film volledig af is: een groot deel van de grappen is flauw, veel heeft het verhaal uiteindelijk niet om het lijf en in de finale vergeet regisseur David F. Sandberg (“Lights Out”) af en toe de bondigheidsknop in te drukken. Maar de plussen zijn groter in aantal dan de minnen. Zelfs al acteren de kindacteurs niet allemaal even toonvast, hun enthousiasme helpt om mee te zijn met hun tribulaties als ‘pleegkindfamilie’. De interactie tussen Jack Dylan Grazer als Freddy en Zachary Levi als de nogal narcistische Shazam levert eveneens gesmaakt pluchevertier op. En door het gros van de actiesequenties in omgevingen als een speelgoedwinkel en een kermis te situeren, cultiveren de makers met gusto het familiekarakter van de prent. Nostalgische cinefielen hoeven ook niet op hun honger te blijven zitten met geslaagde grinnikverwijzingen naar “Rocky” en “Big” als frambozen op het slagromig geheel.