Sommige huiverinsteken zijn er zo boenk op dat je je afvraagt waarom ze nog niet eerder als plotleidraad zijn gebruikt. De angst voor het kwade donker bijvoorbeeld. Uiteraard al in tal van horrorthrillers langs de zijlijn aanwezig, maar nooit echt als gimmick die de intrige bij elkaar lijmt. Mocht dat toch zo zijn: onze nederige excuses, en wijs de veel- maar niet alleswetende ondergetekende gerust terecht met een voldoende gefrankeerde gele briefkaart. Verkrijgbaar in de betere gespecialiseerde postzaak.

Zichtbaar in het betere multiplex en de dapper overlevende buurtbioscoop, deze “Lights Out”. Met op het voorplan een demon die enkel maar zichtbaar is als het donker is. Als er licht op haar schijnt (ja, het is een vrouwtje) is ze machteloos, van zodra het terug donker is staat ze klaar om hel en verdoemenis te zaaien. Wat natuurlijk nogal wat scènes oplevert met zaklantaarns die het op het verkeerde moment laten afweten en zo van die dingen. De koopwaar van “Lights Out” zijn meteen die grotendeels inventieve licht aan-licht uit-momenten waarin de lichtschuwe helleveeg afwisselend wel en niet zichtbaar is. Kippenvel verzekerd.

Schenker van dat vel is de Zweed David F. Sandberg. Die draaide in zijn thuisland ijverig een aantal korte horrorfilmpjes bij elkaar. “Lights Out” is er daar een van, en de drie minuten durende chiller is sinds 2013 te zien op YouTube. Het werd er opgepikt door verschillende Amerikaanse talentenscouts, waarop het uiteindelijk in de schoot van “The Conjuring” en “Insidious”-maestro James Wan viel. Het langspeelscenario werd vervolgens uitgeschreven door Eric Heisserer (“Final Destination 5”, “The Thing”-prequel, “The Conjuring 2”) en Sandberg kreeg een vrijgeleide om van “Lights Out” zijn langspeeldebuut te maken. Waarop hij met zijn echtgenote Lotta Losten (te zien als assistente in de openingsscène) naar Amerika verhuisde om de klus te klaren. Het echtpaar geeft er zijn logies best niet meteen op, want op basis van Wans tevredenheid over “Lights Out” mag Sandberg inmiddels ook de regie van “Annabelle 2” en het onvermijdelijke “Lights Out 2” op zich nemen.

De setpieces tonen netjes aan waarom Wan onder de indruk is van Sandbergs talent. De grotendeels oudeschoolspanning sluit immers mooi aan bij “The Conjuring” en “Insidious”. Toch is “Lights Out” daar nog geen broer van, eerder een plots opgedoken neefje. Narratief schort er immers wat: het hoe en waarom van de donkere geest wordt nogal rammelend uit de doeken gedaan (een doos met daarin archiefmateriaal staat zomaar te kijk en te keur op een archiefkast in een logeerkamer) en de modus operandi is eerder rommelig dan nagelbijtend. We zouden er een volledige synopsis tegenaan kunnen gooien, maar het hoe en waarom ontdek je nog altijd het best in de zaal zelf, rommelig of niet.

Sandberg lost dat ploteuvel weliswaar op tijdens de ‘kiekeboe’-momenten, maar toch zorgt het slordige schrijven er uiteindelijk voor dat een derde waarderingster op stal blijft. Jammer, want dit is een film waar zeker meer in zat. Wel nog een positieve vermelding voor de (moeder)kloeke vertolking van Teresa Palmer (“Warm Bodies”, “The Choice”, “Triple 9”, “Point Break”) en zeker voor de al dan niet bewust schuddebuikende acteerprestatie van Alexander “als ik goed mijn best doe, praat en stap ik als Matthew McConnaughey” DiPersia. Breng die man terug voor de sequel, a.u.b.