De heiland voor Warner Bros’ DC Extended Universe blijkt zowaar een heilande te zijn. Nadat Man of Steel, Batman v Superman: Dawn of Justice en Suicide Squad door het gros van de pers in een vloeiende beweging werden neergesabeld, heeft dat gros zowaar de hots voor de vierde titel uit de franchise. Wonder Woman werd in een even vloeiende beweging omarmd en dat zal uiteraard een positieve invloed hebben op de box office van deze wonderbaarlijke vrouw, zeker omdat de verguisde DC-films ook al veel volk wisten te trekken. Wil dat zeggen dat DC daarmee in een klap zijn inhaalbeweging op het Marvel Cinematic Universe heeft goedgemaakt? Neen. Wil het zeggen dat Wonder Woman een goede film is? Zelfs dat niet.

Wonder Woman is wel de beste film van de vier dusver. Een niet onbelangrijke nuance waar weinig discussie over bestaat. Maar het is nog steeds een vrij wanordelijk en zichzelf te serieus nemend superheld(in)verhaal dat overduidelijk de stempel draagt van DC-supervisor Zack Snyder. Kijk maar naar de finale: een weinig begeesterende slowmotionvechtchoreografie om de 3D-kijkers ter wille te zijn, gezwollen dialogen en bovenal een toch wel weer donkere aankleding waarin een vlammenzee de regenbui uit B v S vervangt. Ook een overdaad aan plot- en logicafouten zet een domper op de vreugde. Zo zou een beetje uitleg over het wormgat of de trillingslaag waarmee het verborgen eiland Themyscira met de rest van de wereld is verbonden zeker geen kwaad hebben gekund. Maar goed: logica in blockbusters … ze kunnen ook functioneren zonder. Er is genoeg valabel entertainment te vinden met zichtbare spijkers op laag water.

Het meest jammere is het opvallend gebrek aan gemiste kansen. Er schuilt zeker een goede film in Wonder Woman, maar volledig aan de oppervlakte komen doet die niet. De setting in de eerste wereldoorlog is een mooi gekozen alternatief voor de tweede wereldoorlog waarin een deel van de DC-originestrip is gesitueerd. Een slagveldverschuiving die vooral dienst doet om al te voor de hand liggende vergelijkingen met Captain America: The First Avenger te vermijden. Een zee van mogelijkheden opent zich in die setting, maar uiteindelijk dient die enkel als opstapje voor een finale confrontatie met de zoveelste superschurk in een even zoveelste mano a mano. Nochtans was er veel meer mee aan te vangen: het intrigerende personage van Isabel Maru blijft schandelijk onderbelicht en zelfs de scène met het meeste potentieel – een inval in een burcht van een Duitse opperbevelhebber – moddert uiteindelijk maar wat aan. Ook de pogingen om alles met oneliners en vrijbuiterige actie-intermezzo’s te kruiden zijn vaak te arbitrair. Gemiste kansen dus.

Toch valt er ook goed nieuws te rapen aan het westers front. Gal Gadot is spits gecast als Wonder Woman/Diana Prince en Chris Pine weet als Amerikaanse spion aan het oorlogsfront zeker te charmeren op een gezellig ouderwetse manier. Ook mooi (vooral visueel dan toch) is de intro op het amazone-eiland, wat dan weer haaks staat op de spuuglelijke hierboven reeds aangehaalde finale. En regisseuse Patty Jenkins (Monster) heeft duidelijk sympathie voor haar hoofdpersonage, waardoor je deze Wonder Woman zelfs als een geëmancipeerde liefdesverklaring kan zien.

Wat dat heeft Jenkins bewerkstelligd: een vrouwelijke en empathische superheld laten blinken en schijnen in een machomannenuniversum. Wat uiteraard vooral mediagekrakeel is, daar Wonder Woman natuurlijk gewoon al sinds de jaren veertig via de comics haar tegenstanders een poepje laat ruiken. En dan hebben we het nog niet gehad over de was- en plaslijst met tal van andere sterke madammen op en naast het witte doek.

Mix alles samen en de consensus luidt dat Wonder Woman op zijn/haar minst een half geslaagde portie superheldenvertier biedt. En dat dit een stap vooruit is in de huidige DC-golf. Zij het niet van die strekking om nu al een voorraad Justice League onderbroeken, wattenstaafjes of navelpluismagneten in te slaan.