See No Evil - Blind Terror

Goed
See No Evil

verdeler

1971
langspeelfilm
89 minuten
thriller

acteur/actrice (15)

Mia Farrow Mia Farrow → Sarah
Dorothy Alison → Betty Rexton
Robin Bailey → George Rexton
Diane Grayson → Sandy Rexton
Brian Rawlinson → Barker
Norman Eshley → Steve Reding
Paul Nicholas → Jacko
Christopher Matthews → Frost
Max Faulkner → één van Steve's mannen
Scott Fredericks → één van Steve's mannen
Reg Harding → één van Steve's mannen
Lila Kaye → zigeunermoeder
Barrie Houghton → zigeuner Jack
Michael Elphick → zigeuner Tom
Donald Bisset → dokter

regisseur (1)

producent (2)

Martin Ransohoff
Leslie Linder

director of photography (1)

Gerry Fisher

scenarist (1)

Brian Clemens

beeldmonteur (1)

Thelma Connell

artdirector (1)

John Hoesli

componist (1)

In 1971 werd er in de Britse cinema niet op een home invasion meer of minder gekeken. Al dan niet toevallig kwamen die op het conto te staan van Amerikaanse regisseurs. Terwijl Stanley Kubrick en Sam Peckinpah zich de onsterfelijkheid in filmden met respectievelijk A Clockwork Orange en Straw Dogs, tekende Richard Fleischer met See No Evil voor een derde venijnige hond in het kegelspel. En dat in het kielzog van zijn ook al in Engeland gesitueerde gruwelverhaal 10 Rillington Place.

Scenarist Brian Clemens schreef met See No Evil een huisinvasiethriller bij elkaar waarin het geterroriseerde hoofdpersonage – vertolkt door Mia Farrow – blind is. Zonder dat ze er weet van heeft, worden haar huisgenoten (oom, tante en nicht) vermoord door een indringer. Die verliest tijdens een schermutseling een armband met zijn naam op. Om buiten schot te blijven moet hij terugkeren om die armband terug te vinden en meteen ook om Farrow het zwijgen op te leggen.

Er zijn parallellen met Terence Youngs klassieker Wait Until Dark uit 1967, maar er zijn ook verschillen. Youngs film was meer thrillergericht, Fleischer schuwt de horroruitwasemingen niet. Door het gezicht van de moordenaar pas op het eind te onthullen bijvoorbeeld, maar ook door de onderhuidse gedachte in te bouwen dat de amorele moordenaar zich laat beïnvloeden door een overdaad aan gemediatiseerd geweld. Scripttechnisch gaat Wait Until Dark met de meeste pluimen lopen, maar Fleischer weet de spanningsmeter strak geregisseerd de hoogte in te jagen, zeker tijdens de scènes waarin Farrow zich zonder dat te weten op de tast beweegt tussen de lichamen van haar vermoorde familieleden.

De stemmige soundtrack van Elmer Bernstein kwam er nadat twee vorige scores – een van André Previn en een van David Whitaker niet werden weerhouden. Vooral Previn was niet te spreken over zijn geweigerde soundtrack. Ironisch is wel dat hij op dat moment met Farrow was gehuwd.

Buiten Amerika uitgebracht onder de titel Blind Terror. Deze versie is tevens iets korter en sommige scènes zijn licht aangepast gemonteerd.

Alex De Rouck